Ο μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής αλλά και συγγραφέας Δημήτρης Μητσοτάκης συγκέντρωσε πριν λίγο καιρό σε ένα CD με τίτλο «Δεν χωράμε όλοι» τα ψηφιακά singles / τραγούδια που κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια. Είναι μια πολύ καλή αφορμή για ακόμα μια συζήτηση με έναν δημιουργό και άνθρωπο που έχει σαφή και εμπεριστατωμένη αριστερή σκέψη για όλα τα σημαντικά θέματα της δημόσιας ζωής.
Όταν άρχισες να κυκλοφορείς αυτά τα ψηφιακά singles, είχες σκεφτεί ότι κάποια στιγμή θα τα συγκέντρωνες σε ένα CD ή προέκυψε αργότερα;
Η αλήθεια είναι ότι είχα σκεφτεί να μην ξανακάνω CD, γι’ αυτό και τα δεκατρία τραγούδια του άλμπουμ κυκλοφόρησαν αρχικά ως ψηφιακά singles. Όμως η σκέψη πως ό,τι δεν τυπώνεται δεν υπάρχει με έκανε να αναθεωρήσω. Ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα είναι ψηφιακά. Βγάζουμε χιλιάδες φωτογραφίες κάθε μέρα κι όμως τα παιδιά των παιδιών μας θα έχουν λιγότερες τυπωμένες φωτογραφίες κι από τους παππούδες μας. Αρκετά από τα τραγούδια αυτά γράφτηκαν κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και μερικά είναι ακόμα παλιότερα.
Περίμενες τη διακυβέρνηση του Κ. Μητστοτάκη να είναι ακριβώς έτσι ή σε εξέπληξε;
Με εξέπληξε δυσάρεστα. Δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο αυταρχική, τόσο αλαζονική, τόσο ακραία συντηρητική. Βέβαια, στην Ελλάδα είμαστε μαθημένοι από τέτοιου είδους κυβερνήσεις. Κάθε φορά όμως ξεπερνούν τον εαυτό τους.
Να σε ρωτήσω λοιπόν για συγκεκριμένους τομείς της. Πώς κρίνεις κατ’ αρχάς την υγειονομική αντιμετώπιση της πανδημίας και στη συνέχεια εκείνη των οικονομικών συνεπειών της;
Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για μια πρωτοφανή κατάσταση και οπωσδήποτε ιδιαίτερα δύσκολη στην αντιμετώπισή της. Σε τέτοιες όμως πολεμικές συνθήκες καλό είναι να έχεις τον λαό μαζί σου κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο μέσω της εμπιστοσύνης. Δεν χτίζεις σχέσεις εμπιστοσύνης με παράλογα μέτρα (κλειστά πάρκα, κλειστά περίπτερα, απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 6, συνάθροιση σε εξωτερικούς χώρους έως τρία άτομα, ένας επιβάτης στο ταξί). Σκέψου ότι τον Δεκέμβρη πήγα να πάρω τη σύντροφό μου από τον σταθμό Λαρίσης, την έβαλα σε ένα ταξί με τις βαλίτσες και γύρισα στο σπίτι μας με ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο γιατί στο ταξί επιτρεπόταν μόνο ένας επιβάτης! Δεν χτίζεις σχέσεις εμπιστοσύνης όταν εσύ ο ίδιος καταπατάς τα μέτρα που εξαγγέλλεις, την ίδια στιγμή που οι επιβάτες στα ΜΜΜ στοιβάζονται σαν σαρδέλες, στους μεγάλους εργασιακούς χώρους είναι ο ένας πάνω στον άλλο και, ενώ δεν θωρακίζεις το σύστημα Υγείας με ΜΕΘ, γιατρούς και προσωπικό, πας και αγοράζεις Rafales και οχήματα για την αστυνομία. Πώς να σε εμπιστευθώ;
Είσαι πατέρας και άρα έχεις άποψη για την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης τόσο πριν από την πανδημία όσο και στη διάρκειά της. Ποια είναι αυτή;
Δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα ιδιωτικά κολέγια και σχολές, παρά για τα δημόσια πανεπιστήμια και τα σχολεία. Είναι σαφές ότι η εκπαίδευση για τη συγκεκριμένη κυβέρνηση οφείλει να είναι ταξική. Ανώτατη Εκπαίδευση μόνο για τους αρίστους ευκατάστατων οικογενειών ή τις διάνοιες, ο εργαζόμενος φοιτητής δεν την ενδιαφέρει. Για τις συνθήκες της πανδημίας έχω να πω ότι η τηλεκπαίδευση δεν είναι πανάκεια, δεν μπορεί να διαρκεί έναν χρόνο τώρα. Τα παιδιά έχουν φρικάρει. Τους κλέβουν πολύτιμα χρόνια που δεν θα ξαναγυρίσουν κι αυτό είναι σκληρό...
