Δεν φαίνεται να ηρεμεί το πράγμα. Έγινε η εκδήλωση των τριών και σε κάθε ανάρτηση, ήπια ή σχολιαστική ή ακόμα και επιδοκιμαστική για κάποιον από τους ομοτράπεζους πόλους ή για τον πρόεδρο, τρυπώνουν τα διχοτομικά, περιφρονητικά, διχαστικά ή και δηλητηριώδη σχόλια. Οπαδικού, εντέλει αντιαριστερού χαρακτήρα. Ψηφίζεται το ατελές νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια με σχεδόν το 1/3 της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κυβερνώντος κόμματος να μην υπερψηφίζει, με τη «μανιφεστική» ομιλία του κ. Σαμαρά σε πλήρη ρήξη με την κυβερνητική θέση, με υπουργούς να διαφωνούν και καταφέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ να φανεί ως δικό του πρόβλημα. Τα μέσα να ζουμάρουν πάνω του, ενώ είχε την πιο συμπαγή πολιτική θέση και την πιο δομημένη πολιτικά ανάλυση (και των συμφωνούντων και των επιφυλακτικών).
Στα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εξαφανίζεται η δική του συνεισφορά στην ψήφιση του νομοσχεδίου και υπερπροβάλλεται η «νίκη» του πρωθυπουργού (που χωρίς τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ θα κατέγραφε την πρώτη του και λαμπρότατη κοινοβουλευτική ήττα). Εκτός από αυτές τις συνηθισμένες συριζαϊκές ήττες (να κάνει τη δουλειά και να εισπράττει άλλος τη δόξα) συνεχίζεται ο αυτοχειριασμός σε ποικίλα πεδία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να προβάλει εντατικά και πολλαπλώς τις παρεμβάσεις του ούτε στο αγροτικό ούτε στο εκπαιδευτικό πρόβλημα, δεν συνδέει τα μέτωπα. Όχι να τα αθροίζει, αλλά να συνδέει τα θεμελιώδη πολιτικά τους γνωρίσματα, δημιουργώντας ένα ευρύτατο πολιτικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα υπάρξουν οι συμμαχίες. Είναι αόρατη η δουλειά που κάνει επί του πεδίου. Επί χρόνια θεσπίζονται ομάδες εργασίας, δεξαμενές σκέψης, μετά από λίγο αντικαθίστανται από άλλα πρόσωπα και ούτε η παραγωγή τους φαίνεται ούτε αφομοιώνεται από την πολιτική πράξη ή τον επίσημο λόγο. Έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα ιδεολογικών προθέσεων είτε με τη μορφή εκλογικών προγραμμάτων είτε με τη μορφή εκθέσεων-εισηγήσεων στην ηγεσία (πάμπολλες επιτροπές έχουν εκπονήσει εργασίες, τουλάχιστον από το 2012 μέχρι σήμερα). Πού είναι όλα αυτά; Πώς χρησιμοποιούνται; Πώς μορφοποιούν, πώς εξαρτιώνουν την πολιτική παραγωγή; Αόρατα ντοκουμέντα, χαμένα στα αρχεία - τουλάχιστον θα βοηθήσουν τον ιστορικό του μέλλοντος. Όλη η εσωτερική ενέργεια (και εννοώ την ενέργεια όλης της αριστερής ενδοχώρας) είναι να περιχαρακωθούν οι επικράτειες. Τα πάμπολλα υποσύνολα προσπαθούν να περιφράξουν καθένα τον δικό του τον χώρο. Κάθε πρόσωπο να περιφράξει τον ιδιόχωρό του, ίσα-ίσα να χωράει το ίδιο και στάχτη και μπούρμπερη τα υπόλοιπα. Όσο δημιουργούνται θρυμματισμοί, τόσο ανεβαίνει η φιλολογική συζήτηση για συνθέσεις, ενότητες, συμπεριλήψεις κ.λπ. Η ενωτική ρητορική πολλαπλασιάζεται όσο βαθαίνουν και διευρύνονται τα ρήγματα (δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό τα ψυχικά ρήγματα, αυτά που δημιουργούνται λόγω ναρκισσισμού ή και βιοποριστικής, «αυλικής» αγωνίας και όχι εξαιτίας πολιτικής διαφωνίας).
Φαίνεται ότι ο χώρος έχει ξεκλειδώσει τη δομή του. Φοβάμαι ότι έχουν «αφαιρεθεί σίδερα από τον οπλισμό», όπως λένε οι μηχανικοί, και ραγίζει διαρκώς η μπετόν «πλάκα». Και σε μια πλήρη αμνησία δεν διδάσκεται από το πρόσφατο παρελθόν διασπάσεων. Ούτε κάποιοι νεοφώτιστοι που ζητούν διαγραφές και αποκεφαλισμούς.
Ο,τι σπέρνεις θερίζεις. Τουλάχιστον ας γίνεται με κάποια κομψότητα. «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις». Το έχει γράψει πολύ νωρίτερα ο Καβάφης. Αφού δεν διαβάζουμε (μέσα στον απολίτικο εμπειρισμό μας) πολιτική θεωρία, φιλοσοφία, ας διαβάσουμε ποίηση που είναι με τον τρόπο της πολύ επιδραστική.
