Πέθανε σε ηλικία 77 ετών ο ζωγράφος και σκηνοθέτης Κυριάκος Κατζουράκης, ο οποίος αποτέλεσε έναν από τους σπουδαιότερους εικαστικούς καλλιτέχνες.
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα στις 15:00 στο Α' νεκροταφείο Αθηνών. Επιπλέον Αντί για στεφάνια, η οικογένεια του Κ. Κατζουράκη θα προτιμούσε να πραγματοποιηθούν δωρεές είτε στο «Χαμόγελο του παιδιού» είτε στην «Κιβωτό».
Ο Κ. Κατζουράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944 και σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Γ. Μόραλη και σκηνογραφία στο εργαστήριο του Β. Βασιλειάδη.
Συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο στη St Martin's School of Art και στο Croydon School of Art όπου σπούδασε χαρακτική και μεταξοτυπία. Κατά την παραμονή του στην Αγγλία μελέτησε το έργο του Θεόφιλου, του Τσαρούχη και του Κόντογλου. Από το 1972 έως το 1985 έζησε και εργάστηκε στην Αγγλία.
Το 1979 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στη Biennale Sao Paulo και το 1980 στην 11η Biennale του Παρισιού. Η ζωγραφική του είναι ανθρωποκεντρική και συνδέει την ελληνική ιστορία με τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα.
Ο ίδιος, έχει σκηνογραφική διάταξη και έντονες επιρροές από τις μορφές του Τσαρούχη και το κιαροσκούρο του Καραβάτζο ενώ έχει πραγματοποιήσει πολλές εκθέσεις ζωγραφικής, ατομικές και ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Το 1968 συμμετείχε ως ηθοποιός στην βραβευμένη ταινία του Δήμου Θέου Κιέριον που αναφερόταν στη γνωστή «υπόθεση Πολκ». Το 1972 έκανε τα σκηνικά της ταινίας Το προξενιό της Άννας του Παντελή Βούλγαρη και σχεδίασε τα κοστούμια της θεατρικής παράστασης του έργου Μέρες του '36 του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Το 1976 παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στο London Film School. Από το 1986 διαμένει μόνιμα στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με τον Γ. Λαζάνη στο θέατρο Τέχνης.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές» και της Ευρωπαϊκής Ένωσης Καλλιτεχνών EUROPA 24. Το 1995 ιδρύει την «Ομάδα Τέχνης» η οποία έχει στόχο να συνδέσει τη ζωγραφική με τις άλλες τέχνες: το θέατρο, τη μουσική, τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο. Το 2003 κάνει την πρώτη του εικαστική ταινία, Ο δρόμος προς τη Δύση, η οποία κερδίζει το Α΄κρατικό Βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ καθώς και το διεθνές βραβείο κριτικών FIPRESCI. Η ταινία ταξιδεύει στα μεγαλύτερα φεστιβάλ, ενώ η ταινία του Γλυκιά μνήμη (2005) συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μόντρεαλ. Τον ίδιο χρόνο εξελέγη καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης.
Σία Αναγνωστοπούλου: Αντίο Κυριάκο «…κοιμήσου στην αγκαλιά της γης».
«Ανάμεσά μας, μέχρι σήμερα, υπέροχος, ο Κυριάκος Κατζουράκης, αγάπησε την ομορφιά της τέχνης, την ένταση της, τις ανατροπές της, τις αντιφάσεις της, την ετερότητα της. Αγάπησε τη ζωή μέχρι τέλους. Σήμερα η είδηση του θανάτου του, μας βαραίνει με το χρέος και την ευθύνη της μνήμης του. Ο Κυριάκος ήταν ο ηθοποιός στην ταινία του Δήμου Θέου Κιέριον, ήταν πίσω από τα σκηνικά της ταινίας το Προξενειό της Άννας του Βούλγαρη, ήταν ο σχεδιαστής των κουστουμιών στο Μέρες του ‘36 του Αγγελόπουλου, ήταν ο καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, ήταν ο δημιουργός των 50 έργων με τον τίτλο "Αναφορά στην Γκουέρνικα", ήταν η ταινία "USSAK".
