Από τις πρώτες γραμμές της εμπλοκής μου στην υπόθεση των ανεμογεννητριών έλεγα ότι το κίνημα δεν μπορεί να πέσει στην παγίδα του λεγκαλισμού. Δηλαδή στη θεώρηση ότι μπορεί να διεκδικήσει τα αιτήματά του με την αποκλειστική επίκληση νόμων ή διοικητικών διατάξεων. Ότι δεν αρκούσαν οι δικηγόροι, το ψείρισμα των διατάξεων αυτού ή του άλλου τύπου, η έκθεση θέσεων υψηλά ιστάμενων προσώπων στον χώρο της νομικής επιστήμης. Αυτό που προείχε ήταν η διεκδίκηση αλλαγών στην κοινωνική συνείδηση και η εμπέδωση ενός κινήματος διαμαρτυρίας.
Σε αντίθεση όμως με αυτά, το αντιαιολικό κίνημα εξαρτήθηκε πλήρως από νομομαθείς και δικηγόρους και κατανάλωσε το μεγαλύτερο μέρος από τη ζωτική του ενέργεια στο να κάνει ωραία δικόγραφα. Αφήνοντας αναπάντητα στην κοινωνική συνείδηση διάφορα αντεπιχειρήματα που πρόβαλαν οι ιδιοτελείς οπαδοί των ανεμογεννητριών, χωρίς καν να ασκήσει πάνω σε αυτά τον στοιχειώδη έλεγχο. Χωρίς να αναδείξει τους εναλλακτικούς δρόμους που έπρεπε να πάρει η κοινωνία, χωρίς επιστροφή στον άνθρακα. Χωρίς να δείξει τη δυνατότητα που υπήρχε σε συνθήκες παρεμφερείς με αυτές του ελληνικού χώρου. Π.χ., στην επαρχία Απουλίας της Ιταλίας, όπου η γειτονική χώρα ανέπτυσσε την εκμετάλλευση του αιολικού δυναμικού πάνω στο έδαφος μιας πεδιάδας...
Και τώρα τι γίνεται; Ενώ εκκρεμεί μια εγκεκριμένη επένδυση της κοινοπραξίας Motor Oil με την πορτογαλική EDPR για αιολικό πάρκο 500 Mw στην Εύβοια, κάποιος συναγωνιστής μας συνιστά να προσφύγουμε στα ευρωπαϊκά δικαστήρια αφού κάνουμε αγωγή κακοδικίας για το ΣτΕ. Μας συνιστά, δηλαδή, έναν λεγκαλισμό ανωτέρου επιπέδου, που πραγματικά φαίνεται ως η μόνη διέξοδος. Πάντως εμείς ας απευθυνθούμε παντού για την ελληνική ύπαιθρο και ας καταγγείλουμε τους σοφολογιότατους που την καταστρέφουν ασυστόλως, γεμίζοντάς την από δρόμους και θρυμματίζοντάς την «σε μια στοίβα από σπασμένες εικόνες», καταπώς έλεγε ο ποιητής Έλιοτ. Μια ύπαιθρο της οποίας η τουριστική ανάπτυξη όλες τις εποχές και η διαφύλαξη κάποιου μίνιμουμ πληθυσμού εξαρτώνται από την ποιότητά της.
Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι η συμμετοχή μας σε μια προτεινόμενη στον τόπο του εγκλήματος πανελλήνια ορειβατική συνάντηση. Να αφήσουμε κατά μέρος τους ιδιοτελείς, όσους εκβάλλουν κροκοδείλια δάκρυα, τους «οικολόγους» του γραφείου που «χτίζουν» την προστασία της βιοποικιλότητας πάνω στα κουρέλια της φύσης. Και να προχωρήσουμε...
