H «Λολίτα» τάραξε τα νερά της λογοτεχνίας το 1955 όχι μόνο γιατί σόκαρε, αλλά και γιατί διαπραγματεύεται τη σταθερή πάλη ενοχής και πόθου. Από τότε ως σήμερα η ιδέα ότι ένας ώριμος άντρας ερωτεύεται ένα παιδί, «νυμφίδιο» όπως αποκαλείται με πατριαρχικούς όρους το κορίτσι πριν από την εφηβεία για να αιτιολογήσει το ανοσιούργημα, όχι μόνο δεν έχει σταματήσει εδώ και μισό αιώνα, αλλά αποκτά και νομική επικύρωση από την εισαγγελέα και τους δικηγόρους υπεράσπισης στην υπόθεση της 12χρονης.
Με πρόσχημα τον «έρωτα» θεωρούνται «συναίνεση» οι βιασμοί και η εκπόρνευση ενός παιδιού. Και ο υποτιθέμενος «έρωτας» ενός μεσήλικα για ένα παιδί αποκτά, με τη σφραγίδα της Δικαιοσύνης, θεσμικό έρεισμα. Έπειτα από αρκετές κοινωνικές και τεχνολογικές επαναστάσεις στον δυτικό κόσμο, τα παιδιά στην ψηφιακή εποχή συνεχίζουν να πουλιούνται και να αγοράζονται, κατά χιλιάδες καθημερινά, στην πραγματική ζωή και στο Διαδίκτυο.
Η αθωωτική πρόταση για τον Ηλία Μίχο μετατρέπει ένα ειδεχθές έγκλημα σε φυσιολογική κατάσταση. Δεν είναι μόνο η φρίκη που νοιώθει κανείς από αυτό. Είναι και μια βαθιά απελπισία. Όλα μοιάζουν σταθερά και ακίνητα. Σαν η εξελεγκτική διαδικασία του ανθρώπου και του πολιτισμού να σταματά από ντροπή τη φυσική της λειτουργία ως κινητήρια δύναμη, προωθητική όπως την αντιλαμβανόμαστε στον νεωτερισμό.
Ετσι, το κυρίαρχο είδος αυτού του πλανήτη, οι λευκοί άρρενες, δικαιωματικά (και με δικαστικό προηγούμενο αν υπάρξει αθώωση στην περίπτωση του Μίχου) θα δικαιούνται να καταστρέφουν τη ζωή και να ρημάζουν τις ψυχές των νέων ανθρώπων από τα πολύ τρυφερά τους χρόνια. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό αν όχι σήψη;
Η πρόταση της εισαγγελέως είναι απόρροια στερεότυπων και βαθιά ριζωμένων αντιλήψεων και συμπεριφορών και αντίκειται στο Ποινικό Δίκαιο. Αντιθέτως, υπηρετεί μόνο το δίκαιο της απόλυτης κυριαρχίας του αρσενικού πάνω σε όλα τα άλλα πλάσματα του πλανήτη, όταν όλα επιτρέπονται σε σημείο τέτοιο, που να καταδικάζεται ακόμα και ένα παιδί (φρίττω και στη σκέψη) ότι «τα ήθελε». Όταν είναι «κοινό μυστικό» ότι καθημερινά άντρες σε θέσεις -έστω και μικρής- εξουσίας μπορούν να παρενοχλούν συστηματικά και ατιμώρητα, από την έδρα του καθηγητή ως το γραφείο του διευθυντή ή του εργοδότη, του προϊστάμενου ή του γυμναστή, όσους θεωρούν κατώτερους στην ιεραρχία ή στη μαθητεία.
Η «Λολίτα», αν και σπουδαίο λογοτεχνικό έργο, δεν είναι παρά μια ονείρωξη του Ναμπόκοφ. Στην πραγματική ζωή, όταν «θαυμάζει» ένας άντρας ένα 12χρονο παιδί, είναι παιδοφιλία. Ο έρωτας προϋποθέτει αν μη τι άλλο, ακόμα και ως φαντασιακό ζητούμενο, μια κάποια ισοτιμία.
