Τα ρέστα του παίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης τάζοντας επιδόματα με υποσχετική εξαμήνου. Η πρόθεση είναι εμφανής: Μέσω της υπόσχεσης για επιστροφή ενός μέρους του υπερπλεονάσματος -που έφτασε στο θηριώδες 4,8% του ΑΕΠ- στο τέλος του έτους να συγκρατήσει από τώρα την περαιτέρω δημοσκοπική πτώση και να έχει ανοιχτά όλα τα σενάρια: αλλαγή πρωθυπουργού εν πλω, πρόωρες εκλογές, εξάντληση της τετραετίας.
Δεν είναι δίχως σημασία ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, ακόμη και άτομα του οικογενειακού του περιβάλλοντος τον συμβουλεύουν να προετοιμάσει την εύσχημη αποχώρησή του αφού πρώτα εξασφαλίσει ότι οι διάδοχοι θα τον αφήσουν στο απυρόβλητο για τα πεπραγμένα του.
Η απόσταση από την προαναγγελία των επιδομάτων μέχρι την υλοποίηση αποκαλύπτει και την επικοινωνιακή μεθόδευση. Θα ήταν περισσότερο σύμφωνο με την πολιτική λογική να ανακοινωθούν τα επιδόματα στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο και να υλοποιηθούν δύο μήνες μετά. Αλλά μέχρι τότε δεν θα άντεχε. Βέβαια, πηγές του Μεγάρου Μαξίμου διαρρέουν ότι στη ΔΕΘ θα ανακοινωθούν άλλα φιλολαϊκά μέτρα και φοροελαφρύνσεις και μέχρι τότε θα υπάρξουν και επιπλέον επιδόματα, πιθανώς στους λογαριασμούς ρεύματος.
Οι διαβεβαιώσεις του ότι θα εξαντλήσει την τετραετία και θα ηγηθεί της εκλογικής μάχης και θα διεκδικήσει και τρίτη τετραετία αποτελούν τα γνωστά «κατά συνθήκη ψεύδη» της πολικής. Τι άλλο θα μπορούσε να πει;
Ο,τι και να επιλέξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα πρέπει να διαθέτει ένα ελάχιστο κοινωνικής συναίνεσης μέχρι να πάρει τις αποφάσεις του. Ή να υπάρχει η εντύπωση ότι τη διαθέτει. Κάτι που θα του εξασφαλίσουν οι δημοσκοπήσεις, σταθερός αρωγός διαχρονικά της κυβερνητικής προσπάθειας. Το πρόσφατο κύμα δημοσκοπήσεων, δείχνει ότι μετά τις υποσχέσεις παροχών η Ν.Δ. από το 20%-21% (σύμφωνα με την MRB και τη Metron Analysis) εκτοξεύτηκε. Από περίπου 25% στις πιο σοβαρές μέχρι 28% στις υπόλοιπες. Σε κάθε περίπτωση, θα δίνουν την εντύπωση ότι το 30% είναι μια ανάσα μακριά. Και αν δεν αρκεί η πρόθεση ψήφου (με τη μειωμένη ούτως ή άλλως αξιοπιστία που δεν ελέγχεται), οι ελληνικές εταιρείες έχουν εφεύρει την «εκτίμηση ψήφου» για να βγάζουν τα αποτελέσματα που θέλει ο πρωθυπουργός. Ειρήσθω εν παρόδω, παλαιότερα, μεταξύ 2000-2004 που ο Σημίτης έχανε σε όλα τα μεγέθη ποσοτικά και ποιοτικά από τον Καραμανλή είχαν εφεύρει την «καταλληλότητα στην πρωθυπουργία». Ο δε «καταλληλότερος» δεν πήγε καν σε εκλογές, έδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής στον Γιώργο Παπανδρέου.
Αξιωματική αντιπολίτευση η Πλεύση...
