Με μια ανάρτηση στο Facebook ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ σχολιάζει την εισαγγελική πρόταση για τον Ηλία Μίχο -για απαλλαγή από τις κατηγορίες του βιασμού και της μαστροπείας λόγω αμφιβολιών- αναφορικά με την υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό, μια πρόταση που έχει προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις.
Ο συγγραφέας κάνει αναφορά στην ταινία «Λολίτα» επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι «όσο σκανδαλώδες κι αν θεωρείται το αριστούργημα του Ναμπόκοφ, είναι άγρια αληθινό ως προς τη φύση του εγκλήματος: η 'αποπλάνηση' είναι βιασμός κατόπιν νάρκωσης, κι ο Χάμπερτ Χάμπερτ συνειδητοποιεί, πολύ αργά, πως έχει καταστρέψει την Ντολόρες - την έχει κάνει ισόβιο θύμα».
Και υπογραμμίζει ότι: «Τα αληθινά παιδιά πρέπει να προστατεύσουμε. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ένα κοριτσάκι που ονειρευόταν μια ζωή γεμάτη απλές χαρές, ασφάλεια, αγάπη, σαν να πρόκειται για δαιμόνια πλανεύτρα. Το μαρτυρικό αυτό πλάσμα - πρέπει να το λέμε και να το γράφουμε συνεχώς - είναι παιδάκι, όπως όλα τα παιδιά των δώδεκα, δεκατριών, δεκατεσσάρων ετών.
Αν η δικαιοσύνη δεν μπορεί να θωρακίσει ένα μωρό παιδί, αν από τώρα βλέπουμε το θύμα ως γυναίκα, και μάλιστα συμμέτοχη στην καταστροφή της, η απανθρωπιά θα συνεχίσει ακάθεκτη, κι οι βιασμοί, η κακοποίηση, οι γυναικοκτονίες, θα περνάνε μπρος στα μάτια μας σαν νιφάδες χιονιού, που λιώνουν και χάνονται».
Αναλυτικά η ανάρτηση
Αυτό που καμιά κινηματογραφική μεταφορά της Λολίτας δεν μπόρεσε να δείξει - για ευνόητους λόγους -, είναι πως, όταν ο Χάμπερτ Χάμπερτ την ερωτεύεται, κι αποπλανεί τη μητέρα της με σκοπό να την κατακτήσει, η Ντολόρες Χέιζ ('πονεμένο θάμπος') είναι έντεκα ετών.
Στο ταξίδι τους με τ' αμάξι, η Ντολόρες (το παρατσούκλι 'Λολίτα' είναι επινόηση του αφηγητή/θύτη) επιδεικνύει όλες τις συμπεριφορές του παιδιού: εκρήξεις χαράς και γκρίνιας, κούραση κι ενστικτώδη εμπιστοσύνη, λαχτάρα για παιδικές απολαύσεις: γλειφιτζούρια, κόμιξ, γλυκά, αναψυκτικά.
Όσο σκανδαλώδες κι αν θεωρείται το αριστούργημα του Ναμπόκοφ, είναι άγρια αληθινό ως προς τη φύση του εγκλήματος: η 'αποπλάνηση' είναι βιασμός κατόπιν νάρκωσης, κι ο Χάμπερτ Χάμπερτ συνειδητοποιεί, πολύ αργά, πως έχει καταστρέψει την Ντολόρες - την έχει κάνει ισόβιο θύμα.
Μόνο που η Λολίτα, αυτό το βασανισμένο, βιασμένο παιδί, δεν υπάρχει - είναι μόνο μια ιστορία πόνου και φρίκης, γραμμένη με ομορφιά που σε διαλύει.
Τα αληθινά παιδιά πρέπει να προστατεύσουμε. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ένα κοριτσάκι που ονειρευόταν μια ζωή γεμάτη απλές χαρές, ασφάλεια, αγάπη, σαν να πρόκειται για δαιμόνια πλανεύτρα. Το μαρτυρικό αυτό πλάσμα - πρέπει να το λέμε και να το γράφουμε συνεχώς - είναι ΠΑΙΔΑΚΙ, όπως όλα τα παιδιά των δώδεκα, δεκατριών, δεκατεσσάρων ετών.
Αν η δικαιοσύνη δεν μπορεί να θωρακίσει ένα μωρό παιδί, αν από τώρα βλέπουμε το θύμα ως γυναίκα, και μάλιστα συμμέτοχη στην καταστροφή της, η απανθρωπιά θα συνεχίσει ακάθεκτη, κι οι βιασμοί, η κακοποίηση, οι γυναικοκτονίες, θα περνάνε μπρος στα μάτια μας σαν νιφάδες χιονιού, που λιώνουν και χάνονται.
