Η ειρωνεία στην κριτική του ΣΥΡΙΖΑ. Η (τύποις κοινοβουλευτική) πρεμούρα εκπλήρωσης συμβολαίων. Η (follow the money για την αιτία) αυτοκρατορική απόφαση κλεισίματος της εθνικής οδού από τον Χρυσοχοΐδη. Η σάπια «ανετίλα» των δημόσιων εμφανίσεων του πρωθυπουργού. Οι παλιμπαιδικοί χαριεντισμοί στο Σύνταγμα, Μητσοτάκη, Χρυσοχοΐδη, Χαρδαλιά και άλλων. Αυτές ήταν οι ενέργειες του επιτελικού κράτους, τη στιγμή που η, πολλαπλώς και από 10 μέρες πριν προειδοποιημένη για τη Μήδεια, κυβέρνηση της επιτελικής αριστείας χόρευε καντρίλιες με την επικοινωνιακή παράνοια, ενώ δύο άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους επειδή έπαψε να λειτουργεί η μηχανική υποστήριξη από διακοπή ρεύματος, που επίσης έριξε στο μαύρο σκοτάδι τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και άπειρων δραστηριοτήτων.
Γιατί; Γιατί έτσι! Γιατί μπορούν να περιφρονούν χυδαία και ανεμπόδιστα. Κατάσταση που σημαίνει δύο πράγματα: Πρώτον, ότι «κάτι σάπιο υπάρχει» μέσα στην κοινωνία, κάτι σάπιο που έχει εθίσει την όσφρηση στην οσμή της σήψης. Και, δεύτερον, ότι εκείνοι που έχουν χρέος και καθήκον να θέσουν το δάχτυλο «επί τον τύπο των ήλων» και να δείξουν την κακοφορμισμένη πληγή που όζει και κινδυνεύει να μετατραπεί σε γάγγραινα, κάπως δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Και η συνθήκη χειροτερεύει. Καλπάζοντας.
«Να κοινωνικοποιήσουμε, ας πούμε, τα δέντρα να μην έχουν χιόνι, δεν γίνεται» ειρωνεύτηκε ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Θοδωρής Λιβάνιος, για τις θανατηφόρες διακοπές ρεύματος. Το χθεσινό μειράκιο έβγαλε γλώσσα και ειρωνεύεται! Ο αμετροεπής και ανερμάτιστος χτεσινός έγινε πολιτικός που χλευάζει από καθέδρας τους αντιπάλους του. Φαίνεται ότι τα δέντρα που ψήφισαν στις εκλογές της «βίας και νοθείας» άνθισαν και έβγαλαν καρπούς ασπαίρουσας φρίκης.
Αλλά τι τον νοιάζει τον Λιβάνιο; Αυτός ήταν αγέννητος τότε. Όπως και ο Μητσοτάκης. Η χώρα βουλιάζει κι εκείνος πίνει έναν χαμογελαστό τυχαίο καφέ με δυο-τρεις τυχαίους δημοσιογράφους, κάνοντας και τυχαίες διαρροές. Και ύστερα διακτινίζεται για γροθίτσες και χαρούλες στην πλατεία Συντάγματος. Με τα «παλιόπαιδα τ’ ατίθασα» που ανοιγοκλείνουν το όλο και πιο ξεχαρβαλωμένο ακορντεόν που λέγεται ελληνικό κράτος. Το όλο και πιο παράφωνο ακορντεόν που λέγεται Ελληνική Δημοκρατία. Είναι τρομακτικό. Γιατί ο ήχος που ακούς, αυτός ο κρωγμός από υπολείμματα παλιών ασμάτων, είναι ο ήχος από τις ζωές που χάνονται ενώ θα μπορούσε να είχαν σωθεί.
Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί μπορούν. Γιατί μπορούν; Γιατί τους αφήνουμε. Και ύστερα τους ακούς και δεν πιστεύεις στ’ αυτιά σου. Ακούς, ας πούμε, τον Κώστα τον Περιπατητή, τον οικογενειακώ δικαιώματι δήμαρχο Αθηναίων, ακούς τον τριγμό μιας «καλοσυνάτης» φρίκης να ξεπηδάει από τα λόγια του και μένεις ενεός! Δελτίο ειδήσεων του Αντέννα, 16.2.2021, ο Μπακογιάννης εξηγεί πολύ «φιλανθρωπικά», πολύ «ανθρώπινα», τι κάνει ο δήμος για τους άστεγους, εν μέσω Μήδειας, ξεχνώντας, βέβαια, να αναφέρει ποιες δομές οφείλονται στην προηγούμενη κυβέρνησης, αλλά δεν βαριέσαι... Το ουσιώδες είναι άλλο. Εκεί που λέει επί λέξει: «όταν ένας άνθρωπος επιλέγει να ζει στους δρόμους, αυτό μπορεί να γίνει από ανάγκη, μπορεί να γίνει διότι η κατάστασή του είναι ιδιαίτερη» κ.λπ. κ.λπ.
Ας παρακάμψουμε το ασυνάρτητο «επιλέγει από ανάγκη». Στην ανάγκη δεν επιλέγεις, η ανάγκη σουύ επιβάλλεται με χάλυβα μεγατόνων και αιχμηρότητα δημίου. Ας μείνουμε όμως στο δίπολο άστεγος - επιλογή. Την ώρα που σφυρίζει ο πανικός για τους ξεσπιτωμούς, την ώρα που πετάγονται πρόσφυγες από τα σπίτια τους και προσφυγοποιείται μια τεράστια κοινότητα ανθρώπων, ο δήμαρχος μιλάει για ανεστιότητα από επιλογή!
Και το λέει πουλώντας σάπια καλοσύνη, δηλαδή αντικοινωνική αγριότητα, αυτός που έδωσε εντολή να ξηλωθούν τα παγκάκια από την πλατεία Βικτωρίας για να μην μπορούν να ξεκουραστούν και να μαρτυρήσουν οι ξεσπιτωμένοι πρόσφυγες, που έδωσε εντολή να σβήσουν τα φώτα για να αρπάξουν οι κατάφρακτοι της κόλασης τα παιδάκια από την αγκαλιά της μάνας τους.
Θα μου πεις, αυτός είναι. «Τόσοι» είναι. Να συμφωνήσω. Δεν είναι όμως αυτή η απάντηση. Η απάντηση βρίσκεται στην ερώτηση: «Εμείς» ποιοι είμαστε; Όσο το ερώτημα αιωρείται, τόσο «αυτοί» θα οργιάζουν.
