Ως αντίδωρο στην ακύρωση του προγραμματισμένου κύκλου των εννέα συμφωνιών του Μπετόβεν από την Κρατική Ορχήστρα του Βερολίνου, υπό τον Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ανακοίνωσε, για τις 15 Νοεμβρίου 2020, «δωρεάν live streaming, αποκλειστικά για την Ελλάδα και το κοινό του Μεγάρου» συναυλίας του συνδυασμού αυτού, στην αίθουσα της Κρατικής Όπερας της γερμανικής πρωτεύουσας, η οποία αναμεταδόθηκε τηλεοπτικά την νύχτα της επομένης από τον τηλεοπτικό σταθμό Rundfunk Berlin - Brandenburg, ενώ παρέμενε διαθέσιμη στο YouTube, αμοντάριστη, ακόμη και την ώρα της σύνταξης του κειμένου.
Το πρόγραμμα της συναυλίας περιελάμβανε δύο συμφωνικές δημιουργίες του Μπετόβεν, της εποχής 1803-05, υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα τη διττή ιδιότητα του Μπάρενμποϊμ ως ενός από τους σημαντικότερους πιανίστες δύο αιώνων, ο οποίος, παρά την από δεκαετιών παράλληλη σταδιοδρομία αρχιμουσικού, ανήκει στους ελάχιστους που συνέχισαν με παρόμοιο βάθος και ένταση να υπηρετούν και το όργανό τους.
Η νεανική επετειακή συνάντησή του με τον υπερήλικο Όττο Κλέμπερερ στα στούντιο της ΕΜΙ για την ηχογράφηση των πέντε κονσέρτων του Μπετόβεν, στα 1970 και στο πλαίσιο της 200ής τότε γενέθλιας επετείου του συνθέτη, άφησε εποχή, αλλά και η εν τω μεταξύ ενασχόλησή του με αυτόν τον συνθέτη επιτάσσει σεβασμό για τη δυσεύρετη σφαιρική εποπτεία του έργου του.
Σε τηλεοπτική του συνέντευξη στον μουσικολόγο και συνεργάτη της RAI Michele Dall’ Ongaro, με την ευκαιρία της αναβίωσης του «Φιντέλιο» υπό τη διεύθυνσή του στη Σκάλα του Μιλάνου (7.12.2014), ο μαέστρος και πιανίστας, πέρα από την επαναστατικότητα και τον φιλελευθερισμό του, είχε προβάλει ως κυρίαρχο μήνυμα του Μπετόβεν την ακατάβλητη δύναμη ενός βολονταρισμού αναδιαμόρφωσης της πραγματικότητας, ένα πρόταγμα που και ο ίδιος υπηρέτησε με την υπό συζήτηση «φιλανθρωπική» συναυλία (Benefizkonzert) «για τους αυτοαπασχολούμενους καλλιτέχνες» που οργάνωσε, οι εισπράξεις της οποίας προορίστηκαν για το ειδικό ταμείο της στήριξής τους.
Στο εναρκτήριο 4ο κονσέρτο έργ. 58 η ορχήστρα υποδέχθηκε ηχηρά τον Sir Andras Schiff για μιαν ερμηνεία μεγάλης εσωτερικότητας ήδη από τη μοναχική είσοδο του πιάνου, που διαχύθηκε εύστοχα στον οργανικό διάλογο, αναδεικνύοντας διακριτικά αλλά και ρωμαλέα το διαλεκτικό ενδιαφέρον και τη ιδεαλιστική τραγικότητα μιας ακατάβλητης από την επανάληψή της μουσικής.
Με όπλο ένα περιώνυμης ποιητικότητας και διαφάνειας δακτυλισμό, ο Σιφ έλαμψε στην ενδοσκοπική ανάπτυξη της καντέντσας του πρώτου μέρους, ενώ ανταποκρίθηκε με ρομαντική στωικότητα στη χαρακτηριστικά οργισμένη είσοδο της ορχήστρας στο δεύτερο. Βαθιάς ενσυναίσθησης και το τελικό rondo, ανάλαφρο παρά ευτυχές, συνεπώς ενσωματωμένο στη συνολική μουσικότητα μιας δυσεύρετης σύμπραξης.
Αλλά και η «Ηρωική» 3η συμφωνία, που ολοκλήρωσε το γεγονός, εξέπεμψε βάθος χωρίς βάρος, απέφυγε τη μετρονομική ακαμψία του σύγχρονου συρμού, αγοράζοντας χρόνο από την ελλείπουσα επανάληψη του allegro con brio για εκφραστικές χρονοτριβές τραγικότητας, ενώ έλαμψε στην ηρωική και πένθιμη επισημότητα της αργής κίνησης. Και ίσως η αισθητή απουσία κοινού να ευθύνεται για τον συγγνωστά λιγότερο διθυραμβικό τόνο των προμηθεϊκών παραλλαγών στην κατάληξη της εξαίρετης αυτής συναυλίας.
