Βγήκαν πάλι τα φαρμακερά βέλη από το απύθμενο φαρέτριο αυτής της πιο ακραίας και καταστροφικής κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος από τη Μεταπολίτευση μέχρι τώρα, για να πλήξουν και να φαρμακώσουν τα όνειρα των παιδιών μας, πριν καλά - καλά σηκώσουν τον μίσχο τους και κάνουν τα πρώτα τους αβέβαια βήματα. Μιλάμε, φυσικά, για το σφαγείο των φετινών εισαγωγικών εξετάσεων στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, που αφήνει απ' έξω πάνω από 30.000 παιδιά, για το χατίρι των εμπόρων εκπαίδευσης, πραγματώνοντας έτσι τον εφιάλτη που είχε προαναγγείλει ο τωρινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν σε παρελθόντα χρόνο βάφτιζε τους μαθητές «πελάτες σχολείου», ενώ μόλις πρόσφατα έκλεισε κατάμουτρα τις πύλες του μέλλοντός τους, λέγοντας ότι «δεν μπορούν και δεν πρέπει να πάνε όλοι στο πανεπιστήμιο».
Το αποτέλεσμα ήταν αυτό το παρακρουστικό μακελειό, αυτή η ατίμωση της έννοιας της Παιδείας και της Δημοκρατίας που ζούμε τούτες τις μέρες. Αυτός ο αχρείαστος, επικίνδυνος και αποκρουστικός ακρωτηριασμός που συμβαίνει εν ψυχρώ και στανικά στο καθολικό αύριο όλων. Ένα φρικώδες συμβόλαιο αρπακτικότατου εμπορίου, με το οποίο η δριμύτατη πατρίδα των «νόμιμων» ιδιοκτητών της φροντίζει να ευχαριστήσει τους «νόμιμους» υποστηρικτές της, σχολάρχες και κολεγιάρχες. Έχοντας, βέβαια, φροντίσει με σειρά άλλων συμβολαίων, υπό τον ντροπιαστικό τίτλο «νόμοι του κράτους», να εξισώσει τους εμπόρους με τη δημόσια Παιδεία. Ένα ολόκληρο ντιλ ανείπωτης φρίκης που ανέλαβε να πραγματώσει η πιο ανατριχιαστική και αδίστακτη υπουργός Παιδείας που υπήρξε ποτέ, η Νίκη Κεραμέως, η οποία επιπροσθέτως δεν πέρασε ποτέ την πόρτα ενός δημόσιου σχολειού σε κάποια από τις βαθμίδες της Παιδείας.
Η οποία, μάλιστα, φαίνεται να απολαμβάνει την επιτυχή έκβαση αυτού τους σφαγείου, αν κρίνουμε από την απάντησή της στη συγκροτημένη, σοβαρότατη επιστολή, όχι διαμαρτυρίας, αλλά σωφροσύνης και ευθύτητας, που της απεύθυνε ο μαθητής του 1ου πρότυπου λυκείου Αθηνών (και δεν είναι η μόνη) Διονύσης Κατάκαλος, που, ως θύμα αυτού του εμπορευματικού παραλογισμού (σε καιρό πανδημίας με αφόρητα μαθησιακά εμπόδια), με 20.988 μόρια αποκλείεται από τους καρπούς των κόπων του. «Είμαι ένας αποτυχημένος άριστος», γράφει. Και τι απαντάει στο παιδί, σ’ αυτό τον πικρό πίδακα λύπης, η υπουργός; «Προφανώς ο μαθητής (σ.σ.: προσέξτε την ψυχρότητα της αποπροσωποποίησης, την απάλειψη του προσώπου με την χρήση τρίτου ενικού, που μετατρέπει διαστροφικά τον άνθρωπο σε περίπτωση, σε αριθμό) δεν θα έμπαινε ούτε πέρσι στην Αρχιτεκτονική Σχολή».
Θαυμάστε την. Ένα παιδί με απίστευτη αξιοπρέπεια καταθέτει τον σπαραγμό του και η υπουργός αρνείται ακόμα και την ύπαρξή του ως ανθρώπου. Αυτό είναι το μέλλον που ετοιμάζουν για τα παιδιά μας. Για τα παιδιά μας, γιατί το μέλλον των δικών τους παιδιών είναι προδιαγεγραμμένα ευήλιο, έναστρο και εύκρατο. Πώς λοιπόν να διαφωνήσει κανείς με τον Αλέξη Τσίπρα που την κατακεραύνωσε από το βήμα της Βουλής:
«Έχετε το θάρρος να τους κοιτάξετε στα μάτια; Που ως άλλη Ηρώδης έρχεστε και σφαγιάζετε τα όνειρά τους και των οικογενειών τους; Γιατί; Θα σας το πω ευθέως: γιατί ντιλάρετε με τους ιδιοκτήτες των κολεγίων».
Τόσο απλό. Τόσο φανερό. Τόσο φονικό. Γιατί αυτό είναι το φονικό φαρέτριο τούτης της ακραία εχθρικής προς όλα τα δημόσια αγαθά κυβέρνησης που όσο περισσότερο αποτυγχάνει τόσο πιο πολύ προσκολλάται εμμονικά στις τοξικές συνταγές που μαϊμουδίζει, συνταγές νεοφιλελευθερισμού που μοιάζει να εγκαταλείπουν ακόμα και οι πρώτοι διδάξαντες. Ωστόσο τα ακαματόπαιδα που κυβερνούν μάλλον έχασαν πολλά μαθήματα από τα σχολεία που τους έδωσαν πτυχία.
Πώς λοιπόν, μιλώντας για το τοξικό φαρέτριο, το γεμάτο όξος και χολή, της κυβέρνησης, πώς να μην θυμηθείς για πολλοστή φορά (και μάλλον δεν θα είναι η τελευταία) τη συλλογή «Φαρέτριον» (1981) του Νίκου Καρούζου. Πώς να μην ψιθυρίσεις με πείσμα και επιμονή ότι εσύ πασχίζεις για μια κατάσταση, «δίχως τα δάκρυα που μας επιβάλλει η Ελλάδα / τούτ’ η χώρα που παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα / κι ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους».
Ψηλά το κεφάλι, παιδιά. Στις εισαγωγικές του μέλλοντος αυτοί που απέτυχαν είναι οι κυβερνώντες.
