Υπάρχει εκεί έξω ένας κόσμος που αντιστέκεται με κάθε τρόπο στην κυβερνητική προπαγάνδα. Ένας κόσμος που δεν αποδέχεται την εικονική πραγματικότητα που ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του επιχειρούν να παρουσιάσουν σε στημένες εκδηλώσεις και σε σκηνοθετημένες φιέστες. Ένας κόσμος που χωρίς να λογαριάζει την καταστολή βγαίνει μπροστά, υψώνει τη φωνή και σπάει την καθεστωτική μονοφωνία. Και ας τους αντιμετωπίζουν σαν εγκληματίες, καθώς, εκτός από τα ΜΑΤ, στέλνουν μέχρι και μονάδες της ΟΠΚΕ για να τους κρατήσουν μακριά από τα κυβερνητικά πανηγυράκια και να τους φιμώσουν.
Μα ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί. Ευτυχώς που υπάρχει και αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που σώζει την αξιοπρέπεια όλων μας. Ευτυχώς που υπάρχουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές στο Θριάσιο Νοσοκομείο και με τη φωνή τους σπάνε τον κυβερνητικό μονόλογο και το υπουργικό παραμύθι. Ευτυχώς που υπάρχουν οι πλημμυροπαθείς αγρότες του Θεσσαλικού κάμπου που βάζουν στη θέση της την υπουργική κομπανία που πήγε στη Λάρισα να διαφημίσει ένα ανύπαρκτο κυβερνητικό έργο όσον αφορά την ανακούφιση των πληγέντων από την κακοκαιρία «Daniel».
Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι που επιτέλους υψώνουν τη φωνή τους εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Γιατί εκεί κρίνονται οι αγώνες και οι μάχες όταν έχεις απέναντί σου μια κυβέρνηση που επιμένει να προπαγανδίζει με κάθε μέσο ένα ψευδές αφήγημα δήθεν επιτυχημένων μέτρων. Ευτυχώς, λοιπόν, που υπάρχει και ο κοινωνικός αντίλογος την ώρα που οι υπουργοί πάνε να απαγγείλουν το ποίημα της επιτυχίας. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί που σηκώνονται και βάζουν στη θέση τους τους Γεωργιάδηδες, τους Χατζηδάκηδες και τους Αυγενάκηδες. Γιατί η κοινωνία τις έχει ανάγκη αυτές τις φωνές μέσα στην έρημο της καθεστωτικής μονοφωνίας. Και αν οι Γεωργιάδηδες τους αποκαλούν «κάφρους», αυτό σημαίνει πως κάτι σωστό λένε.