Η Στέλλα Τσάνη δεν είναι μόνο μία από τις κορυφαίες σολίστ του βιολιού που διαθέτει αυτή τη στιγμή η χώρα μας αλλά και η ηγετική φυσιογνωμία του κουαρτέτου εγχόρδων L’ Anima, ενός όχι μόνο από τα καλύτερα, αλλά και από τα πλέον ευέλικτα στην Ελλάδα. Αυτό που τη διακρίνει τόσο όταν παίζει μόνη της όσο και με τις (αφού τα δύο από τα υπόλοιπα μέλη είναι επίσης γυναίκες) L’ Anima είναι ότι δεν περιορίζεται στο κλασικό ρεπερτόριο, αλλά ασχολείται σχεδόν εξίσου και με το σύγχρονο, κυρίως με τη μορφή νέων έργων σημερινών Ελλήνων συνθετών, που μάλιστα συχνά έχουν γραφτεί ειδικά για τις L’ Anima.
Ακόμα κι αυτή η όχι συνηθισμένη διαδρομή της όμως δεν μας είχε προετοιμάσει για ένα πρωτότυπο, κάποιοι θα έλεγαν ακόμα και παράτολμο, εγχείρημά της. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε από την ανεξάρτητη εταιρεία Subways Music, που ειδικεύεται στην κλασική αλλά και τη σύγχρονη οργανική μουσική, το «Violin Through», έναν δίσκο με έργα για δύο βιολιά, στον οποίο τα μέρη και των δύο οργάνων -με τη βοήθεια φυσικά της τεχνολογίας του στούντιο- παίζει η Στέλλα Τσάνη! Η ίδια εξηγεί τι την ώθησε να ηχογραφήσει αυτόν τον δίσκο λέγοντας ότι «έχοντας μια εμπειρία δεκαεπτά χρόνων πλέον στη δισκογραφία, έχω δει στο παρελθόν δίσκους άλλων μουσικών που βασίζονται σ’ αυτό το concept. Μου αρέσουν οι βιολιστικές προκλήσεις, δεξιοτεχνικά και ερμηνευτικά. Μου αρέσει να παρουσιάζω κάτι καινούργιο και πολύ συχνά περιμένω την κατάλληλη ευκαιρία να το υλοποιήσω. Η πρώτη καραντίνα πέρυσι την άνοιξη ήταν τέλεια ευκαιρία συνομιλίας με τον εαυτό μου και προσωπικής μελέτης. Έτσι αποφάσισα να μπω στο στούντιο και να ηχογραφήσω το άλμπουμ. Η μόνη σύνθεση στον δίσκο που είναι για σόλο βιολί είναι το ‘Prayer’ του Δημήτρη Φριτζαλά, η οποία όμως ταιριάζει με τη συνολική ατμόσφαιρα».
Στο «Violin Through» περιλαμβάνονται τέσσερα διαφορετικού ύφους αλλά και τεχνοτροπίας έργα, δύο παλιότερα και κλασικά, τα ύστερο μπαρόκ «Σονάτα για δύο βιολιά σε λα μείζονα» του Ζαν Μαρί Λεκλέρ και το αντιπροσωπευτικότατο του ώριμου κλασικισμού «Σονάτα για δύο βιολιά σε ντο μείζονα» του Σεργκέι Προκόφιεφ, και δύο σημερινά και σύγχρονης γραφής, το «Σονάτα για δύο βιολιά» του Ανδρέα Τσελίκα και το προαναφερθέν από την ίδια σολιστικό «Prayer» του Δημήτρη Φριτζαλά. Για το ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόσκληση στην υλοποίηση του δίσκου, η Στέλλα Τσάνη λέει «σίγουρα η δεξιοτεχνία, όπως το να διαφωνείς ή να συμφωνείς με τον εαυτό σου. Εγώ ως πρώτο βιολί να προσπαθώ να επιβληθώ στο εγώ μου ως δεύτερο βιολί και το αντίστροφο και τελικά να αλληλοσυμβιβαζόμαστε τεχνικά και ερμηνευτικά. Η εμπειρία με τον εαυτό μου ήταν απολαυστική αλλά και ανατρεπτική. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να ανατρέπεις τον εαυτό σου... μουσικά. Δεξιοτεχνικά όμως δεν είχα αμφιβολίες, αλλιώς δεν θα ξεκινούσα αυτό το εγχείρημα».
Όσο για τη μουσική και συναισθηματική εμπειρία τού να ηχογραφεί με τον εαυτό της τη χαρακτηρίζει «δύσκολη! Τα πάντα είναι μουσική δωματίου και επιβάλλεται να σέβεσαι τους συνεργάτες σου. Ο συνεργάτης μπορεί να είναι ένας πιανίστας, ένα τρίο, κουαρτέτο, σύνολο δωματίου ή ορχήστρα. Δεν μπορείς να κάνεις απόλυτα ό,τι θέλεις. Το να χρειαστεί να το κάνεις με τον εαυτό σου είναι καταπληκτική ευκαιρία. Ο εαυτός σου είναι τελικά ένας σκληρός συνεργάτης, που δεν υποχωρεί εύκολα και σε αναγκάζει να σεβαστείς την ερμηνεία αλλά και τις δυσκολίες τής... άλλης πλευράς»!
Για το ποιο έργο τη δυσκόλεψε περισσότερο λέει ότι ήταν «η ‘Σονάτα’ του Προκόφιεφ καθώς, επί της ουσίας έπρεπε να διαβάσω από πλευράς τεχνικής δυσκολίας και ερμηνευτικών απαιτήσεων, να ηχογραφήσω και τελικά να βρω την ισορροπία ανάμεσα σε δύο δύσκολα κοντσέρτα για βιολί που αμφότερα διαρκούν γύρω στα 15 λεπτά».
Με τη Στέλλα Τσάνη όχι μόνο να εκτελεί άψογα τα έργα αλλά και να αποδίδει υποδειγματικά ακόμα και τη μικρότερη λεπτομέρεια που προσδίδει σε καθέναν το προσωπικό ύφος του, το «Violin Through» είναι ένας δίσκος - δώρο για όσους και όσες αγαπούν τον ήχο αλλά και την εκφραστικότητα του βιολιού, ο οποίος, με τον αέρινο ήχο των τεσσάρων χορδών κάτω από το δοξάρι, ταιριάζει πάρα πολύ με την ατμόσφαιρα της άνοιξης που, έστω και λίγο καθυστερημένα, επιτέλους ήρθε.
