Οι ηθοποιοί μπαίνουν στη σκηνή και το πρώτο που κάνουν είναι να πάρουν όλοι μαζί μια βαθιά εισπνοή, καταδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο ότι, ύστερα από δύο χρόνια εγκλεισμού, έχουν ανάγκη να βγουν και να κάνουν αυτό για το οποίο ακολούθησαν το θέατρο, δηλαδή να παίξουν στη σκηνή. Να αναζητήσουν χώρο παιχνιδιού, με λιγότερη φόρμα, λιγότερη διάνοια, περισσότερο αυτοσχεδιασμό. Όλοι έχουμε ανάγκη να ανασάνουμε» λέει ο Θοδωρής Αμπαζής με αφορμή την παράσταση του «Ποπολάρου» που σκηνοθετεί στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης της οδού Φρυνίχου και κάνει απόψε πρεμιέρα.
Προσπερνώντας, όπως εξηγεί στην ΑΥΓΗ, τη νοσταλγία για τον κινηματογραφικό «Ποπολάρο» και το αγαπημένο τραγούδι «Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά», βασίστηκε στο διήγημα του Ξενόπουλου, που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1913 με τίτλο «Ο αντάρτης», και προϋπήρξε της διασκευής του θεατρικού έργου.
Έτσι, άρχισε να ερευνά με την ομάδα του ΟΠΕRA «τα θέματα του έργου και περισσότερο το πολιτικό ζήτημα που υπήρχε πίσω από όλα, καθώς ανακαλύψαμε ότι την ίδια χρονική περίοδο που γραφόταν το έργο υπήρχε διενέργεια δημοτικών εκλογών στη Ζάκυνθο, το οποίο και αξιοποιούμε πολύ περισσότερο από τον Ξενόπουλο. Βρήκαμε άρθρα και δημοσιεύματα της εποχής που μιλούν ακριβώς για εκείνη την περίοδο της μεγάλης αλλαγής, όπου για πρώτη φορά εκλέγεται δήμαρχος ένας ποπολάρος, και μάλιστα φτωχός, ο Ιωάννης Πλέσσας. Βρήκαμε και δημοσιεύματα που αναφέρονται στην ευλογιά, τη νόσο, και στο εάν ο δήμαρχος έχει κάνει αρκετά για να προστατέψει τους πολίτες από την αρρώστια. Βρήκαμε επίσης στοιχεία για κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος και μας ενδιέφερε πώς από τη μία πλευρά υπήρχε ένας άξονας που μιλούσε για την έλευση ενός αέρα αλλαγής στη ζακυνθινή κοινωνία του 1873, που φέρνει έναν φτωχό ποπολάρο στην εξουσία, και ταυτόχρονα υπάρχει μια τάξη ευγενών που αρνείται να δει αυτόν τον αέρα αλλαγής θέλοντας να τον αποσιωπήσει, εμμένοντας σε «καθαρές» γραμμές ανάμεσα στους ευγενείς που ανήκουν στο Libro d’ Oro και στους υπόλοιπους λαϊκούς ποπολάρους, που έρχονται σαν εφιάλτης για να τους πάρουν όλα αυτά τα κοινωνικά προνόμια».
Ο Αμπαζής θυμίζει ότι ο πρωταγωνιστής του Ξενόπουλου, ο Ζέππος Πεπονάρης, δεν είναι ένας φτωχός επαναστάτης, αλλά ανήκει στην αστική τάξη του νησιού του, ωστόσο «υπάρχουν κάποιες γραμμές που του επιβάλλουν οι ευγενείς καθορίζοντάς του έως πού μπορεί να φτάσει. Τα άλλα πράγματα που χρειάζονται αυτοί που φτιάχνουν αυτού του είδους τις αριστοκρατίες είναι τα ίδια που συνεχίζουν να υπάρχουν έως και σήμερα. Οι άνθρωποι, από τη στιγμή που κατακτούμε κάτι, προνόμια αλλά και σχέσεις, συσπειρωνόμαστε και φτιάχνουμε αριστοκρατίες. Ένα άτυπο Libro d’ Oro μέσα από το οποίο προφυλασσόμαστε από την επέλαση των υπόλοιπων ποπολάρων και έτσι αυτοπροσδιοριζόμαστε».
Στην παράσταση, που ανεβαίνει με ζωντανή μουσική σε σύνθεση του μουσικού και σκηνοθέτη της, πρωταγωνιστούν οι Γιάννης Καράμπαμπας, Ιφιγένεια Καραμήτρου, Παντελής Δεντάκης, Μαρία Παρασύρη και Νίκος Αλεξίου, η διασκευή είναι της Έλσας Ανδριανού και τα σκηνικά - κοστούμια υπογράφει η Ελένη Μανωλοπούλου.
