Ο Angelo TP είναι ένας ένα νέος τραγουδοποιός και ερμηνευτής που μας συστήθηκε πριν λίγους μήνες με το «Angelo’s Bookstore», έναν δίσκο με -πλην ενός- τραγούδια με αγγλικούς στίχους. Είναι μια εργασία εξαιρετικά πολυσυλλεκτική μουσικά και με ενδοσκοπικούς, ακόμα και φιλοσοφημένους στίχους, η οποία ξεχωρίζει αμέσως για τη σοβαρότητα αλλά και την ποιότητά της. Ένα πρώτο βήμα που δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν αξιόλογο και προσωπικότατο δημιουργό, παρά και ίσως ενάντια στην πολύ βαριά μουσική (και όχι μόνο...) κληρονομιά που καλείται να συνεχίσει. Γιατί ο Άγγελος Θεοδωράκης Παπαγγελίδης, παιδί του Δημήτρη Παπαγγελίδη και της Μαργαρίτας Θεοδωράκη, είναι εγγονός του κορυφαίου Έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.
Ποια ήταν συνοπτικά η διαδρομή σου στη μουσική, σπουδές και οτιδήποτε άλλο, μέχρι να φτάσεις στον πρώτο σου δίσκο;
Λόγω του οικογενειακού μουσικού στοιχείου, μπήκαμε όλα τα αδέλφια από μικρή ηλικία στη μουσική. Θυμάμαι πάντα να έχω δυσκολία με τη θεωρία. Ξεκίνησα την κλασική κιθάρα, το βασικό μου όργανο, στα 13 μου. Τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι με το τραγούδι ανακαλύπτω τη δύναμη του πιάνου.
Τι σε έκανε να επιλέξεις τα αγγλικά σαν γλώσσα των στίχων σου και γιατί αντίστοιχα υπάρχει στον δίσκο ένα και μοναδικό τραγούδι με ελληνικούς στίχους;
Όταν δημιουργώ, μου αρέσει να λειτουργώ αυθόρμητα και παρορμητικά, δίχως σκέψη, χωρίς να κάνω επιλογές. Τα τραγούδια γράφτηκαν το ένα μετά το άλλο, η μουσική τους ήταν δεμένη με τον στίχο τους και βγήκαν ατόφια στα αγγλικά. Ιδιαίτερα με ενδιαφέρουν οι λέξεις στο μουσικό / ηχητικό τους αποτέλεσμα. Φαίνεται ότι λόγω του αγγλικού σχολείου και των σπουδών μου στην Αγγλία αυτό ήρθε πιο εύκολα. Την πρώτη φορά που επιχείρησα να γράψω τραγούδι στα ελληνικά, δεν μπορούσα να σταυρώσω μελωδία. Έτσι, όταν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με τίμησε με τη συμμετοχή του στον δίσκο μου και απέδωσε με την εμβληματική του ερμηνεία τα μέγιστα ήξερα ότι έπρεπε ο στίχος τού τραγουδιού να έρθει από έναν εμπνευσμένο επαγγελματία που να ξέρει τι κάνει. Έτσι βρεθήκαμε με τον εξαίρετο Κώστα Φασουλά, που μου χάρισε το βάθος των στίχων του και τον ευχαριστώ απεριόριστα. Κάπως έτσι, με το δώρο του Βασίλη και την αυτοπεποίθηση που μου έδωσε, πήρα το κουράγιο να αρχίσω να βαδίζω. Έσπασε το ρόδι!
Ο τίτλος του άλμπουμ είναι τουλάχιστον ασυνήθιστος, αλλά επιπλέον προκαλεί έκπληξη, καθώς δεν αναφέρεται καν σε κάποιο από τα τραγούδια. Πώς προέκυψε και τι ακριβώς σημαίνει;
Το «βιβλιοπωλείο του Άγγελου» είναι ο δικός μου προσωπικός κόσμος. Σαν ένα ανοιχτό βιβλίο μοιράζομαι τα συναισθήματά μου, όπως τα ένιωσα τη στιγμή τής δημιουργίας τους μέσα από τις αναμνήσεις μου, μια αναζήτηση διαδρομής, μια ευχή προς το μέλλον για την πορεία της ζωής μου.
