Η αφήγηση μιας ιστορίας θεραπεύει τρυφερά το τραύμα σαν νανούρισμα, λένε οι παραμυθάδες, και πιστός στην παράδοση του θεάτρου "Πόρτα" και της Ξένιας Καλογεροπούλου, που χρόνια τώρα μεγαλώνει γενιές νεαρών θεατών μέσα από τον ευφάνταστο, ευρηματικό, γοητευτικό και απολαυστικό τρόπο μιας θεατρικής παράστασης για παιδιά, ο Θωμάς Μοσχόπουλος, εμπνευσμένος από το δυστοπικό παρόν της ζωής μας, σχεδίασε έναν μαγικό κύκλο πάνω στη σκηνή και τοποθέτησε μέσα μικρούς αλλά και μεγάλους για να δουν και να ακούσουν την «ωραιότερη ιστορία του κόσμου και άλλα τέτοια παραμύθια»!
Αρχική σκέψη του ήταν, όπως αποκαλύπτει στην ΑΥΓΗ, «να ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει λέω μια ιστορία για να ξεπεράσω τον φόβο μου, τι σημαίνει φοβάμαι, αλλά κυρίως πόσο κωμικός μπορεί να είναι ο φόβος κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες».
«Ο μαγικός κύκλος ή η ωραιότερη ιστορία του κόσμου και άλλα τέτοια παραμύθια», όπως είναι ο διπλός τίτλος του έργου που ανεβαίνει κάθε Σάββατο και Κυριακή, παρουσιάζει ιστορίες που έχουν να κάνουν με φόβους, δράκους και τέρατα. «Ωστόσο, μέσα από αυτές τις ιστορίες, σαρκάζεται η έννοια του φόβου και το τρομακτικό γίνεται αστείο», όπως λέει ο σκηνοθέτης.
Έμπνευση για τον σχεδιασμό αποτέλεσαν «τα θέματα και τα υλικά που μας απασχολούν αυτή τη στιγμή, αλλά ιδωμένα και ειπωμένα μέσα από ένα ανάλαφρο και κωμικό πρίσμα, σαν μια κωμωδία θρίλερ».
Σ’ έναν τόπο έρημο και σκοτεινό, όπως η άδεια σκηνή ενός θεάτρου, καταφθάνουν επτά άνθρωποι ταλαιπωρημένοι, εξαντλημένοι, πεινασμένοι και πολύ φοβισμένοι. Από τα ρούχα που φορούν, ή ό τι έχει απομείνει από αυτά, μπορεί κανείς να μαντέψει πως κάποτε αυτοί οι άνθρωποι έζησαν μέσα σε πλούτη και δόξα. Θυμίζουν αλλοτινούς βασιλιάδες, πριγκήπισσες, ιππότες και μάγους άλλων εποχών, που ψάχνουν μέρος να ξαποστάσουν και να κρυφτούν, καθώς μοιάζει να έχουν πληγεί από μεγάλη συμφορά ή ξαφνική καταστροφή. Κάποιος θα μπορούσε να τους παρομοιάσει και με περιπλανώμενους θεατρίνους που αναζητούν τόπο για να στήσουν την παράστασή τους.
Αυτοί οι επτά άνθρωποι ψάχνουν να βρουν την ωραιότερη ιστορία του κόσμου. Όταν ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι εμφανίζεται μπροστά τους ένας φωτεινός κύκλος, που κανείς δεν ξέρει την προέλευσή του και τον τρόπο που φέγγει, διαπιστώνουν με έκπληξη ότι όποιος πατάει και μπαίνει μέσα σε αυτόν, αρχίζει να αφηγείται ατελείωτες ιστορίες που δεν έχουν σταματημό.
«Έτσι, μπαίνοντας μέσα στον φωτεινό κύκλο, οι ήρωές μας μεταμορφώνονται σε κάτι παντοδύναμο, ισχυρό, καθώς η μαγεία που δημιουργεί ο προβολέας που τους φωτίζει τους παρέχει ταυτόχρονα τη δύναμη, τη σιγουριά και την πίστη στον εαυτό τους ότι είναι έτοιμοι να μιλήσουν ελεύθερα, απευθυνόμενοι σε όσους βρίσκονται γύρω τους».
Οι επτά ξαναβρίσκουν την παλιά, χαμένη τους λάμψη, αλλά ανακαλύπτουν και κάποιες πλευρές του χαρακτήρα τους αλλιώτικες και επικίνδυνες, που φαίνεται πως αγνοούσαν.
Μια ιστορία που, όπως λέει ο Θ. Μοσχόπουλος, είναι για όλα εκείνα που παρηγορούν αλλά και αφυπνίζουν, για τις καταστροφικές ενέργειες αλλά και τα θαύματα για τα οποία είναι ικανοί οι άνθρωποι. Την ίδια ώρα, είναι και μια ιστορία για το θέατρο και την ιστορία όλων αυτών που δεν σταματούν να ξεπερνούν τις δυσκολίες τους, που προσπαθούν συνεχώς να χτίσουν καινούργιες βεβαιότητες, όταν χάνουν αυτές που είχαν, για όλους όσοι διαρκώς αλλάζουν, αλλά κατά βάθος μένουν πάντα ίδιοι, και γι’ αυτούς που δεν σταματούν να αναζητούν μια καλύτερη ζωή ή έστω την ωραιότερη ιστορία του κόσμου.
