Το τίποτα είναι ένα ερπετό. Σου τρώει μυαλό και σπλάχνα και σε σωριάζει στα πιο σκοτεινά έγκατα του εαυτού σου. Το τίποτα είναι ένα ερπετό που κοιμάται κουλουριασμένο βαθιά μέσα σου, χορτάτο και ήρεμο, έχοντας καταπιεί ζωντανά τα πιο αληθινά, τα πιο ωραία, τα πιο ειλικρινή σου όνειρα. Πρώτα συνθλίβει τη ραχοκοκαλιά των ονείρων σου, τα καταπίνει αμάσητα και πετάει έξω, φτύνει, το δέρμα τους. Θα ξυπνήσει όταν ο καιρός είναι κατάλληλος, όταν η θερμοκρασία και η υγρασία του έξω φασισμού θα ταυτιστούν με τα μέσα του και το μέσα τού τίποτα. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο το τίποτα. Με το τίποτα ξυπνάει και δεν είναι πια χορτάτο και δεν είναι πια ήρεμο.
Πεινάει για τη μοναδική τροφή που μπορεί να ξεγελάσει για λίγο την ακόρεστη πείνα τους: το πελώριο τίποτα μιας τιποτένιας ματαιότητας. Αυτή την αιματοβαμμένη τροφή που δεν την σπέρνει κανένας αλλά φυτρώνει παντού. Αυτή τη θύελλα που παρασέρνει τα πάντα χωρίς να κουνιέται φύλλο. Αυτή την ακατάλυτη τροφή που δεν είναι ιδιοκτησία κανενός κι όμως κληροδοτείται από γενιά σε γενιά, χωρίς ωστόσο να μάθουμε ποτέ ποιος είναι ο κληροδότης.
Αυτό το δυναστικό τίποτα που το φυλάνε ανείπωτα μεγάλες στρατιές σε μόνιμο συναγερμό και σε διαρκή παράταξη μάχης έχοντας σε πρώτη χρήση ολοένα και πιο φοβερά όπλα. Τόσο φοβερά που δεν μπορούν να τα χειριστούν ούτε εκείνοι που κάποτε τα φαντάστηκαν. Επειδή το μεγάλο τίποτα κανένας δεν μπορεί να το φανταστεί, γιατί είναι η απόλυτη ερημία. Η αιματοβαμμένη τροφή που χρειάζεται ο φόβος. Ο βαθύτατος πόνος δηλαδή από την απερήμωση του νου. Το τίποτα μιας ανεκλάλητης δειλίας.
Δεν μπορεί να περιγραφεί. Γι’ αυτό είναι ασύδοτα πεινασμένο και κατακλυσμιαίο. Φονικό. Μια τεράστια ανακόντα που ζει μονάχα μέσα στους ζωντανούς. Τους νεκρούς δεν τους χρειάζεται, δεν είναι η τροφή τού τίποτα. Γιατί ο θάνατος είναι το μόνο πιο απόλυτο από το τίποτα. Είναι ένα δηλητηριώδες τίποτα, που το ζωντανό τίποτα ξέρει, από ένστικτο επιβίωσης, ότι πρέπει να αποφεύγει. Βλέπεις, το τίποτα που κοιμάται μέσα στα σπλάχνα σου, πριν τα καταβροχθίσει, δεν είναι πτωματοφάγο.
Δεν σου αρπάζει τα όνειρα από την ψυχή για να σε σκοτώσει. Ίσα ίσα, σε θέλει ζωντανό, γιατί χωρίς εσένα πεθαίνει. Δεν σου σκοτώνει κάθε έρωτα που ένιωσες. Για να μην πεθάνεις ποτέ από έρωτα. Δηλαδή να μην είσαι ποτέ έτοιμος να φανταστείς έναν έρωτα που θα άξιζε να πεθάνεις γι’ αυτόν. Πρέπει να ζήσεις και για να ζήσεις πρέπει να είσαι ασφαλής. Κατ’ εικόνα και ομοίωση αυτού του τίποτα που τελικά γίνεσαι εσύ ο ίδιος, βουλιάζοντας σε μια ήσυχη σιγή χωρίς σύνορα, χωρίς απόηχους.
Δεν γίνεται να δακρύσεις. Το δάκρυ δηλητηριάζει το τίποτα. Είναι βαρύ ύδωρ, το δάκρυ των δακρύων. Να μην κινηθείς ανάμεσα στους άλλους, το τίποτα αναγνωρίζει μονάχα τους κούρους του ακίνητου χρόνου. Την ασφαλή τροφή που παραμένει μέσα στην αγριότητα της ανεπίδοτης χειρονομίας και δεν ταξιδεύει ποτέ με τη γενναιότητα μιας Αχερούσιας κωπηλασίας όπου τα Φαγιούμ των ανθρώπων ρυθμοκρατούν τον δεκαπεντασύλλαβο της κάθε απώλειας του καιρού και τον πηγαίνουν -πληρωμένο, δηλαδή πλήρη πληρώματος κωπηλατών- στην απέναντι όχθη που λέγεται χρόνος. Όλα αυτά θέλει να καταπιεί το τίποτα, αλλά είναι πολλά και διαρκώς γίνονται περισσότερα και το τίποτα διαρκώς λιγοστεύει. Και γίνεται διαρκώς αγριότερο! Όλο και πιο τίποτα. Και σου τρώει το μυαλό και τα σπλάχνα και σε σωριάζει στα έγκατα του εαυτού σου, εγωφάγο και κανίβαλο.
Να προσέχεις. Δεν είναι που στον καθένα μπορεί να συμβεί, είναι που στον καθένα συμβαίνει. Να προσέχεις την οθόνη του μυαλού σου, ιδίως όταν γίνεται μαύρη και νομίζεις ότι ο μαύρος κακός λύκος κοιμάται έξω. Όχι. Τότε ακριβώς μπορεί να μπήκε στο σπίτι. Μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά ακριβώς αυτός είναι ο κίνδυνος.
