Λίγο πριν την πρεμιέρα της νέα σκηνοθετικής δουλειάς του Δημήτρη Καραντζά με τους Πέρσες στην Επίδαυρο στις 15 και 16 Ιουλίου, συναντήσαμε τον Αινεία Τσαμάτη που μίλησε στην Αυγή για αυτή τη συνεργασία, για το έργο αλλά και για τη μαγεία της Επιδαύρου.
Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές στάσεις του καλοκαιριού και αυτό το μαρτυρούν τα λόγια των πρωταγωνιστών κάθε φορά. Αυτός είναι ο Αινείας Τσαμάτης:
- Πέρσες του Αισχύλου. Τώρα που έχετε ήδη μπει μέσα στο έργο ποια είναι τα πρώτα πράγματα που σκέφτεστε γύρω από αυτό;
Αυτό που ηχεί έντονα στα αυτιά μου είναι τα ονόματα των και ο τρόπος που ο Αισχύλος εικονοποιεί τον χαμό τους. Αυτη την περίοδο βιώνουμε σαν ανθρωπότητα ξανά (όχι πως σταματήσαμε και ποτέ) έναν ακόμη πόλεμο. Αυτό που σκέφτομαι είναι πως εξοικειωνόμαστε με τα ονόματα των πυραύλων, των αρμάτων μάχης, των όπλων κτλ αλλα ίσως δεν μάθουμε πότε τα ονόματα των ανθρώπων που χάθηκαν απο αυτα.
- Είναι τόσο επίκαιρο σήμερα όσο ακούγεται στα αυτιά μας;
Χωρίς να αναλύω αυτη τη στιγμή το δεδομένο μέγεθος του Αισχύλου ,είμαι σίγουρος πως ναι είναι και θα συνεχίσει να είναι όσο επιτρέπουμε να υπάρχουν σε θέσεις εξουσίας πολεμοχαρείς και θερμοκέφαλοι.
- Ο αντιπολεμικός χαρακτήρας του έργου σήμερα με όλα αυτά που συμβαίνουν έχει μεγαλύτερη σημασία. Νιώθετε και εσείς ότι προσεγγίζετε με τελείως διαφορετικό τρόπο το κείμενο σήμερα με έναν πόλεμο τόσο κοντά μας;
Δεν γίνεται να το προσεγγίσεις αλλιώς όταν γύρω σου υπάρχει τόσος πόνος, χάμος και οδύνη. Μητέρες κλαίνε τους γιούς τους, παιδιά μένουν ορφανά και άνθρωποι ξεριζώνονται κάθε μέρα, εκατέρωθεν.
- Η σκηνοθετική ματιά του Καρατζά αναδεικνύει πάντα τα κείμενα με έναν διαφορετικό τρόπο και αυτό είναι κοινώς αποδεκτό. Είναι το ίδιο ανατρεπτικός σκηνοθετικά και τώρα;
Το ανατρεπτικός δεν μου λεει κάτι, προτιμώ την λέξη πυρηνικός. Ο Δημήτρης σκύβει πάνω από τα κείμενα με τρόπο θαυμαστό το οποίο συμβαίνει και στην περίπτωση των Περσών. Αυτή η παράσταση θα ειναι μια ανοιχτή συνομιλία μεταξύ του Κοίλου και της Ορχήστρας.
- Με αυτό το έργο πατάτε Επίδαυρο σε αυτο το τόσο φορτισμένο θέατρο. Τελικά είναι τόσο σημαντικό να παίζει κανείς εκεί;
Όσο σημαντικό είναι να βλέπεις μια παράσταση στην Επίδαυρο αλλο τόσο σημαντικο ειναι και το να παίζεις στην Επίδαυρο. Στις κερκίδες αυτες καθόντουσαν θεατές και πριν χιλιάδες χρόνια και στην Ορχήστρα έπαιζαν ηθοποιοί και πριν χιλιάδες χρόνια. Πιο σημαντικό για μένα ειναι το τι έχεις να πεις βρισκόμενος εκεί. Η εμπειρία όμως είναι μαγική.
- Όλα αυτά που συμβαίνουν στο χώρο του θεάτρου κόβουν κάπως τα φτερά σας; Σας προσγειώνουν απότομα;
Όχι, το αντίθετο, με δυναμώνουν και νιώθω πως ήταν η ώρα να διαπραγματευτούμε εκ νεου τους όρους συνύπαρξης μεταξύ μας.
