Νέα Δημοκρατία. Το συντηρητικό κόμμα στην Ελλάδα που κέρδισε τις εκλογές του 2019 με (βοηθούντος του εκλογικού νόμου) μια πλειοψηφία 158 βουλευτών. Έδωσε μεγάλες μάχες από τον Ιανουάριο του 2015 για να ρίξει τις κυβερνήσεις τού ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία. Χρησιμοποίησε κάθε μέσο. Θεμιτό κι αθέμιτο.
Από τον Ιούλιο του 2019 πια μας κυβερνά. Φαντάζεται κανείς πως θα είχε έρθει προετοιμασμένη. Σε όλα τα πεδία. Η αλήθεια είναι ότι είχε έτοιμο έναν βασικό καμβά, χωρίς να έχει επεξεργαστεί επιμέρους θέματα και αδρές έστω πολιτικές, για όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Ποιος είναι ο καμβάς; Μα η διευθέτηση των πάντων μέσα από το πρίσμα της ιδιωτικοποίησης των πάντων.
Όσον αφορά τον πολιτισμό. Ας ρίξουμε μια ματιά στο κυβερνητικό πρόγραμμα που πρότεινε στον ελληνικό λαό προκειμένου να αποσπάσει την ψήφο του. Ωραία. Ας δούμε λοιπόν τι αναφέρει για τον πολιτισμό. Ψάχνουμε, ψάχνουμε και... τίποτα. Δεν βρίσκουμε τίποτα απολύτως. Ούτε μία παράγραφο. Παρ’ όλα αυτά, εξέλεξε 158 βουλευτές. Τουλάχιστον τους απάλλαξε από την υποχρέωση να υλοποιήσουν κάτι στο πεδίο του πολιτισμού, μια και στο σύμφωνο με τον λαό, που εν προκειμένω είναι το εκλογικό πρόγραμμα, δεν υποσχέθηκε, άρα δεν δεσμεύθηκε για το παραμικρό.
Διόρισε λοιπόν ο Κ. Μητσοτάκης ως υπουργό Πολιτισμού ένα μη κοινοβουλευτικό πρόσωπο. Πρόκειται για ένα παλιό στέλεχος του υπουργείου, που διετέλεσε πέντε φορές γραμματέας του υπουργείου, υπηρετώντας αντίστοιχους υπουργούς και κυβερνήσεις. Ένα πρόσωπο που αδιαφορεί για το προσωπικό πολιτικό κόστος και εφαρμόζει μια πολιτική σκληρή απέναντι στους ανθρώπους του πολιτισμού και στα προβλήματά τους. Η κυρία υπουργός ξέρει καλά το υπουργείο. Τους διαδρόμους, τις σκοτεινές και φανερές διαδρομές, ξέρει πρόσωπα, έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια το δικό της περιβάλλον και δεν ξεχνά. Φίλους και... μη φίλους.
Η παρουσία τής Λ. Μενδώνη στο υπουργικό αξίωμα μας δίνει την απάντηση στο γιατί η Νέα Δημοκρατία δεν υποσχέθηκε τίποτα ερχόμενη στην εξουσία όσον αφορά τον πολιτισμό. Μα γιατί όσα υλοποιεί δεν μπορούσαν να λεχθούν!
Ποιος θα ψήφιζε ένα κόμμα που όταν θα γινόταν κυβέρνηση, θα έλεγε ότι θα ζητήσει να δανειστούμε ως χώρα τα μάρμαρα του Παρθενώνα, αναγνωρίζοντας έτσι την κυριότητα των Βρετανών σ’ αυτά;
Ποιος θα ψήφιζε ένα κόμμα που ως κυβέρνηση θα παραβίαζε τον αρχαιολογικό νόμο ανασυνθέτοντας το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ώστε να επιτύχει πλειοψηφίες που θα χειρίζονταν θέματα όπως το «γεφύρι της Άρτας» του Ελληνικού ή τα αρχαιολογικά ευρήματα στον σταθμό Βενιζέλου στο μετρό της Θεσσαλονίκης;
Ποιος θα ψήφιζε μια κυβέρνηση που εμμονικά θα επανέφερε την κοστοβόρα και καταστροφική για τις αρχαιότητες πολιτική του τεμαχισμού και της μεταφοράς των ευρημάτων της Βενιζέλου;
Ποιος θα ψήφιζε ένα κόμμα που ως κυβέρνηση θα αγκάλιαζε στοργικά το «αμαρτωλό» Ταμείο Αλληλοβοηθείας των υπαλλήλων του υπουργείου, του οποίου οι επικεφαλής κατηγορούνται για πέντε κακουργήματα και η Δικαιοσύνη δεν έχει αποφανθεί για την ή τη μη ενοχή τους;
Ποιος θα ψήφιζε για μια κυβέρνηση που στην εποχή της πανδημίας, αντί να στηρίξει το σύνολο του χώρου και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, θα επιδιδόταν σε ένα κρεσέντο απευθείας αναθέσεων και διαβλητών διαγωνισμών για να κατευθυνθούν οι όποιοι πόροι σε άγνωστες διευθύνσεις και παραλήπτες με απόλυτη αδιαφάνεια;
Ποιος θα ψήφιζε για μια κυβέρνηση που θα είχε ως πολιτική της την ιδιωτικοποίηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς με την τροποποίηση του αρχαιολογικού νόμου σχετικά με τις απεικονίσεις των πολιτιστικών μας μνημείων για εμπορικούς λόγους, χωρίς αδειοδότηση από το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων;
Ποιος θα ψήφιζε ένα κόμμα που ως κυβέρνηση θα δήλωνε για τη φωτιά στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών πως «κάηκαν λίγα χόρτα»;
Ποιος θα ψήφιζε ένα κόμμα που ως κυβέρνηση θα εξαντλούσε την αυστηρότητα, την ασυνέπεια και την αναλγησία του σε εργαζόμενους, επιχειρηματίες και δημιουργούς στον χώρο του πολιτισμού; Που θα κορόιδευε λέγοντας ότι καλύπτει οικονομικά τους πληγέντες από την πανδημία, ενώ θα έβαζε τόσους όρους και προϋποθέσεις ώστε εξαιρετικά λίγοι θα έπαιρναν αυτό το μικρό ποσό της παρηγοριάς; Που θα οδηγούσε με τις πρόσφατες αποφάσεις της θέατρα, συναυλίες κινηματογράφους κ.λπ. σε αργό θάνατο;
Ποιος θα ψήφιζε ένα κόμμα που ως κυβέρνηση θα παρουσίαζε ένα τόσο ανάλγητο πρόσωπο απέναντι στον πολιτισμό; Που θα επιστράτευε διορισμένους διευθυντές σε εποπτευόμενους φορείς να εξυμνούν προσωπικά πρωθυπουργό, υπουργό και γενικό γραμματέα πηγαίνοντάς μας πίσω στα σπήλαια του πολιτικού μας πολιτισμού;
Είναι και άλλα πολλά που έκρυψε η Νέα Δημοκρατία, αλλά τα υλοποιεί με την άνεση των 158 βουλευτών, που, στ’ αλήθεια, όσον αφορά τον τομέα του ΥΠΠΟ, είναι «αδέσμευτοι». Δεν δεσμεύθηκαν για τίποτα οι άνθρωποι, οπότε θεωρούν και πως δεν έχουν να μας δώσουν λογαριασμό.
Με τις υγείες μας!
* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι βουλευτής Ανατολικής Αττικής και αν. τομεάρχης Πολιτισμού της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία
