Ιδιωτικοποίηση των δημόσιων πανεπιστημίων, ιδιωτικοποίηση των δημόσιων νοσοκομείων, ιδιωτικοποίηση του νερού. Αυτό είναι το προοίμιο του ολετήρα της κυβέρνησης της Δεξιάς. Αποτέλεσμα της αλαζονείας του 41% και της απόστασης ασφαλείας που παρέχουν ο κατακερματισμός και κυρίως η έλλειψη ξεκάθαρου πολιτικού σχεδίου αντιπρότασης και ελπίδας από την αντιπολίτευση.
Την ίδια ώρα που απειλούνται ευθέως οι κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης και το κοινωνικό κράτος, το Δημόσιο αποψιλώνεται, οι πολίτες φτωχαίνουν, με τη χώρα να βρίσκεται στον πάτο της Ε.Ε. στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ για το 2022.
Οι υπουργοί θρασύτατα αναμασούν το «θαύμα» του Μητσοτάκη. Ο Κώστας Σκρέκας (Mega) διακηρύττει ότι ακρίβεια σχεδόν δεν υπάρχει, «είναι εισαγόμενη», και πανηγυρίζει ότι η χώρα μας ήταν μία από τις τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες με τη μεγαλύτερη μείωση πληθωρισμού τον Νοέμβριο. Αμφισβητεί με σθένος την οδυνηρή πραγματικότητα της εισόδου μας στο σούπερ μάρκετ. Εκεί όπου άνθρωποι μπροστά στα ράφια αναζητούν με αγωνία τη φτηνότερη τιμή που… δεν υπάρχει. Και αδιαφορεί για τα στοιχεία της Eurostat, σύμφωνα με τα οποία είναι επίσημα πλέον -και όχι αναστενάζοντας ή στα μισόλογα αγανάκτησης μέσα απ’ τα δόντια- δεδομένο ότι πληρώνουμε τις υψηλότερες τιμές στην Ευρώπη στα βασικά αγαθά, όπως γάλα, τυριά, αυγά και λάδι, κι ας είναι εγχώρια.
Παράλληλα, η Νίκη Κεραμέως (Μega) ομολογεί ότι οι γιατροί στο Δημόσιο πληρώνονται λίγο μεν, αλλά αποκτούν τεράστια εμπειρία! Άρα δικαιούνται μετά να φεύγουν στο εξωτερικό ή να πηγαίνουν στα ιδιωτικά νοσοκομεία; Έτσι φαντάζονται το δημόσιο νοσοκομείο; Να λειτουργεί σαν ένα στάδιο πρακτικής άσκησης για τους νέους γιατρούς, όπου θα «εκπαιδεύονται» αποκτώντας «πλούσια εμπειρία» από τους πολίτες που δεν έχουν να πληρώσουν;
Στη Βουλή, πάλι, ακούσαμε τον Θόδωρο Σκυλακάκη να ξορκίζει την ιδιωτικοποίηση του νερού ανακοινώνοντάς την. Και θυμηθήκαμε τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, που μαρτυρούσε ποιος ήταν ο σχεδιασμός της Ν.Δ. σχεδόν αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, όταν ξαφνικά ανακάλυπτε ότι το νερό ήταν υπερβολικά φθηνό στη χώρα.
Η κυβέρνηση, αποθρασυμένη πλέον, δείχνει πώς εννοεί τις «επενδύσεις» (εκτός από το real estate). Τα δημόσια αγαθά που όλοι οι πολίτες πρέπει να απολαμβάνουν χωρίς κόστος θα υπόκεινται πλέον καθ’ ολοκληρία στους νόμους της αγοράς. Η αδρή πληρωμή τους θα συνδέεται πλέον άμεσα με την ποιότητα των υπηρεσιών που θα λαμβάνουμε. Και το αντίτιμο θα είναι υψηλό και κατά βούληση των επιχειρηματιών και της κυβέρνησης.
Εν ολίγοις, όσοι έχουν λεφτά θα πηγαίνουν στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και νοσοκομεία, όσοι δεν έχουν θα στοιβάζονται στα υποβαθμισμένα δημόσια. Τόσο απλά. Τόσο ελεύθερα. Τόσο τοξικά ταξικά.
