Την ώρα που στο Ευρωκοινοβούλιο διεξαγόταν μια άβολη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη συζήτηση για την κατάσταση του Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα, στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τα Τέμπη η Ν.Δ. επιχειρούσε μια πρώτης τάξης πολιτική αλητεία με στόχο να μετακυλίσει τις ευθύνες για το τρομακτικό δυστύχημα και να προκαταλάβει τη σχετική εισαγγελική έρευνα.
Με διαρροές, που η ίδια ετοίμασε και διένειμε, η ομάδα της Ν.Δ. στην Επιτροπή επιχειρεί να δημιουργήσει εντυπώσεις, φορτώνοντας την ευθύνη του δυστυχήματος στον νεκρό μηχανοδηγό, στην κατάσταση της υγείας του και στην καταλληλότητά του. Δεν έχει σημασία που οι συνθήκες της τραγωδίας είναι γνωστές και δεν φαίνεται πουθενά ευθύνη των μηχανοδηγών. Για τη Ν.Δ. αυτό που προέχει είναι η καλλιέργεια εντυπώσεων. Αποφεύγουν να απαντήσουν γιατί τα τρένα κινούνταν σε μια γραμμή όπου η σηματοδότηση είχε εγκαταλειφθεί. Αποφεύγουν να απαντήσουν ποιανού ρουσφέτι ήταν ο εμπλεκόμενος σταθμάρχης. Και σε μια εξόφθαλμη και χοντροκομμένη κίνηση αποπροσανατολισμού δηλώνουν συγκλονισμένοι από τα στοιχεία που οι ίδιοι έσπρωξαν στη δημοσιότητα και πετάνε την μπάλα στην εξέδρα: Φταίνε ο μηχανοδηγός, η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων, η Helenic Train, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οποιοσδήποτε άλλος εκτός από μας.
Είναι η πολλοστή φορά που η κυβερνητική παράταξη εξευτελίζει τον εαυτό της για να πετάξει από πάνω της κάθε ευθύνη. Η καθυστέρηση της περίφημης σύμβασης 717, που θα εξόπλιζε τα τρένα με πρόσθετα συστήματα ασφαλείας, πήγε να φορτωθεί στον Σπίρτζη. Είπαν, μάλιστα, αισχρά ψέματα για το ποσοστό του έργου που είχαν παραλάβει. Σήμερα η Ευρωπαία οικονομική εισαγγελέας καταλογίζει στην κυβέρνηση Μητσοτάκη κακουργηματική απιστία. Όσο για την τηλεδιοίκηση, που καταστράφηκε το 2019, δεν επισκευάστηκε ποτέ και άφησε τη γραμμή χωρίς φανάρια, όλοι θυμούνται τις θλιβερές προσπάθειες να πλασαριστεί ως τηλεδιοίκηση ένα σύστημα τοπικού ελέγχου και να επιχειρείται η φίμωση ενός εργαζόμενου μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Τώρα ο μηχανοδηγός.
Περίσσεψε ο χοντροκομμένος επικοινωνιακός τακτικισμός που προσβάλλει βάναυσα τη νοημοσύνη της κοινής γνώμης. Και απουσιάζουν το στοιχειώδες φιλότιμο, η ανάληψη της παραμικρής ευθύνης, κάποια ψήγματα ειλικρίνειας. Πάνε περίπατο ο σεβασμός στα θύματα και στις οικογένειές τους, τα πάντα που θα έρχονταν στο φως, τα «τι θα κάνουμε για να μην ξανασυμβεί». Μόνο κρυφτούλι. Στα δύσκολα η πολιτική αλητεία σώζει.
