Α, ρε «Μητέρα Θεσσαλονίκη», τι μπουμπούκια βγάζεις από καιρού εις καιρόν. Λες και το κάνεις επίτηδες, για να μην ξεχνάμε τις αντιφάσεις σου, με τα τραγικά πολλές φορές αποτελέσματα.
Θα μου πεις, αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς με όσα είπε για τις γυναίκες κάποια κυρία (λέμε τώρα) ονόματι Αφροδίτη Λατινοπούλου εναντίον των γυναικών, ξερνώντας έναν οχετό ρατσισμού, σεξισμού και έμφυλης λεκτικής βίας, που ξεσήκωσε, δικαίως, θύελλα αντιδράσεων. Κανονικά έτσι είναι. Η μόνη απάντηση που της αξίζει είναι τα ίδια της τα λόγια: «Μεγάλωσα σε μια υπέροχη, τρίτεκνη, ένθεη, παραδοσιακή οικογένεια, με πολλή αγάπη αλλά κι αυστηρούς κανόνες. Οι γονείς μου, καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης, πάντα μας δίδασκαν τις αρχές και τα ήθη του έθνους μας, τη δύναμη της πίστης μας και την αξία της οικογένειας». Η απάντηση λοιπόν είναι μία: και ιδού τα αποτελέσματα του ιδανικού κατά την ίδια (και πολλών, μα παρά πολλών άλλων) τρίπτυχου «Οικογένεια - Πατρίδα - Θρησκεία». Ιδού το αποτέλεσμα της Εθνικής Ηθικής Αγωγής που κρατάει από τον καιρό του Μεταξά: μια Αφροδίτη Λατινοπούλου.
Και ως εδώ. Ως εδώ; Καθόλου. Γιατί η εν λόγω είναι πολιτεύτρια της Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη. Γιατί δεν ζήτησε, ούτε κατ’ ίχνος, συγγνώμη. Γιατί το κόμμα της (που κυβερνά) δεν την υποχρέωσε να ζητήσει συγγνώμη. Γιατί εξαιρετικά δυσοίωνα επανέφερε στη μνήμη μας τις ρατσιστικές εκφάνσεις στον λόγο του ίδιου του πρωθυπουργού: πότε για το βάρος του Νίκου Φίλη, πότε για τους ψυκτικούς από το Περιστέρι, όλο και βρίσκονται αφορμές για να εκδηλωθεί η βαθιά περιφρονητική αντίληψη του ίδιου και των κυβερνώντων για τους πολλούς, καθώς και η σκαιά επιμονή στην κατασκευή κατωτεροτήτων.
Το νομοθετικό έργο της Ν.Δ. (νομοθετικό έργο, χωρίς νομοθέτες, δηλαδή με ακραία ιταμότητα προς τους αιρετούς εκπροσώπους του λαού) είναι ο καθρέφτης αυτής της κατάστασης. Αποκλεισμοί στην Παιδεία, καταστροφή στη δημόσια Υγεία, διάλυση στο ασφαλιστικό, λεηλασία στο δημόσιο χρήμα, τσιμέντωμα και ξερίζωμα του πολιτισμού, Πτωχευτικός Κώδικας, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, άγρια καταστολή με όργιο βαριάς εγκληματικότητας είναι μακρύς ο αποτρόπαιος κατάλογος αυτής της χυδαίας και περιφρονητικής πολιτικής.
Χρειάζεται λοιπόν να στηλιτευτεί η χυδαιότητα της Λατινοπούλου γιατί είναι μέρος μιας ολόκληρης απάνθρωπης ταξικής πολιτικής αντίληψης. Που δέρνει τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, που ονομάζει τις γυναικοκτονίες «έγκλημα τιμής», που θεωρεί τις γυναίκες υπεύθυνες του βιασμού τους και «καλά παιδιά» τους βιαστές, που θέλει τη γυναίκα κατώτερο ον, που, που...
Χρειάζεται απάντηση γιατί εμείς τις γυναίκες δεν τις κοιτάζουμε στις μασχάλες. Τις κοιτάζουμε στα μάτια. Δεν είναι παραχώρηση. Είναι ο τρόπος που ζει η ζωή. Δηλαδή ο άνθρωπος που αξίζει να λέγεται άνθρωπος. Κι εδώ ας μου επιτραπεί ως απάντηση να ξαναγράψω την ανάρτησή μου στο Διαδίκτυο για την Ημέρα της Γυναίκας:
«Πρωινό της Πέμπτης 19 Ιουλίου 1979. Οι εννέα διοικητές του Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης Σαντινίστας (FSLN) μπαίνουν στην πρωτεύουσα της Νικαράγουας Μανάγκουα. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου σ’ ένα πανηγύρι ζωής, ελευθερίας και ομορφιάς. Ναι, η Γη γυρίζει. Ναι, ο κόσμος μας είναι ο κόσμος της εφικτής ουτοπίας. Άλλος δεν υπάρχει. Πώς είναι δυνατό να ηττηθεί; Πώς είναι δυνατό να ηττηθεί τούτη η αντάρτισσα μάνα τη στιγμή που μπαίνει στη Μανάγκουα; Πώς είναι δυνατό να ηττηθούν οι αντάρτισσες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, οι αντάρτισσες του Κουρδιστάν, οι μανάδες της Πλατείας του Μαγιού. Οι μανάδες της κάθε παλαιστινιακής Πιετά, οι ‘μαύρες μανάδες, με τα μαύρα φουστάνια / με την καρδιά τους τυλιγμένη στο μαντίλι τους’. Ό,τι κι αν γίνει, πάντα θα υπάρχει μια μάνα με το όπλο στον ώμο, το μωρό ήσυχο και ασφαλές στην αγκαλιά, να βυζαίνει μακάριο το αεράκι του σύμπαντος κι ένα πελώριο χαμόγελο που μπορεί να φωτίσει ακόμα και τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. ‘Ειν’ η ζωή με τ’ όνειρο δεμένη’, γιατί πάντα μια τέτοια μάνα θα ετοιμάζεται να μπει -Πλατυτέρα και Τροπαιοφόρος- σε όλες τις πρωτεύουσες του μέλλοντός μας. Τιμή και δόξα. Όχι μόνο σήμερα. Κάθε μέρα».
Αυτή είναι η ομορφιά. Και είναι αήττητη.
