Μαζί με τη Φλέρυ Νταντωνάκη έδωσαν φωνή στον "Μεγάλο Ερωτικό" του Μάνου Χατζιδάκι. Ο Δημήτρης Ψαριανός, από τις πιο αισθαντικές και στιβαρές φωνές του τραγουδιού μας, έφυγε χθες από τη ζωή στα 72 του χρόνια. Ο Δημήτρης Ψαριανός γεννήθηκε στην Πρέβεζα στις 29 Δεκεμβρίου 1948, σπούδασε τραγούδι και κιθάρα και ήταν ένας από τους πολλούς/ές νέους/ες ερμηνευτές και ερμηνεύτριες που έκαναν το σκηνικό τους ντεμπούτο στο πλαίσιο του κινήματος του Νέου Κύματος και στο τόσο γόνιμο καλλιτεχνικά πλαίσιο των μπουάτ της Πλάκας. Εκεί τον ανακάλυψε ο Μάνος Χατζιδάκις και τον επέλεξε σχεδόν αμέσως, μαζί με μια επίσης άγνωστη τότε ερμηνεύτρια, τη Φλέρυ Νταντωνάκη, για να ερμηνεύσουν έναν από τους πλέον εμβληματικούς -στην περίπτωση αυτή και αριστουργηματικό- δίσκους/έργα της σύγχρονης λόγιας ελληνικής μουσικής.
«Ο Μεγάλος Ερωτικός» θεωρείται από πολλούς/ές η κορωνίδα, το πιο ακριβό πετράδι μέσα στο τόσο πολύτιμο έργο του Μάνου Χατζιδάκι. Ο κορυφαίος συνθέτης προσέγγισε εξαρχής αυτόν τον δίσκο έχοντας ένα πολύ συγκεκριμένο concept κατά νου. Μελοποίησε με υψηλότατη έμπνευση από πολύ παλαιά μέχρι σύγχρονα τότε ερωτικά ποιήματα διαχρονικά σπουδαίων Ελλήνων/ίδων ποιητών/ριών, τα ενορχήστρωσε για ένα αρκετά ασυνήθιστο σύνολο δώδεκα οργάνων που σε πολύ μεγάλο βαθμό ήταν μια νέα και κατά τον ίδιο εκδοχή του broken consort, του πρώιμο μπαρόκ (ιδιώματος της προκλασικής μουσικής το οποίο αγαπούσε ιδιαίτερα όπως είχε φανεί ήδη στον επίσης εμβληματικό ορχηστρικό δίσκο του «Το χαμόγελο της Τζοκόντας») και την ερμηνεία την οραματίστηκε ως, κατά βάση, μια σειρά ντουέτων ανδρικής και γυναικείας φωνής
Οι φωνές αυτές, όπως προαναφέραμε, ήταν αντίστοιχα του Δημήτρη Ψαριανού και της Φλέρυς Νταντωνάκη, αντικειμενικά όχι απλώς ο καλύτερος, αλλά κυριολεκτικά ο ιδανικός συνδυασμός δύο φωνών σε όλη την ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας, αμφότερες λυρικότατες και με το ηχόχρωμα και την πιο γήινη αίσθηση εκείνης του πρώτου να αλληλοσυμπληρώνεται άψογα με αυτό και την ανάερη, σχεδόν «αραχνοΰφαντη» φύση εκείνης της δεύτερης. Ο νεαρός τότε σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης κατέγραψε στο ομότιτλο του δίσκου ντοκιμαντέρ την εξαντλητικής πράγματι προσοχής ηχογράφησή του υπό τη διεύθυνση αλλά και το άγρυπνο βλέμμα του Μάνου Χατζιδάκι.
«Ο Μεγάλος Ερωτικός» κυκλοφόρησε το 1972, καταξιώθηκε αμέσως ως αριστούργημα και κατέστησε εν μιά νυκτί γνωστούς την Νταντωνάκη και τον Ψαριανό. Αν όμως η πρώτη θα γινόταν στη συνέχεια και για πολλά χρόνια η Μούσα του Χατζιδάκι, αυτή ήταν η μοναδική φορά που συνεργάστηκε με τον Δημήτρη Ψαριανό. Έκτοτε, ο εξαίρετος ερμηνευτής συμμετείχε σε πολλούς δίσκους πολύ σημαντικών δημιουργών όπως ο Νίκος Μαμαγκάκης (ανάμεσά τους και το «Κέντρο Διερχομένων» του ’82 σε ποίηση Γιώργου Ιωάννου) και ο Μίμης Πλέσσας, και ηχογράφησε μερικούς προσωπικούς, στους οποίους, ανάμεσα σε άλλα, ερμήνευσε και τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Παραδόξως, όμως, δεν έγινε ποτέ τόσο γνωστός στο ευρύ κοινό όσο φαινόταν στην αρχή πως θα γινόταν και αναμφίβολα του άξιζε. Αιτία ίσως η εξαιρετικά, σπάνια ευαίσθητη ψυχοσύνθεσή του. Πιθανόν αυτή να ήταν επίσης που τον έκανε να φύγει τόσο πρόωρα, πριν καν συμπληρώσει τα εβδομήντα δύο χρόνια του, αφήνοντας όμως κληροδότημα στους νυν και μελλοντικούς μουσικόφιλους αρκετές από τις πλέον αισθαντικές ερμηνείες που υπήρξαν ποτέ στο ελληνικό τραγούδι.