Ήταν πολλά, ο Κυριάκος. Ήταν η μεγάλη του αγάπη του για την Κάτια Γέρου. Μια από τις πιο εκπληκτικές ίσως πτυχές του έργου του είναι η σχέση με την ιστορία, την ταυτότητα και τη μνήμη, μέσα από τη χρήση κάθε έκφανσης της τέχνης, από τη ζωγραφική μέχρι το σινεμά και το γράψιμο, για να συνθέσει το "συνολικό έργο", τη "μια ενότητα της ποικιλίας" που θα αποτύπωνε το τοπίο της ψυχής του, όπως έλεγε. Φεύγει και είναι σα να παίρνει μαζί του και το βάρος μιας ιδιαίτερης εποχής και μιας γενιάς που δυσκολεύεται να αναπνεύσει στη σημερινή μετριότητα.
Τον αποχαιρετώ με τα δικά του λόγια, εκείνης της γενναίας επιστολής παραίτησης από μέλος του ΔΣ του μουσείου της Ακρόπολης, που έφερε στην επιφάνεια όλους τους απαράδεκτους χειρισμούς του υπουργείου Πολιτισμού: "…Προσπαθώ να περιγράψω τη θλίψη μου για την κακομεταχείριση της κοινής μνήμης μας και την απαξίωση κάποιων βασικών αρχών που κάποτε ούτε καν χρειαζόντουσαν λόγια για να κοινοποιηθούν, ήταν κοινωνικά αυτονόητα. Όπως η αίσθηση της ιστορίας και των παθών του λαού που ζωντάνευαν πάνω στον κακοτράχαλο βράχο –στα μάτια μου ιερός ως φορέας μνήμης και φορέας πολιτισμού– που η προσοχή μας στο δύσκολο βάδισμα πάνω στις πέτρες του, μας οδηγούσε στην κυριολεξία να σκύβουμε με προσοχή, να γινόμαστε ένα με τη δυσκολία του. Κι αυτό μας αναβάθμιζε σε κατ’ ουσία ερευνητές της ιστορίας των 2500 χρόνων του, γιατί δεν είναι μόνον οι ναοί του, οι Καρυάτιδες, τα αγάλματα, το θαύμα της "μη γεωμετρίας" του Παρθενώνα με τις οπτικές διορθώσεις. Είναι και η αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής, η σημαία του Σάντου και του Γλέζου, το τζαμί, ο βίαιος εκχριστιανισμός του, η ασεβής στάση των Άγγλων που το χρησιμοποίησαν σαν οχυρό, ο βομβαρδισμός του Μοροζίνι, οι μύθοι και η μυθοπλασία του, ο ενεργητικός ρεμβασμός των ερωτευμένων, η ληστεία του Ελγίνου, η ηρεμία που αποπνέει όταν σταθείς και κοιτάξεις τη θάλασσα χωρίς βιασύνη, χωρίς να σε εγκαλεί το καθήκον…".
Η επιστολή παραίτησής σου από το ΔΣ του Μουσείου της Ακρόπολης θα μείνει πάντα, μνημείο θάρρους, ανθρωπιάς και ομορφιάς, όπως είναι το σύνολο της Τέχνης σου. Ο τελευταίος περίπατος μαζί σου στην Ακρόπολη θα είναι μια ακριβή μνήμη αγαπημένε και πολύτιμε Κυριάκο. Κάτια αν μπορεί να απαλύνει έστω λίγο τη μοναξιά και τη θλίψη σου, να ξέρεις πως εμείς αγαπήσαμε και θαυμάσαμε πολύ τον Κυριάκο Κατζουράκη, την κοινή σας δουλειά, την υπέροχη πορεία σας.
Αντίο Κυριάκο "…κοιμήσου στην αγκαλιά της γης"».
