Στις πολιτικές κρίσεις, αναπτύσσονται φυγόκεντρες δυνάμεις. Αυτό βιώνει σήμερα ο χώρος. Εύκολες αποσκιρτήσεις, εύκολες απομακρύνσεις, εύκολες, πικρές κουβέντες. Σε αντίθεση με προγενέστερες, πιο ήρεμες φάσεις, όπου η απομάκρυνση από το κόμμα ήταν πολύ πιο σπάνια και πάντως λιγότερο διακηρυκτική. Η πικρή κουβέντα εκστομίζεται εύκολα γιατί απελευθερώνει από το χειρότερο στοιχειό της Αριστεράς. Την τύψη, την ενοχή, την υποψία, το συντροφικό ενδομίσος. Ιδίως σε μια φάση σκληρών εκκρεμοτήτων, μεταβάσεων, αλλαγών, όπως η σημερινή, η γενική ανασφάλεια μεταφράζεται στην εύκολη καταδίκη συνοδοιπόρου, συντρόφου, στο εύκολο κλείσιμο της πόρτας. Το ίδιο έχει συμβεί σε όλες τις κρίσεις πολιτικής, προσώπων, ιδεολογικού / πολιτικού προσανατολισμού. Κατά τη μετάβαση από την περίοδο υπό τον Αλέκο Αλαβάνο στην περίοδο Αλέξη Τσίπρα, υπήρξαν (οργανωτικοί, ιδεολογικοί, συναισθηματικοί) κλυδωνισμοί, την περίοδο της διάσπασης με την αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους της ανανεωτικής πτέρυγας, την περίοδο της διάσπαση του κόμματος και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας το καλοκαίρι του 2015, εύκολα λεγόταν η πικρή κουβέντα, εύκολα εκστομιζόταν το αντίο. Τεράστιο λάθος. Με πολλούς /πολλές ξαναδιασταυρώθηκαν, δύσκολα ή εύκολα, οι δρόμοι. Η βαθύτερη (ηθική, συναισθηματική, ωφελιμιστική;) συνοχή υπερίσχυσε.
Η συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ (και των προγόνων του) βασιζόταν στην ιδιοτέλεια; Σε ένα μικρό βαθμό ναι. Κάποιοι σιτίζονταν (κι ακόμα) από το κόμμα ως δημόσιο οργανισμό, κάποιοι το εκμεταλλεύονταν για δουλίτσες, κάποιοι προβάλλονταν, κάποιοι ταυτοποιούνταν κ.λπ.. Δεν είναι όλα ίδια, ούτε όλοι ίδιοι. Όμως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν και είναι εδώ για διάφορους, μη ορθολογικούς, με τα μέτρα καριέρας, λόγους. Γιατί έχουν αριστερό οικογενειακό κληροδότημα, γιατί συνδέθηκαν με την Αριστερά από τα μαθητικά, φοιτητικά τους χρόνια, γιατί θαύμασαν τους ανιδιοτελείς αγωνιστές του παρελθόντος, γιατί αντέδρασαν στον τύπο πολιτικής διοίκησης των «παλαιών κομμάτων», γιατί είναι πείσμονες (κολλημένους τους λένε οι πιο σκληροί καριερίστες), γιατί τα βρίσκουν με τον εαυτό τους μέσα σε συλλογικότητες, γιατί θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις, γιατί είναι μόνοι / μόνες, γιατί θεωρούν τον χώρο ως τον πιο επιτρεπτικό πνευματικά και για χίλιους άλλους λόγους. Μια σύμπτωση συγκροτεί την Αριστερά; Ε, τότε, πού εδράζονται, σε ποιον κώδικα πειθαρχίας ακουμπούν οι φυγόκεντρες, η τάση αποσυναρμολόγησης; Υποτίθεται, το κόμμα δεν είναι ακέφαλο (έχει επικεφαλής στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, έχει γραμματέα, έχει Πολιτική Γραμματεία, έχει συντονιστές Νομαρχιακών κ.λπ.). Τι φταίει και δημιουργείται το κλίμα αποσυγκρότησης; Υποτίθεται, υπάρχει η ιδεολογική ποιότητα που δημιουργεί συνοχές ακόμα και σε μεταβατικές, ως προς την προεδρική εκλογή, περιόδους. Η αμφιλογία, οι αντιφάσεις, το «άλλα ο ένας, άλλα ο άλλος» είναι μια από τις κριτικές παρατηρήσεις για την ήττα. Ε, πώς διορθώθηκε; Με ακόμα πιο μεγάλο αποσυντονισμό. Οι εύκολες καταγγελίες, οι εύκολες απομακρύνσεις, και μάλιστα διακηρυκτικές, στελεχών ή μελών, εκφράζουν την έλλειψη κορμού, ιδεολογικού άξονα. Ή μήπως την έλλειψη αγάπης και συντροφικής αλληλεγγύης; Ε; Μήπως δηλαδή η βιωματική συνοχή μετεξελίχθηκε σε απλή προσδοκία εξουσίας, κυβερνητική φαντασίωση; «Σε έξι μήνες θα κυβερνάμε» είχε πει εξαιρετικά προβεβλημένο στέλεχος, προ ενός έτους. Δύο λάθη σε μια πρόταση πέντε λέξεων. Η «άκυρη» (όπως λένε οι πιτσιρικάδες) διέγερση βουλευτικών ή και κυβερνητικών φιλοδοξιών μήπως αντιστοιχεί σε μια υποκείμενη ποιοτική διάβρωση, που απλώς τώρα εκδηλώνεται πιο ακατέργαστα ελλείψει συμβολικής, μονοπρόσωπης ηγεσίας; Δεν μ΄ αρέσει καθόλου το κλίμα. Δεσμεύει αποσυνδέοντας.
