Ο μέγας Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί αφηγείται με πάθος τους δολοφονικούς «άθλους» ενός 70χρονου προλετάριου στον υπόγειο του Παρισιού.
«Ήταν η εποχή που στοίβαζαν τους γερασμένους προλετάριους, αφού τους είχαν πάρει τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους, μα και όλα τ’ άλλα, σ’ έναν χώρο κλειστό, σ’ έναν τρομακτικό σωφρονιστικό τόπο, όπου η αρρώστια, η μοναξιά και οι ταπεινώσεις ξαναζωντάνεψαν σ’ αυτούς τους γερασμένους ανθρώπους τον αποτρόπαιο τρόμο της πρώτης μέρας που το παιδί πηγαίνει στο σχολείο, της πρώτης μέρας στο εργοστάσιο ή στον στρατό, έτσι που ακόμα και τα δάκρυα, που κυλούσαν κρυφά μέσα στους σκοτεινούς κοιτώνες, αποκτούσαν χροιά παρωδιακή καθώς αυλάκωναν το πρόσωπο, ακολουθώντας τις πολλαπλές ρυτίδες, και θα ’λεγες πως αντανακλούσαν τις ουλές που χαράκωναν την ψυχή».
Έτσι ακριβώς αρχίζει η αφήγησή του Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί στο βιβλίο του «Ένας βρεγμένος καραγκιόζης» (Εκδόσεις των Συναδέλφων) σε μετάφραση Γιάννη Καυκιά. Γραμμένο αρχές του ’80, περιγράφει χαρακτηριστικά την καπιταλιστική «παλινόρθωση» αρκετά μετά το τέλος του απόηχου του Μάη του ’68. Είναι ο 70χρονος Αντρέ Κεντέν που μέσα σε λίγους μήνες έχασε τη γυναίκα του και τους φίλους του, εγκλεισμένους στο άσυλο της Ναντέρ. Ο ίδιος είχε αχρηστευτεί από τα 40 του στις απάνθρωπες συνθήκες του εργοστάσιου που δούλευε και επιβιώνει με ελάχιστα κάθε μήνα. Η εμμονική του σχέση με τους σταθμούς του μετρό έχει να κάνει με τον χαμό της γυναίκας του Μπαρμπαρά κι είναι εκεί στα βάθη του Παρισιού που περνά τον περισσότερο χρόνο του ο καμπούρης Κεντέν. Ώσπου μια μέρα ένα αστόπαιδο τον ξεφτιλίζει μπροστά στους συμμαθητές και τον κόσμο που περιμένει στις αποβάθρες. Ο ηλικιωμένος ετοιμάζει μεθοδικά την εκδίκησή του. Καιροφυλακτεί στον σταθμό που συνέβη το επεισόδιο και μόλις εμφανίζεται ο τύπος, τον σπρώχνει με τρόπο πάνω στις γραμμές. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται το παραμικρό, ούτε και η αστυνομία. Ούτως, ο κοντός, δύσμορφος, ανθρωπάκος εξελίσσεται σε έναν σίριαλ κίλερ διαλέγοντας θύματα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ενέχονται σε ανήθικες καταστάσεις.
Το δίδυμο των βασικών χαρακτήρων συμπληρώνει ο sui generis αστυνόμος Παντοβάνι, γνωστός και από άλλα βιβλία του Φαζαρντί. Οφείλει να εξιχνιάσει γιατί οι φόνοι συμβαίνουν πάντοτε στο μετρό και ποια είναι η λογική που ακολουθείται σχετικά με τους εκάστοτε σταθμούς καθώς ο Κεντέν συνεχίζει ανενόχλητος τη δράση καθαρίζοντας ακόμα και μέλη της μαφίας. Ο παράξενος δολοφόνος συνδυάζει τις στάσεις τού μετρό για να καταλήξει σε εκείνη όπου χάθηκε η σύντροφος της ζωής του. Εδώ ο ήρωας διαπράττει σειρά συμβολικών χτυπημάτων με πολιτικά κίνητρα. Αλλά και Παντοβάνι προσπαθεί να ακολουθήσει το γεωμετρικό παζλ της πορείας τού κατά συρροή δολοφόνου και το κατορθώνει σε ένα συγκλονιστικό φινάλε.
Βασικός μέτοχος του νέο πολάρ, ο Φαζαρντί ενδιαφερόταν κυρίως για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους του κόσμου τούτου, όχι τους πολιτικώς ορθούς, αλλά τους φτωχοδιάβολους. Από τα αξιότερα τέκνα του Γαλλικού Μάη, σκηνοθετεί ένα ακόμη βίαιο αιρετικό νουάρ που, αν και μικρό το δέμας, εμπεριέχει τεράστια συναισθηματική ενέργεια.
INFO
«Ένας βρεγμένος καραγκιόζης»
Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί
Εκδόσεις των Συναδέλφων
Σελ. 131
Τιμή: 9,90 ευρώ
