Στο Θέατρο 104 έκανε την επανεμφάνισή του ο Γιώργος Ριζόπουλος, με μια παράσταση που το κλάμα της γέννησής της πρωτοακούστηκε πριν την πανδημία, για να επιστρέψει σήμερα πιο επικαιροποιημένη και επίκαιρη σε αυτή τη φιλόξενη θεατρική σκηνή του 104. Και ενώ συνήθως σε αυτές τις stand up comedy στιγμές συναντάμε ολομόναχο τον performer πάνω στη σκηνή, η ενσυναίσθηση και η επιθυμία συμπερίληψης αυτή τη φορά ανεβάζουν πάνω στη σκηνή την Ανδρονίκη, η οποία αναλαμβάνει ευτυχώς και επιτυχώς την ταυτόχρονη διερμηνεία της παράστασης στη νοηματική γλώσσα.
Είναι μια θεατρική στιγμή που μαζί με λίγες άλλες δυστυχώς ανοίγουν επιτέλους ένα θεατρικό διάδρομο στους μη ακούοντες, σπάζοντας έναν αποκλεισμό που εύκολα μπορεί να μετατρέψει τις λέξεις σε λέξεις των χεριών και να γίνουν γέφυρα μεταξύ κοινού και σκηνής.Θα το πω παράδειγμα προς μίμηση, προσταγή της εποχής
Ο Γιώργος Ριζόπουλος συγγραφικά επικεντρώνεται σε ζητήματα καθημερινότητας και σχέσεων με τις πινελιές της πανδημίας να μην τον αφήνουν ήσυχο. Από την αρχή χτίζει μια διαρκή σχέση με το κοινό τόσο ανοιχτή και ειλικρινή που του επιτρέπουν την συνεχή απεύθυνση με τόσο ανοιχτό τρόπο που και τις στιγμές που το ζωντανό κοινό τον δυσκολεύει το ομολογεί και το εντάσσει στο κείμενο με γλυκό τρόπο χωρίς να τον ενδιαφέρει να το κρύψει κάτω από το χαλάκι.
Και η σχέση του Ριζόπουλου με το κοινό σε αυτή την παράσταση είναι ίσως η εγγύηση για την αρχή και επιτυχία που κοσμεί το τέλος, γιατί η σκηνή κυρίως σε καταπίνει όταν προσπαθείς να κρύψεις την αμηχανία της και όχι να την αγαπήσεις και να την χαιδέψεις. Όταν την ομολογείς γίνεται υπέροχο δραματουργικό εργαλείο.
Ο Ριζόπουλος διαθέτει τα απαραίτητα συστατικά και υλικά για να υπηρετήσει το είδος. Καθαρή άρθρωση, αμεσότητα, καλή διαχείριση των λεκτικών χιουμοριστικών σημείων του κειμένου και μαι υποκριτική διαύγεια απαραίτητη για την σκηνική μοναξιά που προστάζει το είδος από τη φύση του.
Οι ιστορίες που έχουν χωρέσει στην αφήγηση του αν και κάποιες φορές υποπέφτουν στα κλισέ του είδους, καταφέρνουν να αγγίξουν την τρέχουσα πραγματικότητα και να μας αφορά η ελαφράδα που ντύνει το χιούμορ του Ριζόπουλου.
Με μεγάλο ενδιαφέρον και ίσως και η πιο ξεκαρδιστική στιγμή της παράστασης είναι η έξυπνη ιδέα της σατιρικής διάθεσης απέναντι σε λογοτεχνικά κείμενα. Ο Ριζόπουλος καταφέρνει να «δει» κάτω από το πρώτο επίπεδο των συγκεκριμένων κειμένων και με θάρρος και θράσος και πολύ χιούμορ μας ενημερώνει για τις πραγματικές προθέσεις των συγγραφέων πίσω από τα κείμενα που μάλλον ούτε οι ίδιοι οι συγγραφείς δεν είχαν υπόψη τους. Είναι τόσο έξυπνη η ιδέα και τόσο αστείος ο τρόπος αφήγησης που είμαστε υποχρεωμένοι να του συγχωρήσουμε τις μικρές έμφυλες στερεοτυπικές αναπαραγωγές που ήταν παρούσες ανεξαρτήτως προθέσεων.
Σίγουρα πρόκειται για μια ειλικρινή θεατρική στιγμή που δεν περιαυτολογεί και δεν εκβιάζει τις διαθέσεις.
