Ένας κόμπος στον λαιμό, μια θλίψη, στο Α' Νεκροταφείο χθες το μεσημέρι. Κόσμος πολύς έφτανε από νωρίς για να αποχαιρετήσει τον Κυριάκο Κατζουράκη, να κρατήσει το χέρι της συντρόφου και μούσας του Κάτιας Γέρου. Νέα παιδιά, ώριμοι καλλιτέχνες, άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των τεχνών και από όλες τις εκφάνσεις της Αριστεράς, και κουβέντες πολλές στα πηγαδάκια. Όλοι είχαν κάτι να θυμηθούν, κάτι να πουν για τον σπουδαίο δημιουργό, τον δάσκαλο, τον μαχητή της Αριστεράς, των ιδεών και της τέχνης, τον αεί έφηβο που ριχνόταν στο χρώμα και στον καμβά με την ίδια ορμή που μαχόταν για την ομορφιά και τη δικαιοσύνη στις ζωές των ανθρώπων.
Για τη "ματιά ενός επαναστάτη καλλιτέχνη, άρχοντα των τεχνών" μίλησε αποχαιρετώντας τον ο συγγραφέας Σάββας Μιχαήλ. Φίλος της καρδιάς και σύντροφος, εστίασε σ' αυτό το γαλάζιο βλέμμα του Κατζουράκη που διείσδυε στην καρδιά των εικόνων, των ιδεών και των αγώνων. "Τα δικά σου μάτια, φίλε και σύντροφε, θα μείνουν πάντα ανοιχτά και άγρυπνα. Μ' αυτά θα δούμε και τα βάσανα του ανθρώπου και όσα ζούμε και όσα θα 'ρθούνε" συνέχισε, προσθέτοντας ότι "δεν θα δούμε την 'Γκουέρνικα' του Πικάσο χωρίς τη δική σου γραφή". "Εσύ, ο ορφανός μαζί με τους ορφανούς, κι εμείς, σε μια ορφάνια τώρα" έλεγε συνδέοντας τον απόντα ζωγράφο με το σκοτωμένο από αστυνομικούς τσιγγανόπουλο, για να καταλήξει ότι "ένας Κυριάκος Κατζουράκης δεν φεύγει. Προχωρά, είναι μπροστά μας".
Συγκινητικός ο αποχαιρετισμός της Μάρως Δούκα, μια τρυφερή πινελιά για τον δημιουργό, τον δάσκαλο, τον πολίτη που χάρισε ομορφιά. Στη διαρκή συνομιλία του με τους πρωτοπόρους της τέχνης αναφέρθηκε ο καθηγητής και συγγραφέας Γιάγκος Ανδρεάδης.
Τον δάσκαλο που συνδύασε την κινηματογραφική αφήγηση με την παραστατική τέχνη, την πολιτική, αποχαιρέτησε ο εικαστικός Δημήτρης Ζουρούδης, ενώ ο Αλέκος Αλαβάνος μίλησε για το "βάθος ήθους και καλοσύνης που μόνο εικαστικά μπορείς να αποδώσεις", συμπληρώνοντας παράλληλα ότι "ο Κατζουράκης δείχνει την πηγή από την οποία μπορεί να πάρει δυνάμεις η Αριστερά, η ευρωπαϊκή Αριστερά", γιατί "έρχεται από τον ουτοπικό σοσιαλισμό, έναν πρωτόγονο σοσιαλισμό, ίσως πιο εξευγενισμένο από τον δικό μας". Αυτό ήταν ο Κυριάκος. "Ένα μάθημα, μια πηγή".
Εκ μέρους της Εθνικής Πινακοθήκης, η Λίνα Τσίκουτα μίλησε για την "ποιότητα και τη συνέπεια" με την οποία διέτρεξε τον βίο του ως δημιουργός, ως δάσκαλος, ως αγωνιστής. Αλλά και για τη συνομιλία του με την παράδοση και την εξέλιξή της, αυτή την "επαναδιαπραγμάτευση με τους δικούς του όρους", που έγινε "η βάση και το παλίμψηστο της δικής του γλώσσας" και "η πρόταση μια διαλεκτικής" και της συνέχειας στην τέχνη.
Τον διανοούμενο με την καρδιά, το βλέμμα και το σθένος εφήβου αποχαιρέτησαν όλοι με ένα θερμό παρατεταμένο χειροκρότημα. Τον βαθιά πολιτικό καλλιτέχνη, που όμως δεν έμεινε ποτέ στις πολιτικές μικρότητες, αλλά άφησε παρακαταθήκη, εκτός από το έργο του, τη γενναιοδωρία και το άδολο βλέμμα του. Τον διανοούμενο που δεν στάθηκε ποτέ στην ασφάλεια της κεκτημένης γνώσης, αλλά ριχνόταν στις μάχες όταν η περίσταση το απαιτούσε. Όπως αυτή η τελευταία μάχη του, για τις ασχήμιες στην Ακρόπολη, στην οποία ρίχτηκε εμπράκτως, παραιτούμενος από το Δ.Σ. του Μουσείου Ακρόπολης.
Όλοι θέλησαν να του πουν το αντίο της τελευταίας φοράς. Από την τομεάρχη Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ Σία Αναγνωστοπούλου, τον Αριστείδη Μπαλτά, τον Αλέκο Φλαμπουράρη, τον Θοδωρή Δρίτσα, τον Γιάννη Μουζάλα, τον Νίκο Ξυδάκη, μέχρι τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τη Νάντια Βαλαβάνη, τον Δημήτρη Στρατούλη.
Ομότεχνοί του, αλλά και δημιουργοί και καλλιτέχνες από όλο το φάσμα των τεχνών, ήταν εκεί. Οι Γιάννης Ψυχοπαίδης, Δημήτρης Σεβαστάκης, Ιωάννα Καρυστιάνη, Άννα Φιλήνη, Κλειώ Μακρή, Κατερίνα Μάτσα, Μάνια Παπαδημητρίου, Παντελής Μπουκάλας, Περικλής Χούρσογλου, Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, Φοίβη Αγγελοπούλου, Αντρέας Σινάνος, Μιχάλης Γρηγορίου, Νίκος Κυπουργός, Φίλιππος Τσαλαχούρης, Τάσος Τανούλας, Τάσης Παπαϊωάννου, Κωστής Χατζημιχάλης, Μαριάνα Κάλμπαρη, Δήμητρα Χατούπη, Ρήγας Αξελός, Σπύρος Μπιμπίλας, Κωστής Καπελώνης, Εύα Στεφανή, Πέπη Ρηγοπούλου, Άσπα Τομπούλη, Λουκία Πιστιόλα, Νίκος Νίκας, Κωνσταντίνος Μίχος, Γεωργία Σιδέρη, Μαρίνα Κόντη κ.ά.