Οι στίχοι σου είναι περισσότερο βιωματικοί / αυτοβιογραφικοί ή, αντίθετα, αποτελούν μικρές μυθοπλασίες;
Είναι ένας συνδυασμός των δύο αν και, κατά κύριο λόγο, παρεκκλίνουν του βιωματικού. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το να αποδώσω και να περιγράψω με μια ζωγραφική / χρωματική μουσικότητα παίζοντας με τις λέξεις σαν ήχους. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι απαραίτητο ότι θα γίνει αντιληπτό το στιχουργικό νόημα. Παρ’ όλα αυτά, για εμένα ο λόγος και η ανάγκη γι’ αυτή την έκφραση και δημιουργία μού είναι ξεκάθαρα και στην πιο «ακαταλαβίστικη» εκδοχή της.
Ποιες θα έλεγες ότι είναι οι επιρροές που έχουν διαμορφώσει το ύφος σου;
Έχω μάθει από μικρός να δέχομαι τη μουσική ως ένα σύνολο και γι’ αυτό δεν θα αναφερθώ σε ιδιώματα. Η κατηγοριοποίηση μου προκαλεί σύγχυση. Είμαι ένας πολύ ήσυχος, αλλά συγχρόνως και ανήσυχος άνθρωπος. Μου αρέσει να έχω τα αυτιά μου ελεύθερα σε οποιαδήποτε κατεύθυνση ή οποιοδήποτε μουσικό άκουσμα τα διεγείρει. Ορίστε λοιπόν μια μικρή λίστα, Iron Maiden, Eros Ramazzotti, Bob Marley, Akira Yamaoka, Linkin Park, Σοπέν, Morrissey, Dimmu Borgir, Django Reinhardt, Deep Purple, Akon (γέλια) και βέβαια ο «θεός» Μπαχ.
Στα τραγούδια σου υπάρχουν κάποιες φορές στοιχεία funk που σίγουρα δεν συνάδουν με την παράδοση του τραγουδοποιού - ερμηνευτή στην οποία μάλλον εντάσσεσαι. Παρεισέφρησαν συγκυριακά ή είναι ένα ιδίωμα που, έστω με έμμεσο τρόπο και κατά δεύτερο λόγο, σε ενδιαφέρει αρκετά;
Δεν νιώθω ότι εντάσσομαι κάπου. Προς Θεού, μην παρεξηγηθώ και νομίζεις ότι θέλω να βρίσκομαι παντού. Κάθε άλλο, καθώς είμαι εξαιρετικά ντροπαλός. Το να έχω μια μουσική «ταμπέλα» με βρίσκει παντελώς αδιάφορο. Αυτό απασχολεί τις εταιρείες, την αγορά γενικότερα και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού.
Πώς βίωσες ως άνθρωπος και μουσικός μέχρι τώρα την καραντίνα και πώς κρίνεις τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στους ανθρώπους του πολιτισμού κατά τη διάρκειά της;
Επειδή είμαι στην πολύ αρχή μου και δεν έχω προλάβει να επενδύσω εργατοώρες στη τέχνη, ούτε να εκπροσωπήσω τον πολιτισμό της χώρας μας, δεν θα ήθελα να κρίνω κανέναν. Ο κορωνοϊός, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, κάτι που ήρθε απρόσκλητο για να μείνει... Πιστεύω ότι καμία χώρα δεν το έχει διαχειριστεί σωστά. Νομίζω ότι έπρεπε παντού στον κόσμο να εφοδιαστούμε με φασόλια και φακές για έναν μήνα και να κλειδωθούμε στις οικίες μας με Netflix και μουσικούλες προκειμένου να εξαφανιστεί ο ιός. Για οικονομικούς λόγους δεν έγινε και τελικά τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Θρηνούμε ανθρώπινες ζωές, δεν πρέπει να παίζουμε παιχνίδια!
Ο θείος σου, ο Γιώργος Θεοδωράκης, είχε κάποια άλλη συμβολή στην υλοποίηση του δίσκου πέραν του ότι χρησιμοποίησες το στούντιό του;
Οι ηχογραφήσεις, ενορχηστρώσεις και μείξεις του «Angelo's Bookstore» στην πλειονότητά τους έγιναν στο στούντιο «Μύθος» του αγαπημένου μου Θανάση Γκίκα. Στο στούντιο του θείου μου ξεκίνησα να ηχογραφώ πιλοτικά. Η αισθητική βέβαια του θείου μου με ενθουσιάζει και έτσι κράτησα κάποιες ενορχηστρώσεις. Πάντα απολαμβάνω τις αλχημείες που γίνονται στο στούντιο του θείου. Η συμβουλή του είναι πάντα να προχωράω, δεν σταμάτα να μου δίνει θάρρος ο καλός μου θείος...
Τι σήμαινε για εσένα καθώς μεγάλωνες αλλά και από τη στιγμή που μπήκες στον χώρο της μουσικής το ότι είσαι εγγονός του Μίκη Θεοδωράκη;
Το 1993 άλλαξα σχολείο και πήγα στη Β΄ Δημοτικού στο Αρσάκειο Ψυχικού. Στο διάλειμμα με ρώτησε ένας συμμαθητής μου «πώς σε λένε;» «Άγγελο Θεοδωράκη – Παπαγγελίδη» του είπα. «Έχεις συγγενή τον Μίκη Θεοδωράκη;» (Το 1994 τον ήξεραν και τα μικρά παιδιά). «Ναι, είναι παππούς μου». «Και γιατί δεν μας το είπες;» Πλέον προσπαθώ να μην το κρύβω... Για να πω την αλήθεια, νιώθω πως έχω μπει στον χώρο του παππού όπως το παιδί του δικηγόρου -ή και της κομμώτριας- συνεχίζει το επάγγελμα του γονέα του.
Δεν θα σε ρωτήσω για το ποια ήταν η σχέση σου με τον παππού σου σε προσωπικό επίπεδο, αλλά για το αν η προσωπικότητά του και βέβαια η μουσική του σε επηρέασαν ως προς το να ασχοληθείς με τη μουσική και στον τρόπο που γράφεις τραγούδια;
Όταν ήμουν κοντά στον χώρο του παππού, δεν μου έρχονταν ούτε η επιθυμία ούτε η ανάγκη δημιουργίας. Δεν έβρισκα λόγο να το κάνω. Πώς να αναμετρηθείς με τον ογκόλιθο; Είχα μηδενική συγκέντρωση, έψαχνα τον ίδιο μου τον εαυτό και πράγματα που να τον καθορίζουν - το απαιτούσε και η ηλικία βέβαια. Μόλις άρχισα τη δική μου ζωή, η πρώτη μου/μας δημιουργία με τη Στεφανία, την αγάπη της ζωής μου, ήταν το σπίτι μας, που γέμισε αρχικά με τον Δημητράκη μας και ύστερα ήρθε και το Μιλτάκι μας. Μουσικά έχω γεννηθεί μέσα απ’ τα σπλάχνα αυτού του μύθου, αλλά αυτά για εμένα ήταν απλά και καθημερινά, η μουσική έχει μια άλλη έννοια στον δικό μας οικογενειακό κύκλο. Ο κύριος θαυμασμός μου για τον παππού μου πάντα ήταν για το ήθος του και τη μεγαλοψυχία του, πράγμα που εισπράττω απ' τα μάτια του και απ' τον σεβασμό και την ποιότητα που εκπέμπει σαν άνθρωπος. Είναι για εμένα αξεπέραστο πρότυπο ανθρώπου, άνθρωπος που αγαπάει δίχως να αγαπιέται.
Η μουσική είναι για εσένα επάγγελμα ή μια πολύτιμη και πολύ σημαντική δεύτερη ασχολία;
Έχω μια περίεργη σχέση με τη μουσική, δεν της είμαι απόλυτα πιστός. Μου θυμίζει κάπως την παλιά μου σχέση με τον εαυτό μου, σιγά - σιγά μαθαίνω και με αγαπάω όλο και περισσότερο. Μέσα απ' τα τραγούδια μου ενηλικιώνομαι ξανά με έναν διαφορετικό τρόπο. Μαθαίνω να ξεχωρίζω και να διαλέγω. Μαθαίνω να ακούω και να με ακούν. Η μουσική είναι όσα ξέρω για εμένα, έχει δώσει νέο νόημα στη ζωή μου.
Και τα προσεχή σου σχέδια τώρα που ο δίσκος κυκλοφόρησε, αν και όσο βέβαια το επιτρέψει η πανδημία;
Προς το παρόν δεν υπάρχουν ρεαλιστικά σχέδια. Το εγχείρημα με τους αγγλικούς στίχους δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση. Το γεγονός ότι είμαι ένας νέος που βγαίνει στην εποχή της εικόνας με ώθησε στο να σπεύσω να βγάλω το πρώτο μου βίντεο, το «Honest», μια εμπειρία που την καταχάρηκα. Προς το παρόν θα δουλέψω για μια σεζόν σε beach bar για να βγάλω χρήματα ώστε να μπορέσω να προωθήσω τη δουλειά μου.
Είναι αυτή η σεμνότητα, ακόμα και ταπεινότητα, ίδιον των αληθινά σπουδαίων δημιουργών και παρά το «βάρος» της οικογενειακής προέλευσής του, που μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιον ο οποίος δικαίως θα μας απασχολήσει πάρα πολύ στο μέλλον...
