Παραφράζοντας την κραυγή "Ι can't breathe" του Τζορτζ Φλόιντ λίγο πριν δολοφονηθεί από τον αστυνομικό, ο Έλληνας κινηματογραφιστής και δημοσιογράφος Θωμάς Σίδερης έδωσε τον τίτλο "Let me breathe" στο τελευταίο ντοκιμαντέρ του, όπου αποτύπωσε τις όψεις του ρατσισμού στις ΗΠΑ, και σαρώνει βραβεία στα αμερικανικά φεστιβάλ και υποψηφιότητες στις διεθνείς διοργανώσεις.
"Οι όψεις του ρατσισμού στις ΗΠΑ είναι πολλαπλές και έγιναν ακόμη εντονότερες μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, όπου οι αόρατοι άνθρωποι των γκέτο απομονώθηκαν εντελώς καταδικασμένοι στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, αποτελώντας την εύκολη λεία της θεσμικής βίας. Αυτό αναδεικνύω στην ταινία" λέει ο σκηνοθέτης, που μόλις έχει παραλάβει το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ Ican / Hanna των ΗΠΑ.
Προηγουμένως βραβεύτηκε στο διεθνές φεστιβάλ στο Χάντινγκτον της Φλόριντα, ενώ η ταινία του είναι υποψήφια για βράβευση στο διεθνές φεστιβάλ ερευνητικού αστυνομικού ντοκιμαντέρ της Μόσχας, ένα από τα παλαιότερα και μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης.
Το ντοκιμαντέρ πιάνει το νήμα της αφήγησης από τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 περίοδο μεγάλων φυλετικών αναταράξεων και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. "Επιχειρεί να αναδείξει το κοινωνικό ρήγμα στην αμερικανική κοινωνία τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, με τα μεγάλα φυλετικά πάθη και τη ριζοσπαστικοποίηση μεγάλης μερίδας της νέας γενιάς, αλλά και του μαύρου κινήματος" λέει ο σκηνοθέτης εξηγώντας ότι:
"Εκείνη την περίοδο πρωτοστατεί η ηγετική μορφή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που βρίσκει πρόσφορο έδαφος και συνεχιστές σε μια μεγάλη μερίδα ακτιβιστών μέχρι σήμερα. Ανάμεσά τους είναι και η ακτιβίστρια και ηγετική μορφή των Μαύρων Πανθήρων Άντζελα Ντέιβις. Στο ντοκιμαντέρ θέλησα να συνδέσω εκείνη την πλούσια σε κοινωνικές εντάσεις περίοδο με όσα συμβαίνουν σήμερα στις ΗΠΑ και όσα πυροδότησε η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ τον περασμένο Μάιο".
Έτσι στην ταινία συναντιούνται η ακτιβίστρια του 1960 και σήμερα ακαδημαϊκός Άντζελα Ντέιβις με την Αφροαμερικανίδα βραβευμένη δημοσιογράφο και ακτιβίστρια Τζόις Ντέιβις. Από τη συνάντησή τους ο θεατής κατανοεί τα νήματα -κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά και οικονομικά- που συνδέουν τις δεκαετίες 1950 και 1960 με τη σημερινή πραγματικότητα.
"Ο κοινωνικός διαχωρισμός και αποκλεισμός που βιώνουν τότε η Άντζελα Ντέιβις στο Μπρούκλιν και η Τζόις Ντέιβις στη Νέα Ορλεάνη δεν διαφέρει από τις κοινωνικές συνθήκες που βιώνουν σήμερα οι μαύρες γυναίκες αποκλεισμένες από την αγορά εργασίας, από δομές κοινωνικής πρόνοιας και δημόσιας Υγείας, έκθετες και ανυπεράσπιστες από τη βία και την κακοποίηση" υπογραμμίζει ο Θωμάς Σίδερης.
Η ταινία εξετάζει παράλληλα τις μεγάλες υποθέσεις για τις εν ψυχρώ δολοφονίες μαύρων πολιτών από αστυνομικούς, μεταξύ των οποίων η δολοφονία του 12χρονου Ταμίρ Ράις στο Κλίβελαντ του Οχάιο και του Μάικ Μπράουν στο Φέργκιουσον το 2014. "Είναι κομβικές οι δολοφονίες αυτές διότι μέσα απ' αυτές γεννιέται το κίνημα Black Lives Matter, το οποίο συναντάμε δυναμικά μετά τη δολοφονία του Φλόιντ" λέει ο σκηνοθέτης.
Το ντοκιμαντέρ βασίστηκε στην έρευνα της Τζόις Ντέιβις, τη μουσική υπογράφει ο βραβευμένος με Grammy Έλληνας συνθέτης Θανάσης Αλατάς, ενώ στα ελληνικά φεστιβάλ αναμένεται να συμμετάσχει όταν ολοκληρώσει τη διεθνή της πορεία.
Με το βλέμμα στραμμένο τώρα στο μείζον ζήτημα του ρατσισμού και των φυλετικών ανισοτήτων στις ΗΠΑ, όπως και στην προηγούμενη ταινία του, που ασχολήθηκε με το εξίσου μεγάλο ζήτημα του προσφυγικού, ο Θωμάς Σίδερης καταγράφει τον παλμό της εποχής μας παραδίδοντας μια ταινία "για γερά στομάχια και ανήσυχα μυαλά".
