Η νεαρή Γαλλίδα συγγραφέας Κλοέ Μεντί υπογράφει ένα σπουδαίο νουάρ αφήγημα για τους νέους των κοινωνικά περιθωριακών μειονοτήτων και την καταστολή κάθε αντίστασης και εξέγερσης ενάντια σε έναν «ετοιμοθάνατο» κόσμο.
Μόλις στα 28 της, η Γαλλίδα συγγραφέας Κλοέ Μεντί υπογράφει με το δεύτερό της βιβλίο ένα σπουδαίο κοινωνικό νουάρ για την πραγματικότητα που πνίγει τα λαϊκά προάστια στις μεγάλες πόλεις της πατρίδας της. Παράλληλα, επαναφέρει στην ιδέα της λαϊκής δικαιοσύνης, θέμα που συναντήσαμε ξανά στο βιβλίο του Τανγκί Βιέλ «Αρθρο 353 του ποινικού κώδικα» (Εκδ. Πόλις). Στο «Τίποτε δεν χάνεται» (Εκδ. Πόλις), σε στέρεα μετάφραση Γιάννη Καυκιά, η Μεντί τοποθετεί τον εντεκάχρονο Ματιά στο κέντρο μιας υποβαθμισμένης συνοικίας πρώην μεταναστών και επιγόνων που στοιχειώνεται από τη δολοφονία του έφηβου Σαΐντ, πριν από δεκαπέντε χρόνια - «ένας απλός έλεγχος ταυτότητας που είχε άσχημη κατάληξη». Ο φονιάς αστυνομικός αθωώνεται αλλά η οργή της κοινότητας παραμένει. Ώσπου εμφανίζεται ένα κόκκινο γκράφιτι στους βρόμικους τοίχους: «Δικαιοσύνη για τον Σαΐντ». Καθημερινά το ασπρίζουν και την άλλη ημέρα το πρωί είναι πάντα εκεί.
Ο μικρός Ματιά κουβαλάει μεγάλο σταυρό: πατέρας που αυτοκτόνησε στο ψυχιατρείο, μητέρα χαμένη από καιρό, αδελφός μεγαλοδικηγόρος εντελώς αποκομμένος από την οικογένεια και αδελφή σχεδόν εξαφανισμένη· είναι σκληρή και άδικη η ζωή στα υποβαθμισμένα banlieues. Ο πρωταγωνιστής δεν αντέχει όλη αυτήν τη κατάσταση, αντιδρά στους σχολικούς κανόνες και δραπετεύει συχνά από την τάξη - αρνείται να συμβιβαστεί στις απίστευτες φυλετικές διακρίσεις που υφίστανται οι άνθρωποι γύρω του, στη βιαιότητα της αστυνομίας και στο κουκούλωμα της δολοφονίας του εφήβου. Ο ίδιος βρίσκεται υπό την κηδεμονία ενός παράξενου τύπου, γιού εισαγγελέα που έχει αποκηρύξει τον πατέρα του και εργάζεται ως νυχτοφύλακας, και της εθισμένης σε ουσίες καταθλιπτικής συμβίας τού δεύτερου με έντονες τάσεις αυτοκτονίας. Ούτως, η Μεντί στήνει με εξαιρετική διαύγεια το σκηνικό των φτωχών προαστίων καθώς τα έχει βιώσει στην Λυών όπου γεννήθηκε, προτάσσοντας διαρκώς το συναίσθημα της κοινωνικής ασφυξίας, της έλλειψης προοπτικής και πάνω από όλα της αξεπέραστης οργής για τη φονική κρατική καταστολή. Είναι ο γεωπολιτικός τόπος ένθα οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται συνεχώς, με αποτέλεσμα σκληρές εξεγέρσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Ένα είδος εμφυλίου χαμηλής εντάσεως, με τις δυνάμεις τις τάξης πάντοτε να βγαίνουν νικητές και τους ανθρώπους εκεί να θρηνούν συνεχώς θύματα. Τώρα, ο αγώνας του κηδεμόνα να κρατήσει τον Ματιά και να βγάλει τη φίλη του από το ψυχιατρείο, όπου την έχει στείλει ο αστυνόμος (ή μπάτσος;) αδελφός της, συνδυάζεται με την επίμονη εμφάνιση των συνθημάτων για τον αδικοχαμένο έφηβο και τις κρυφές κινήσεις μέσα στην κοινότητα για απονομή δικαιοσύνης. Τελικά, ο χαρακτήρας του Ματιά συμβολίζει τους νέους των περιθωριακών μειονοτήτων υπό το διαρκές καθεστώς φόβου επιβεβλημένου από τη νεοφιλελεύθερη, εχθρικά διακείμενη, ελίτ - ένα κράτος του οποίου το μακρύ κατασταλτικό χέρι χρησιμοποιεί την αστυνομία, τα ψυχιατρεία, ακόμη και τις κοινωνικές υπηρεσίες για να ελέγξει και να καταστείλει κάθε διάθεση αντίστασης και εξέγερσης ενάντια «σ’ αυτόν τον ετοιμοθάνατο κόσμο».
Info
Cloé Mehdi
“Τίποτε δεν χάνεται”
Εκδόσεις Πόλις
Σελίδες: 400
Τιμή: 16 ευρώ