Και, αντίστοιχα, ποια είναι η θέση σου για την πολιτική της κυβέρνησης απέναντι στον πολιτισμό και στους ανθρώπους του πριν και μετά την πανδημία;
Είναι ξεκάθαρο ότι μας βλέπει εχθρικά. Ο πολιτισμός για την υπουργό είναι κάτι που άπτεται αποκλειστικά στην αρχαία Ελλάδα και στο Βυζάντιο. Οι σύγχρονοι άνθρωποι του πολιτισμού, αν δεν είναι του σιναφιού ή δεν ανήκουν στην ακίνδυνη κατηγορία των διασκεδαστών, είναι ανεπιθύμητοι.
Τι έχεις να πεις για την υπόθεση Λιγνάδη;
Αυτοί/ές που τώρα νίπτουν τας χείρας τους γνώριζαν πολύ καλά ποιος ήταν όταν τον τοποθετούσαν στην διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου. Οφείλουν να σταματήσουν να κρύβονται, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αφήσουν τη Δικαιοσύνη να λειτουργήσει ανεμπόδιστη. Όσο για τη φράση «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι που συνευρίσκονται επ’ αμοιβή με άλλους ομοφυλόφιλους» δεν συνιστά υπερασπιστική γραμμή. Είναι μια απεχθής θέση που ταυτίζει την ομοφυλοφιλία με ειδεχθή σεξουαλικά αδικήματα. Απέναντι σε τέτοιες επικίνδυνες απόψεις «είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι»!
Το «Κυρά Κατίνα» είναι ένα επιθετικό σχόλιο σε όσους/ες ψήφισαν Νέα Δημοκρατία;
Γνωρίζω αρκετούς δεξιούς/ές που η λέξη ρατσισμός τους προκαλεί απέχθεια, όπως άλλωστε και ο θρησκευτικός ταλιμπανισμός. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Η Κυρά Κατίνα εξάλλου δεν ασχολείται με την πολιτική, είναι έρμαιο της κενότητας και της φαυλότητάς της.
Στο «Σαπίσαμε κι εμείς» κάνεις μια αυτοκριτική για τη γενιά μας, καθώς ανήκουμε στην ίδια. Ποια θεωρείς τα κυριότερα λάθη της;
Πρόκειται όντως για αναφορά στη γενιά μας, η οποία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα πόστα της εξουσίας και η αποφορά της είναι ανυπόφορη. Τι φταίει για τα λάθη της; Μα η εξουσία η ίδια. Η σαπίλα είναι ίδιον της εξουσίας. Η εξουσία που σε μαθαίνει να γίνεσαι υποτακτικός και πειθήνιο όργανο του αφεντικού. Να είσαι ζόρικος στον αδύναμο και «κότα» μπροστά στο άδικο, μπροστά στον αφέντη και στη δύναμη. Σου ζητά ατομική ευθύνη, ενώ η ίδια είναι παντελώς ανεύθυνη. Σου ζητά να είσαι τίμιος, ενώ το χαρακτηριστικό της εξουσίας είναι η διαφθορά.
