Σωστά απασχόλησε και τάραξε το Φεστιβάλ Αθηνών 2021 η παράσταση Η Δημοκρατία του Μπακλαβά που ευτυχώς ξανανεβαίνει για λίγες μόνο παραστάσεις στο ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ. Η σουρεαλιστική αυτή κωμωδία των Ανέστη Αζά, Γεράσιμου Μπέκα και Μιχάλη Πητίδη, εντάχθηκε στο πλαίσιο των επετειακών εκδηλώσεων για την Ελληνική Επανάσταση μεν, κατάφερε όμως να απεμπλακεί με άνεση από τα εθνικιστικά παραληρήματα που υπέπεσαν πολλές παραστάσεις και δρώμενα με αφορμή τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση.
Στην ιστορία εδώ, που ξεπηδά μέσα από ένα ταψί μπακλαβά, η Ελληνίδα Σοφία και ο Τούρκος Φατίχ, γνωρίζονται, ερωτεύονται και ιδρύουν ένα μπακλαβατζίδικο στο Μεσολόγγι. Μια τόσο αγνή απόφαση, προϊόν έρωτα, θα γίνει η αιτία να υποστούν μια σειρά από επιθέσεις που αντικατοπτρίζουν την παραδοσιακή έχθρα των δύο χωρών. Έτσι σουρεαλιστικά, κωμικοτραγικά και σχεδόν αστεία θα ανακηρύξουν την επιχείρηση τους σε ανεξάρτητο κράτος και όλα αρχίζουν εκεί, εκεί ακριβώς που είναι καταδικασμένα και να τελειώσουν.
Ο Ανέστης Αζάς έχοντας συμμάχους τέσσερις καταπληκτικούς υποκριτικούς συνοδοιπόρους και συγκεκριμένα τους Cem Yigit Üzümoglu, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Γιώργος Κατσή και Gary Salomon, γεννάει μια παράσταση με μια υποβόσκουσα αιρετική και αντιεθνικιστική διάθεση, που έχει τη διάθεση να ενώσει χωρίς να ενδιαφέρεται να αναπαραγάγει τις στερεοτυπικές αντιλήψεις που πότισαν την περίοδο του εορτασμού αυτών των διακοσίων χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση. Μια παράσταση θεατρική γέφυρα ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα της κυρίαρχης ιστορικής αφήγησης. Σοβαρό και αστείο αλλά καθόλου σοβαροφανές και με τολμηρή διάθεση, επιλέγει έναν έρωτα να γίνει το κέντρο της ιστορίας και να είναι αυτός που θα επιβάλει τον τρόπο που θα αφηγηθούν οι ήρωες την ιστορία και την γύρω από αυτούς κατάσταση.
Σκηνοθετημένο με ταχύτητα και με πολλές αυστηρά χορογραφημένες σκηνές που σε εντυπωσιάζουν με την αρτιότητα της υποκριτικής εκτέλεσής τους από το σύνολο του θιάσου που μυρίζει μια καλά δεμένη και δουλεμένη ομάδα με ότι αυτό συνεπάγεται, ο Ανέστης Αζάς καταφέρνει να πει την κεντρική του ιστορία αλλά και πολλές άλλες που υποβόσκουν και γέννησαν τη συγκεκριμένη.
Έντονα χαραγμένη στην οπτική μας μνήμη παραμένει η χορογραφημένη σκηνή με τα ταψιά από μπακλαβά και τα αλεύρια να ανεμίζουν στην αίθουσα του θεάτρου, μέρος μιας εντελώς κινηματογραφικής σκηνικής στιγμής που επειδή δεν έτυχε αλλά πέτυχε, κάνει την παράσταση εντελώς ξεχωριστή ειδικά μέσα στο πλαίσιο στο οποίο εντάχθηκε.
Οι ηθοποιοί κατάφεραν τελικά να ξεπεράσουν μια μικρή αμηχανία στην έναρξη της παράστασης, να αφεθούν στην τύχη των εργαλείων τους και τελικά να δημιουργήσουν από πρόθεση την πιο ιδιαίτερη και σουρεαλιστική κωμωδία που είδαμε φέτος. Φωνές και σώματα αναδεικνύουν σκιές και χρώματα με τόλμη και όπου χρειάζεται θράσος καταφέρνοντας κάτι που σπάνια συμβαίνει με κωμικά σύγχρονα κείμενα: να φύγεις από την αίθουσα με μια πληρότητα εικόνας και περιεχομένου.
Το να καταπιάνεσαι με ένα θέμα ποτισμένο με τόσες προκαταλήψεις και να καταφέρνεις να απομακρυνθείς από αυτές με πάθος χωρίς να τραυματιστείς τόσο συγγραφικά όσο και σκηνικά είναι από μόνο του μια επιτυχία. Το να καταλήγεις και σε ένα ολοκληρωμένο αισθητικά, υποκριτικά και καλλιτεχνικά αποτέλεσμα οδηγεί σε μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε και που ευτυχώς επέζησε από το Φεστιβάλ και βρήκε ένα νέο χώρο για να ζήσει έστω και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Το άρωμα ομάδας που ξεχείλιζε η παράσταση ας γίνει οδηγός για τις επόμενες δουλειές που σχεδόν μας υποσχέθηκαν με τη Δημοκρατία του Μπακλαβά.
