Μετράμε ήδη 167 χρόνια από την ημέρα που οι κλωστοϋφαντουργίνες της Νέας Υόρκης απήργησαν διεκδικώντας 8ωρο, καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ξεκούραση.
Ολα αυτά τα χρόνια, σχεδόν δύο αιώνες, οι γυναίκες συνεχίζουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, που, σύμφωνα με την Πλατφόρμα Δράσης του Πεκίνου του ΟΗΕ, αποτελούν ανθρώπινα δικαιώματα.
Μέσα σε αυτό το διάστημα ένας αριθμός γυναικών κατέκτησε θέσεις στα κέντρα λήψης αποφάσεων, σε αρκετές χώρες οι γυναίκες κατέκτησαν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, μέτρα προστασίας της μητρότητας, μέτρα προστασίας από την ενδοοικογενειακή βία.
Ενας μεγάλος αριθμός γυναικών όμως βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση, είτε λόγω των πολεμικών συρράξεων που βρίθουν στον πλανήτη είτε λόγω της κλιματικής κρίσης, αντιμέτωπες και με την επιβολή της πατριαρχίας και συντηρητικών αντιλήψεων.
Ζούμε σε ένα πολυπολικό πλέον κόσμο και η ανασφάλεια κυριαρχεί από κοινού με τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και την υποχώρηση των δημόσιων υπηρεσιών και του κοινωνικού κράτους.
Συγχρόνως βρίσκεται σε εξέλιξη η επίθεση της πατριαρχίας και της συντήρησης σε διεθνές επίπεδο με μια επικίνδυνη τοξικότητα για τον γυναικείο πληθυσμό.
Το αίτημα για ίδια αμοιβή για ίσης αξίας δουλειά παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, αφού κυρίαρχες είναι οι ελαστικές μορφές εργασίας, η ανασφάλιστη εργασία, η κατάργηση του 8ωρου και η παραπέρα επίθεση του κεφαλαίου για ανεξέλεγκτη δράση.
Η είσοδος στην ψηφιακή εποχή και η εξέλιξη της Τεχνητής Νοημοσύνης έρχονται να επιδεινώσουν την κατάσταση των εργαζομένων, αντί να κατευθυνθούν σε εφαρμογές προς όφελος των ανθρώπων.
Στη χώρα μας η φετινή 8 Μάρτη μας βρίσκει με μία κυβέρνηση που στα λόγια προωθεί μέτρα για την ισότητα των φύλων, αλλά στην πραγματικότητα νομοθετεί σε αντίθεση με διεθνείς συμβάσεις και επισημάνσεις. Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας είναι το κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής της.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η παρέμβαση στον προϋπάρχοντα Ν. 1329/83 για το Οικογενειακό Δίκαιο, η υιοθέτηση της alt right ιδεολογίας και η επαναφορά στην πατριαρχία, όπως επίσης η παρέμβαση στον Ν. 3500/2006 για την ενδοοικογενειακή βία, ενώ παραμένουν χωρίς υλοποίηση μια σειρά νομοθετήματα, όπως η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης.
Οι γυναίκες ασφυκτιούμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο της υποχώρησης των δημόσιων υπηρεσιών, του κοινωνικού κράτους, της ακρίβειας στα απαραίτητα για τη διαβίωση της οικογένειας. Συγχρόνως έχουμε να αντιπαλέψουμε τα πολλαπλά καθήκοντα της εργαζόμενης και της νοικοκυράς, της φροντίστριας ηλικιωμένων και παιδιών, ενώ μένει στα αζήτητα η εξισορρόπηση εργασιακής και οικογενειακής ζωής, αφού ελάχιστοι άνδρες έχουν συμμετοχή στην καθημερινότητα της οικογένειας.
Η 8 Μάρτη μας δίνει την ευκαιρία να βγούμε μαζί με τα συνδικάτα και τις γυναικείες οργανώσεις στις διαδηλώσεις της ημέρας και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για μας και τα παιδιά μας.
Να διεκδικήσουμε 4ήμερη εργασία και 35ωρο με πλήρεις αποδοχές, επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Ιδια αμοιβή για ίσης αξίας δουλειά και προστασία της υγείας και της σωματικής μας ακεραιότητας, για την αποφυγή επαγγελματικών ασθενειών και εργατικών ατυχημάτων.
Πραγματική εξισορρόπηση εργασιακού και οικογενειακού χρόνου και για τα δύο φύλα.
Ουσιαστική εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης και υιοθέτηση διεθνών νομοθετημάτων για την προστασία γυναικών και παιδιών από την ενδοοικογενειακή βία, με ανάπτυξη των απαραίτητων δομών και κατάλληλη στελέχωσή τους.
Απαιτούμε το σταμάτημα των πολέμων και την διάθεση των κονδυλίων για την υποστήριξη των δημόσιων υπηρεσιών και του κοινωνικού κράτους και όχι για αγορά εξοπλισμών. Ειρήνη, ειρήνη και μόνο ειρήνη στον πλανήτη,
Υπερασπιζόμαστε τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου, γιατί μόνο σε πλήρη ελευθερία μπορούμε να δημιουργούμε.
Οι γυναίκες βρισκόμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή και με τους αγώνες μας διεκδικούμε να γίνει πράξη η προτροπή του ΟΗΕ: «Επενδύστε στις γυναίκες - Επιταχύνετε την πρόοδο».
Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή και λουλούδια, είναι απεργία. Ας την τιμήσουμε.