Το «Κούλη, θ’ αλλάξω επίθετο» προφανώς άρχισε να γράφεται πριν τις εκλογές του 2019. Πώς και με ποια αφορμή, δεδομένου ότι η συνεπωνυμία σου με την οικογένεια του πρωθυπουργού υπήρχε πάντοτε, και πότε, πώς και γιατί πρόσθεσες το τελευταίο μέρος του;
Είναι γραμμένο από την εποχή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε αρχηγός της Ν.Δ. Η πορεία του μου φαινόταν προδιαγεγραμμένη, ήταν απλά θέμα χρόνου να γίνει πρωθυπουργός. Εγώ απλώς δημοσιοποίησα το τραγούδι λίγο πριν τις εκλογές του 2019. Έχω ακούσει τα εξ αμάξης για το επίθετό μου ήδη από τα μαθητικά μου χρόνια. Το διατήρησα όμως ως φόρο τιμής στον πατέρα μου, που τον έχασα μικρός. Το δεύτερο μέρος προέκυψε από αυτή την ανάγκη και την ηθική υποχρέωσή μου στη μνήμη του.
Έχει λόγους ύπαρξης και μπορεί να υπάρξει διεθνώς ροκ στον 21ο αιώνα όπως και στον 20ό; Κατά τη γνώμη σου υπάρχει σημερινό ελληνικό ροκ όπως αυτό της γενιάς μας ή όχι;
Σαφέστατα και έχει λόγους ύπαρξης, τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς. Ίσως στις μέρες μας περισσότερο από ποτέ, καθώς η κοινωνία διαρκώς συντηρητικοποιείται. Στην Ελλάδα υπάρχει ροκ σκηνή, αλλά κυνηγιέται ανελέητα, καθώς θεωρείται «bass class» από τα mainstream εμπορικά ραδιόφωνα και τα έντυπα και προκαλεί εμετό στις τηλεοπτικές μουσικές εκπομπές. Αν καβατζάρεις τα εβδομήντα και έχεις το κουράγιο να συνεχίζεις, έχεις πιθανότητα να σου κάνουν ένα τηλεοπτικό νοσταλγικό αφιέρωμα ή, όταν τα τινάξεις, μια αναφορά στον «τελευταίο» ροκά, κατά το «τελευταίος ρεμπέτης», έκφραση που ακούω από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα κάθε φορά που φεύγει κάποιος του λαϊκού.
Τι έχεις να πεις για το τόσο δημοφιλές στις εφηβικές ηλικίες μουσικό ιδίωμα / κίνημα του trap;
Το πορνό δεν χάνει ποτέ!
Είσαι αισιόδοξος ή όχι για την αντιμετώπιση κατ’ αρχάς της πανδημίας και, στη συνέχεια, για το μέλλον της χώρας μας μετά από αυτή;
Τα επόμενα χρόνια θα είναι ζόρικα. Από τη στάση μας και τη μαχητικότητά μας θα εξαρτηθεί η ποιότητα της ζωής μας.
Και τα επόμενα σχέδιά σου, όσο φυσικά μπορούν να υπάρξουν τέτοια στις συγκεκριμένες «έκτακτες συνθήκες»;
Είναι στα σκαριά δύο ταινίες, μία μικρού μήκους και μία μεγάλου, βασισμένες σε δικά μου κείμενα (από τα «Σκισμένα ημερολόγια» και από το μυθιστόρημα «Η μονοκατοικία») καθώς και ένα καινούργιο βιβλίο με διηγήματα. Θα συνεχίσω να ανεβάζω singles ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο κανάλι μου στο ΥouTube https://bit.ly/2T0ndXi και στο Spotify https://open.spotify.com/artist/78AY8zdeNUSS4JhySbxZjZ
Με μια κουβέντα, ο Μήτσος θα συνεχίσει να είναι ουσιωδώς παρών, όπως άλλωστε δεν έπαψε να είναι εδώ και τόσα χρόνια...
