Είναι ανακουφιστικό να μιλάς τα λόγια του Σολωμού. Ανοίγουν το μυαλό, η ψυχή, το σώμα» ομολογεί στην ΑΥΓΗ η ηθοποιός Ρηνιώ Κυριαζή με αφορμή την παράσταση «Ανάμεσα στα ερείπια των Ελεύθερων Πολιορκημένων», που παρουσιάζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο «Φούρνος» της οδού Μαυρομιχάλη 168.
Δεν διστάζει να παραδεχθεί ότι με την ποίησή του «νιώθεις ξαφνιάσματα, καθώς δεν είναι προβλέψιμος. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί, και με συγκινούν ιδιαίτερα, είναι εκείνες που ακόμα και στα ιταλικά σχεδιάσματα, όπου γράφει στην ιταλική γλώσσα, ξεπετάγονται ξαφνικά μπροστά μας στην ελληνική. Σαν να ψάχνει πολύ βαθιά μέσα του αυτόν τον ήχο της ελληνικής γλώσσας. Κι αυτό με βοηθάει πολύ στο ταξίδι που κάνω πάνω στη φωνή και στον λόγο. Το ίδιο βοηθά και τους μαθητές μου στις δραματικές σχολές, για να αναμετρηθούν με κάτι και να ανακαλύψουν δικά τους πράγματα. Η ποίηση του Σολωμού είναι πολύ μεγάλο στήριγμα».
Σε αυτήν την περιπλάνηση στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», ένα έργο «ανεξάντλητο, όπως όλα τα μεγάλα έργα», ο θεατής θα ακούσει ολόκληρο το κείμενο και θα δει τρεις αφηγητές, την Ειρήνη Κουμπαρούλη, τον Μιχάλη Κουτσκουδή και τη Ρηνιώ Κυριαζή, να ερμηνεύουν κάποια από τα πρόσωπα, τον Σουλιώτη, τη μάνα, τον πνευματικό, τις γυναίκες μέσα στο δωμάτιο, ακούγοντας παράλληλα τη μουσική του Νίκου Βελιώτη, που στηρίζεται σε βυζαντινούς και παραδοσιακούς δρόμους. Τα τρία σχεδιάσματα του έργου παρουσιάζονται παράλληλα από τους τρεις αφηγητές, χωρίς να ακολουθείται η σειρά του κειμένου. Κάτι που αναδεικνύει ξεχωριστά θέματα και εικόνες, «που έχουμε ονομάσει τραγούδια, καθώς πρόκειται για μικρά αριστουργήματα. Είναι δώδεκα τραγούδια, από τα οποία επανέρχεται αυτό για την πείνα, καθώς όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι άνθρωποι πεινάνε, αλλά δεν χάνουν το κουράγιο τους και την πίστη τους. Κι εκεί, μέσα από τις κόντρες που δημιουργεί ο Σολωμός, είναι που εμφανίζεται όλο το μεγαλείο του, η πολύ σκληρή συνθήκη της πολιορκίας, αλλά και η ομορφιά του Απριλίου με τα λουλούδια να ανθίζουν. Η αδυναμία των ανθρώπων, η εξάντληση αλλά και η μεγάλη πίστη τους που τους ανάγει σε σπαρακτικές μορφές που συγκινούν».
Η ηθοποιός και σκηνοθέτιδα εξηγεί ότι «μέσω της υποκριτικής» οι τρεις αφηγητές περνάνε «υπαινικτικά από τον ρόλο στον χαρακτήρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις χειρονομίες, καθώς τα σώματα δημιουργούν κινητικά τοπία στον χώρο και οι σκιές πολλαπλασιάζουν τα πρόσωπα που θυμίζουν πλήθος».
Η σχέση της Ρηνιώς Κυριαζή με το έργο του Διονύσιου Σολωμού κρατά πολλά χρόνια. «Είχα την τύχη να συναντήσω παλιότερα τον Στυλιανό Αλεξίου στο Ηράκλειο της Κρήτης και θυμάμαι ότι όταν του είπα ότι ήθελα να κάνω τους ‘Ελεύθερους Πολιορκημένους’ με είχε συμβουλέψει πως δεν θα πρέπει μια παράσταση να αγωνιά για τη γραμμική εξέλιξη, καθώς πρόκειται για έργο αποσπασματικό και δεν θα πρέπει κανείς να φοβηθεί τα κενά, τις ρωγμές του, αυτά τα θραύσματα, καθώς είναι μικρά αριστουργήματα, τραγούδια, λουλούδια που ανθίζουν. Οπότε δεν χρειάζεται κάποιος να ενώσει το παζλ. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η ιδέα του τίτλου, με πολύτιμο σύμβουλο τον Στέφανο Ροζάνη, που υποστηρίζει πως η ποίηση του Σολωμού κινείται στο ανάμεσα του τραγουδιού και της κενής σιωπής. Μας αφήνει το περιθώριο για λάθη και για κενά και δικούς μας τρόπους».
