Η γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγ. Αναργύρων δεν είναι άλλη μια νεκρή γυναίκα στην αέναη συστοιχία εγκλημάτων φύλου. Είναι ένα σημείο τομής, γιατί είναι η πρώτη φορά που αναδεικνύεται το φεμινιστικό ζήτημα ακριβώς όπως είναι, δηλαδή ένα βαθιά πολιτικό ζήτημα.
Οσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση να συγκαλύψει την αδιαφορία της για την ανισότητα των φύλων, που οδηγεί στη βαρβαρότητα της έμφυλης βίας, των βιασμών και των γυναικοκτονιών, αυτή τη φορά, δεν γίνεται.
Υψηλόβαθμα ή μη στελέχη της Ν.Δ. έσπευσαν με δηλώσεις τους να προστατέψουν τον Μ. Χρυσοχοΐδη, την ΕΛ.ΑΣ. και την κυβέρνηση και αποκάλυψαν πως οι γυναίκες είναι πολίτες β’ κατηγορίας, ακόμα και νεκρές. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τις δηλώσεις Μαρινάκη, Μηταράκη, Σφακιανάκη, Γεωργιάδη, παρά τη «συντριβή» τους; Αλήθεια, γιατί δεν μπορούμε να ζητάμε το «κεφάλι» ενός υπουργού όταν μια γυναίκα δολοφονείται έξω από Α.Τ. ενώ θα μπορούσε να έχει σωθεί;
Η γυναικοκτονία της Κυριακής απέσπασε από την κυβέρνηση το προσωπείο της επίπλαστης «προοδευτικότητάς» της. Διέλυσε ουσιαστικά ό,τι «πέτυχε» στον τομέα των δικαιωμάτων με την ψήφιση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, διότι, όχι μία, αλλά τρεις φορές αρνήθηκε την τροπολογία για τη νομική κατοχύρωση τους όρου «γυναικοκτονία».
Ωστόσο, ακόμα και στα θέματα ασφάλειας, οι γυναίκες έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Η ταύτισή τους με τόσα αρνητικά στερεότυπα, που διαιωνίζονται, αφού η κυβέρνηση δεν κάνει το παραμικρό για να τα καταπολεμήσει, ούτε ενημερωτικά μαθήματα φύλου, ή έστω συζητήσεις στα σχολεία, ουσιαστικά αποτελεί και καταδίκη τους την κρίσιμη ώρα. Διότι είναι ηλίου φαεινότερον ότι όταν οι γυναίκες καταγγέλλουν τους κακοποιητές τους, οι μαρτυρίες τους αξιολογούνται από την ΕΛ.ΑΣ. ως αναξιόπιστες και οι ίδιες αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση, ειρωνεία και υποτιμητικά σχόλια.
Την ίδια ώρα, στα ΜΜΕ παίζονταν και ξαναπαίζονταν «εικόνες» από τη ζωή ενός ευτυχισμένου ζευγαριού προωθώντας το παραμορφωτικό μήνυμα ενός «εγκλήματος πάθους» σαν τίποτα να μην αλλάζει ποτέ σε αυτή τη χώρα... Και ξαναπέφτουν από τα σύννεφα, παρά το βίαιο και παραβατικό παρελθόν του δράστη.
Πότε θα κατανοήσουμε ως κοινωνία ότι το μοναδικό κίνητρο του γυναικοκτόνου είναι πως δεν θεωρεί τη γυναίκα αυτεξούσια αλλά κτήμα του, προς αποκλειστική δική του χρήση; Πότε θα αποδεχτούμε ότι αυτή η ιδιοκτησιακή σχέση προς τις γυναίκες τούς οπλίζει το χέρι και ένα σύστημα ολόκληρο το υποβαστάζει με τον καθημερινό σεξισμό και τις ανισότητες εις βάρος των γυναικών;. Πότε θα στερέψουν οι δικαιολογίες για τους γυναικοκτόνους;
