Στο πρώτο τετράμηνο του 2025, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για πρωτογενές πλεόνασμα 5,1 δισ. ευρώ ,δηλαδή 3,1 δισ. πάνω από τον στόχο. Την ίδια ώρα, ένα στα δέκα παιδιά στην Ελλάδα-σύμφωνα με την ΕλΣΤΑΤ- δεν τρώει ούτε ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι την ημέρα. Πώς μετριέται, άραγε, η «επιτυχία» ενός προϋπολογισμού όταν το τίμημα είναι η στέρηση βασικών διατροφικών αγαθών από ανήλικα παιδιά;
Πίσω από τα νούμερα, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: ένα παιδί στους τρεις που μεγαλώνει σε φτωχή οικογένεια στερείται βασικά αγαθά , ρούχα, παπούτσια, φρούτα, βιβλία, ακόμα και παιχνίδια. Σχεδόν τα τρία τέταρτα των παιδιών αυτών δεν μπορούν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες αναψυχής. Ο μισός φτωχός πληθυσμός δεν μπορεί να διοργανώσει ούτε ένα παιδικό πάρτι. Και όλα αυτά ενώ τα δημόσια έσοδα από φόρους αυξάνονται ακάθεκτα, ειδικά μέσω της πιο άδικης μορφής φορολογίας: της έμμεσης.
Το πλεόνασμα δεν είναι ουδέτερο. Δεν «περίσσεψε» από κάποιον αφηρημένο ισολογισμό. Το πλεόνασμα δημιουργήθηκε από τη συστηματική οικονομική αποστράγγιση των φτωχών και της εργατικής τάξης. Δεν είναι δημοσιονομική επιτυχία – είναι κοινωνικό έγκλημα με οικονομικά μέσα.
Όταν το 43,2% των φτωχών οικογενειών δεν μπορεί να πληρώσει για τις σχολικές εκδρομές των παιδιών τους, αλλά το κράτος παρουσιάζει θριαμβευτικά πλεονάσματα, τότε η λέξη «ανάπτυξη» είναι κοροϊδία. Όταν το 60,3% των φτωχών παιδιών δεν μπορεί να κάνει ούτε μία εβδομάδα διακοπών τον χρόνο, ενώ τα ταμεία του κράτους φουσκώνουν, τότε μιλάμε για μια πολιτική που ενσυνείδητα θυσιάζει την παιδική ηλικία στον βωμό της δημοσιονομικής «πειθαρχίας».
Και μέσα σε όλα αυτά, η φτώχεια ιδιωτικοποιείται – γίνεται προσωπική ευθύνη. Το παιδί που δεν έχει χώρο για διάβασμα ή τα δόντια του παραμένουν χαλασμένα γιατί το κόστος οδοντιάτρου είναι απλησίαστο, δεν «ατύχησε». Είναι το αποτέλεσμα μιας ταξικής πολιτικής που μεταφέρει το κόστος της κοινωνίας στους αδύναμους.
Αυτό το κράτος δεν είναι απλώς «ανάλγητο». Είναι ένα κράτος-διαχειριστής της φτώχειας. Ένας μηχανισμός αναδιανομής από τα κάτω προς τα πάνω, με δημοσιονομικά εργαλεία, με πρόσημο «νοικοκυρεμένο», αλλά περιεχόμενο βίαιο.
Και όσο δεν υπάρχει κοινωνική και πολιτική ανατροπή αυτής της κατάστασης, τα παιδιά της φτώχειας θα συνεχίσουν να πληρώνουν τη «δημοσιονομική σταθερότητα» με την πείνα, τον κοινωνικό αποκλεισμό, και την στέρηση.
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν είμαστε εντός των «δημοσιονομικών στόχων». Το πραγματικό ερώτημα είναι: σε ποια κοινωνία θέλουμε να μεγαλώνουν τα παιδιά μας;
Η Ιωάννα Λιούτα είναι πολιτική και οικονομική αναλύτρια
