Το θετικό της διαδικασίας για την εκλογή προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ήταν η προσέλευση των πολιτών, που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Απέναντι στους 150.000 ανθρώπους, που στήθηκαν για ώρα στις ουρές προκειμένου να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. έχει τεράστια ευθύνη. Να επανασυνδεθεί με την κοινωνία και τον κόσμο της εργασίας. Να συσπειρώσει τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών γύρω από μια ώριμη, προοδευτική, εναλλακτική λύση απέναντι στη διακυβέρνηση της Δεξιάς. Να απελευθερώσει τα χαρακτηριστικά που θα τον κάνουν μαχητικό, σοβαρό και ελκυστικό, ικανό να μιλάει ρεαλιστικά αλλά και οραματικά ταυτόχρονα.
Διαφωνίες και διαφορετικές προσεγγίσεις είναι λογικό να υπάρχουν, πόσο μάλλον σε μια ανταγωνιστική εσωτερική διαδικασία όπως η εκλογή του νέου προέδρου. Οι διαφωνίες σε ένα ευρύ κόμμα με αρχές δημοκρατικής λειτουργίας δεν είναι κάτι αρνητικό. Αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι όποια συζήτηση, ακόμα και αντιπαράθεση, να γίνεται σε βάση πολιτική. Χωρίς προσωπικές στοχοποιήσεις, χωρίς χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, χωρίς ευτελισμό της διαδικασίας. Αυτό είναι ευθύνη όλων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, από την κορυφή μέχρι τη βάση του. Ο πολιτικός πολιτισμός και το ήθος ήταν πάντοτε τιμητικά χαρακτηριστικά για την Αριστερά. Και αυτό η Αριστερά οφείλει να το διαφυλάξει. Πολύ περισσότερο όταν, την επομένη του δεύτερου γύρου, όλοι, ασχέτως προτίμησης σε πρόσωπο, θα πρέπει να συνυπάρξουν, να εργαστούν από κοινού, να παραγάγουν σχέδιο και πρόγραμμα, να κάνουν οργανωτική δουλειά ουσίας στους κοινωνικούς χώρους. Η ψηφοφορία της Κυριακής δεν πρέπει να έχει νικητές και ηττημένους. Η ανασυγκρότηση του κόμματος τους χρειάζεται όλους.
Μέτωπο στην τοξικότητα
Μιλώντας, λοιπόν, για ήθος: Ήταν μια εξαιρετική στιγμή για τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. αυτή κατά την οποία όλοι οι υποψήφιοι για την προεδρία καταδίκασαν την ομοφοβική επίθεση και τις αθλιότητες του Κούγια στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη. Με την κοινή τους στάση έδειξαν αποφασισμένοι να μην αφήσουν ούτε μισό χιλιοστό χώρο στην τοξικότητα να εισβάλει στη μεταξύ τους πολιτική συζήτηση. Αυτό τιμά τους ίδιους όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς το ίδιο πρέπει να γίνει και απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται η Έφη Αχτσιόγλου με κατάφωρα ψέματα και fake news από διάφορες λούμπεν περιοχές του Διαδικτύου. Μπορεί κανείς να τη θέλει για πρόεδρο ή όχι, να συμφωνεί ή να διαφωνεί με το σχέδιό της για το κόμμα. Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι ότι από το 2015 υπήρξε ένα ανεπίληπτο στέλεχος του κόμματος, με ευρύτατη αποδοχή από την κοινωνία, και από τους πιο στενούς και αξιόπιστους συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα.
Υπάρχει ακόμα κάτι που πρέπει να εκτιμηθεί σοβαρά. Το ενδιαφέρον χιλιάδων ανθρώπων για τις διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταφέρει τη συζήτηση στα κοινωνικά δίκτυα. Εκεί παρατηρείται το φαινόμενο της τοξικότητας, στο οποίο δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν χρειάζεται να είναι όλοι τοξικοί για να ξεφύγει η συζήτηση. Αρκούν μερικοί, καθώς η τοξικότητα παράγει τοξικότητα. Αποτελεί ευθύνη όλων να καταδικάσουν αποφασιστικά τέτοιες στάσεις και να επιβάλουν κανόνες και πολιτισμό σε μια συζήτηση, που, μάλιστα, διεξάγεται δημόσια και την παρακολουθούν όλοι. Να διαφυλάξουν το επίπεδο και τον πολιτισμό της αντιπαράθεσης ανεξάρτητα από απόψεις και στάσεις, και να απομονώσουν φάλτσες φωνές που δεν ταιριάζουν με τον πολιτικό λόγο και το ήθος της Αριστεράς. Η Αριστερά ήταν πάντοτε παραγωγός πολιτικής και ιδεών και το μεγαλύτερο όπλο της ήταν οι αρχές και οι αξίες της. Δεν πρέπει να επιτρέψει σε μια χούφτα ακραίους να χειραγωγούν τη συζήτηση και να την καταβυθίζουν στο δικό τους επίπεδο. Αν αυτό το συνειδητοποιήσουν όλοι και όλες, θα είναι τεράστιο κέρδος για τον χώρο. Και μια σημαντική παρακαταθήκη για το συλλογικό κύρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και την αποδοχή του από την κοινωνία.
Δημοκρατική και συντροφική συζήτηση
Απομένουν λίγες ημέρες μέχρι τον δεύτερο και τελικό γύρο της εκλογής προέδρου. Στο χέρι όλων είναι η συζήτηση να πάρει πολιτικό χαρακτήρα, να είναι δημοκρατική και συντροφική, μέσα σε κλίμα ενότητας. Στην προσπάθεια αυτή θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο οι δύο υποψήφιοι, ο Στέφανος Κασσελάκης και η Έφη Αχτσιόγλου, να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να ανταλλάξουν τις σκέψεις, τις απόψεις και τις προτάσεις τους δημόσια, μπροστά στους χιλιάδες ανθρώπους που παρακολουθούν τη διαδικασία. Αυτό θα είναι ένα μήνυμα ωριμότητας και σοβαρότητας, ό,τι χρειάζεται, δηλαδή, μια μεγάλη πολιτική δύναμη, αποφασισμένη να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας για λογαριασμό των πολλών.