Το δεύτερο στοιχείο που ήδη έχουν προετοιμάσει και σερβίρουν οι δημοσκοπήσεις είναι η σταθεροποίηση της Πλεύσης Ελευθερίας σε ποσοστό περί το 17% με παράλληλη καθήλωση των άλλων κομμάτων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, τα δύο κόμματα που αποτελούν τη δυνάμει εναλλακτική στην κυβέρνηση. Η απογείωση της Πλεύσης Ελευθερίας εντάσσεται στην πάγια τακτική του Κυριάκου Μητσοτάκη να διασπά την αντιπολίτευση και να δημιουργεί εσωκομματικά προβλήματα στους αντιπάλους του. Ας πρόσεχαν.
Η άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας δεν στερείται δικαιολογητικής βάσης. Το κυρίαρχο συναίσθημα στην κοινωνία είναι η οργή. Πρώτα προς την κυβέρνηση, που μετά από έξι χρόνια δεν τήρησε τις υποσχέσεις της για άνοδο του βιοτικού επιπέδου - ό,τι και να κάνει με την προπαγάνδα ο Κωστής Χατζηδάκης η τσέπη των πολιτών τον διαψεύδει. Οργή και προς τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, που στο παρελθόν απογοήτευσαν τους πολίτες και πλέον έχουν ζήτημα αξιοπιστίας.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου κερδίζει ακριβώς γιατί με την προσωπική της συμπεριφορά δίνει διέξοδο στην οργή ενός τμήματος του εκλογικού σώματος που θέλει απλά να τιμωρήσει τους πάντες. Το τι ποσοστό θα διατηρήσει στο τέλος θα φανεί. Μέχρι τότε όμως θα πρέπει να διαμορφώσει την Πλεύση Ελευθερίας σε κόμμα με δομή, οργάνωση και πρόγραμμα, κάτι που δεν είναι απλό. Μέχρι να αποτελέσει πραγματική απειλή η άνοδός της δεν ενοχλεί την κυβέρνηση, αντίθετα την υποθάλπει.
Σημείο καμπής
Η πολιτική εμπειρία τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση δείχνει ότι από τη στιγμή που μία κυβέρνηση έχει περάσει το σημείο καμπής και είναι σε φάση αποδρομής δεν ανακάμπτει όσα επιδόματα και να δώσει. Από το 1981 και τον Γιώργο Ράλλη που μοίραζε πεντοχίλιαρα στους αγρότες μέχρι τον Κώστα Σημίτη στη ΔΕΘ το 2003. Αλλά και στο πιο πρόσφατο παρελθόν, η 13η σύνταξη που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας δεν άλλαξε τα πράγματα πριν από τις εκλογές του 2019 για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από το Μαξίμου πάντως διαρρέεται ότι το έχουν υπόψη τους και γι’ αυτό οι εξαγγελίες των επιδομάτων θα συνεχιστούν και θα κλιμακωθούν, λαμβάνοντας υπόψη και τον χρόνο που απαιτείται για να αποδώσουν. Τώρα το αν οι πολίτες θα ξεχάσουν τους 57 νεκρούς των Τεμπών και την επιχείρηση συγκάλυψης αλλά και τη φτώχεια στην οποία τους έχει καταδικάσει η κυβέρνηση με την πολιτική της επειδή θα τους δώσει επίδομα από 250 έως 800 ευρώ, είναι κάτι που θα φανεί προσεχώς.
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση επιδιώκει να αλλάξει το επικοινωνιακό περιβάλλον μετά τον κύκλο των Τεμπών, να συγκρατήσει τη δυσαρέσκεια στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. και να αποτρέψει μια κίνηση από τα δεξιά της. Επιπροσθέτως, πάντα στο επικοινωνιακό επίπεδο, συντηρεί το ότι «όπως είναι διαμορφωμένο το πολιτικό τοπίο δεν υπάρχει εναλλακτική». Αν κάτι φοβάται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι να δημιουργηθεί κόμμα στα δεξιά του από τους Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά που θα στερήσει τη δεξιά βάση της Ν.Δ. που ποτέ δεν είχε η οικογένεια Μητσοτάκη. Αλλά προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται, παρότι δεν μπορεί να αποκλειστεί.
