Από τα έγκατα της γης, εκεί από το πάτωμα του δωματίου μας, κλεισμένο ασφυκτικά από σελοφάν, εκεί κάτω από τις ρωγμές που αφήνει ο χρόνος στα δάπεδα, χωρίς ρούχα, γνώριμος, ξεπροβάλλει παρά τις αντιστάσεις μας ο γυμνός εαυτός μας για να μας βρει απεγνωσμένα με τα ρούχα μας και να παλέψει να μας ξεγυμνώσει στα σκοτάδια της ύπαρξης. Να μας βγάλει στο φως αφού πρώτα μας φέρει αντιμέτωπους με το σκοτάδι. Αφού πρώτα παλέψουμε γι’ αυτό το φως παραδεχόμενοι πως τίποτα στον άνθρωπο δεν ανήκει αν πρώτα δεν δώσει μια μάχη γι’ αυτό. Τίποτα δεν χαρίζεται χωρίς να παλέψει στον δρόμο γι’ αυτό το φως που περιλαμβάνει το πιο φριχτό σκοτάδι τού μέσα κόσμου μας.
Σε αυτήν την υπαρξιακή αναζήτηση του καταδικασμένου σε διαρκή μάχη ανθρώπινου είδους με τα πιο υποσυνείδητα υλικά που το κατοικούν επιδίδεται ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στη νέα του αυτή performance που ακούει στο όνομα «ΙΝΚ». Τίτλος που μοιάζει να γεννιέται από τον τρόπο που γράφουν τα σώματά μας την ιστορία τους στην επαφή τους με τη γη. Από τις σκόρπιες λέξεις που αφήνουν καθώς πετούν τα ρούχα που είναι φτιαγμένα από δέρμα και όχι από ασφαλή υφάσματα. Ίχνη από μελάνι που μετά το τέλος της παράστασης όπου κι αν κάθεσαι σε έχουν φτάσει, σε έχουν πιτσιλίσει και μένουν για ώρες, μιας και το μελάνι δεν φεύγει εύκολα από τα χέρια και το πρόσωπο. Γίνεται για ώρες σημάδι που φέρεις και κουβαλάς και θυμάσαι.
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου οικοδομεί ένα σύμπαν απομακρυσμένο από τον χορό αλλά ιερό προσκυνητή των σωμάτων. Κάνει τις λέξεις περιττές, αφού είναι από τους λίγους που ξέρει να αποδώσει τόσο μεστό λόγο στα σώματα, που να μην σου χρειάζονται καθόλου οι ήχοι που ξεστομίζουν τα ανθρώπινα στόματα. Και εδώ με έναν τρόπο έχει καταπιεί τη σύγχρονη πραγματικότητα με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να εκσυγχρονίζει και επικαιροποιεί το δράμα της ύπαρξης μέσω μιας ιστορίας που γεννήθηκε χθες, μιλάει το τώρα και θα προλάβει σίγουρα το μέλλον.
Στην εκδοχή του «ΙΝΚ» με τον Χάρη Φραγκούλη γίναμε μάρτυρες του πώς ένας ηθοποιός μπορεί εύκολα να καταπιεί την εκπαιδευμένη στον λόγο γλώσσα του και να τρυπώσει στον σαφή μέσα στην ασάφειά του κόσμο του Παπαϊωάννου δομώντας σωματικά έναν ήρωα που προκύπτει με απόλυτα φυσικότητα από έναν τελικά εντελώς ολοκληρωμένο performer. Ο Χάρης Φραγκούλης παλεύει χέρι-χέρι και με δεξιοτεχνία με τον μαγευτικό συνοδοιπόρο του στη σκηνή Suka Horn, χαρίζοντας μαζί ένα βροντερό σωματικό ντουέτο που έχει αφομοιώσει το μυαλό και την καρδιά του δημιουργού του.
Η μουσική αφέθηκε ευτυχώς στα χέρια του Κορνήλιου Σελαμσή, ο οποίος συνέθεσε με τρόπο που επέτρεπε στους ήχους που κάνουν τα σώματα να αναπνεύσουν, να υπάρξουν, να γεννηθούν. Δεν συμπλήρωσε τη σκηνή, μα μοιάζει να πάτησε πάνω δημιουργώντας την ελευθερία που χρειάζονται οι φυσικοί ήχοι του νερού και των σωμάτων για να τους συλλάβει η ακοή μας.
Γιατί είναι εκεί ακριβώς που ο ήχος του νερού κυλάει ανάποδα πάνω σε μια αγκαλιά και ένα φιλί. Σε μια στιγμή συμφιλίωσης που κρατάει λίγο, αλλά υπάρχει. Γιατί και ένα χταπόδι ακουμπισμένο στα γεννητικά όργανα θα ζήσει φυσικά με λίγες αλλά σπουδαίες στιγμές μέχρι να συναντήσει τον προδιαγεγραμμένο μαρτυρικό του θάνατο.
