Για πρώτη φορά το CHRISTMAS FACTORY περιλαμβάνει στο πλούσιο πρόγραμμά του την παιδική θεατρική παράσταση «Ελαφονταίν, ο Αίσωπος αλλιώς» σε σκηνοθεσία και σύλληψη του Γιώργου Σουλεϊμάν, κείμενο της Σοφίας Καψούρου και πρωτότυπη μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη. Ο «Ελαφονταίν, ο Αίσωπος αλλιώς» είναι μια εξαιρετική αφορμή να γνωρίσουν τα παιδιά τους Μύθους του Αισώπου μέσα από τα μάτια του γάλλου ποιητή και μυθοποιού Ζαν ντε Λα Φονταίν. Η παράσταση έχει ήδη ξεκινήσει, έχει ήδη αγαπηθεί από μικρούς και μεγάλους και εμείς μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Γιώργου Σουλεϊμάν για τη διαδικασία γέννησης της παράστασης αλλά και για τη σπουδαιότητα του παιδικού θεάτρου.
«Ελαφονταίν, ο Αίσωπος αλλιώς». Πώς είναι αλλιώς ο Αίσωπος και γιατί αλλιώς;
Ο Αίσωπος αλλιώς αρχικά είναι η μεταγραφή των μύθων του, από τον Γάλλο ποιητή Ζαν ντε λα Φονταίν , ο οποίος ομολόγησε πως «έκλεψε» τις ιστορίες του Αισώπου και με τον τρόπο του μας έκανε να καταλάβουμε, πως οι ήρωες των ιστοριών αυτών είναι άνθρωποι μεταμφιεσμένοι σε ζώα και όχι ζώα. Η μεταποίηση του αυτή δηλαδή, είναι μια μελέτη στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Έπειτα ο υπότιτλος αυτός, έχει να κάνει με την σύλληψη της ιδέας του Ελαφονταίν που το όνομά του προκύπτει από το ελάφι και τον Γάλλο ποιητή. Ο Ελαφονταίν λοιπόν φτάνει σ ένα δάσος όπου τα ζώα είναι μόνα , θυμωμένα και στιγματισμένα γιατί οι διαφορές που προέκυψαν μέσα στους μύθους ανάμεσα τους ,δεν λύθηκαν ποτέ. Η αλεπού θεωρείται ακόμα πονηρή από όλους ,γιατί έκλεψε με αυτόν τον τρόπο το τυρί από τον κόρακα , το μυρμήγκι λέει για αιώνες τον τζίτζικα τεμπέλη ,γιατί μόνο τραγουδάει και ποτέ δεν κουβαλάει κ.ο.κ. Έτσι το ελάφι οδηγεί τα ζώα να ξαναζήσουν τους μύθους για να μπορέσουν να συμφιλιωθούν. Στην παράσταση μας οι μύθοι έχουν άλλο τέλος, εξού και το «αλλιώς».
Γιατί πιστεύεις ότι έχουν σημασία αυτές οι ιστορίες να φτάσουν τα παιδιά;
Σκεφτείτε αυτοί οι ήρωες αντί για ζώα , να ήταν μαθητές μια τάξης. Επειδή εργάζομαι αρκετά χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης μέσα από το μάθημα της θεατρικής αγωγής συναντώ συχνά παιδιά στιγματισμένα ,επειδή μπορεί να έχουν μια μορφή αναπηρίας, επειδή μπορεί να έχουν άλλη σεξουαλική ταυτότητα ή απλά επειδή μπορεί να φοράνε γυαλιά και να είναι χοντρά. Όπως επίσης συναντώ παιδιά που κουβαλάνε θυμό από το σπίτι τους και τον εκφράζουν μέσα στην τάξη τρομάζοντας τους συμμαθητές τους. Τους ρόλους των ζώων για αυτή την παράσταση τους δουλέψαμε με τους συνεργάτες μου κάνοντας αυτή την αναγωγή. Κάθε ζώο παίρνει και χαρακτηριστικά ενός μαθητή μιας τάξης. Είτε του θυμωμένου, είτε του φοβισμένου. Επειδή όμως τα παιδιά είναι παιδιά και σίγουρα δεν έχουν ευθύνη για τις συμπεριφορές τους, στην παράσταση προσπαθούμε να καταλάβουμε και τις δύο πλευρές και να τις συμφιλιώσουμε. Στόχος μου είναι αυτές οι ιστορίες να φτάσουν και στα παιδιά αλλά και στους γονείς και τους δασκάλους τους για να μπορέσει ν ανοίξει μετά μια συζήτηση στο σπίτι ή στο σχολείο για όλα αυτά που τους απασχολούν.
Μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη. Πώς γεννήθηκε η μουσική και τελικά πώς κούμπωσε στο παζλ αυτό;
Η μουσική γεννήθηκε από το ταλέντο και την αντιληπτική ικανότητα του Θέμη. Έχουμε συνεργαστεί κι άλλες φορές και πάντα νιώθω μια ησυχία μαζί του. Έχω κάτι στο μυαλό μου το συζητάμε, βλέπει πρόβες και τον αφήνω ελεύθερο να δημιουργήσει. Έχει μέτρο και εργάζεται πάντα για το συμφέρον της παράστασης. Στον Ελαφονταίν ,που είναι μια παιδική παράσταση ήμασταν και οι δύο πρωτάρηδες. Πολλές φορές προβληματιστήκαμε για το μουσικό ύφος της παράστασης και πως αυτό θα φτάσει στα παιδιά. Μας διακατέχει και τους δύο μια «νταρκίλα» θα έλεγα. Ωστόσο συχνά μου έλεγε: «είναι ένα παιδικό που κάνουμε εμείς και πρέπει η μουσική ν αρέσει πρώτα σε εμάς». Νομίζω το αποτέλεσμα τον δικαίωσε.
Πιστεύεις στη δύναμη του παιδικού θεάτρου; Νιώθεις μεγαλύτερη ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα;
Ναι έχει μεγάλη δύναμη το παιδικό θέατρο. Τα παιδιά είναι λευκά χαρτιά και μπορείς να γράψεις πάνω τους πολύ πιο εύκολα μηνύματα που θα τους ακολουθούν για όλη τους την ζωή. Εκεί έρχεται και η μεγάλη ευθύνη. Τα παιδιά θέλουν την αλήθεια το δύσκολο είναι να βρεις τον τρόπο να τους την πεις χωρίς να τα τραυματίσεις.
Είναι τελικά τα παιδιά πιο αυστηροί κριτές; Μιλάει το ένστικτο;
Τώρα που συζητάμε έχουμε ολοκληρώσει την πρώτη εβδομάδα παραστάσεων. Αυτό που παρατηρώ είναι πόσο αφιλτράριστα λένε την γνώμη τους ακόμα και κατά την διάρκεια της παράστασης. Αν ταυτιστούν με κάποιον ήρωα θα του φωνάξουν μπράβο, αν κάποιος δεν τους αρέσει η συμπεριφορά του , θα τον αποδοκιμάσουν. Μ αρέσει αυτό και γιατί συμμετέχουν αλλά και γιατί μόνο με την ευθύτητα των παιδιών μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Για αυτό καλό είναι ,όποτε τα συναντάμε ν ανοίγουμε τα αυτιά μας διάπλατα για να τα ακούσουμε.
