Ασφαλώς και υπάρχει! Με ελπίδα κερδίζονται οι αγώνες. Μετά από τρεις ήττες, τη «βελούδινη» του θέρους του έτους 2019 και τις δύο τραυματικές του εφετινού θέρους, την ελπίδα θα τη βρούμε μέσω της διεργασίας ανασυγκρότησης του συλλογικού μας νου και συνείδησης. Απεδείχθη ότι δεν είναι πάντα σώφρον το να «προηγούμεθα» της κοινωνίας.
Τι, άραγε, συνέβη και ο ενθουσιασμός του έτους 2015 εξανεμίστηκε; Ποια μηνύματα γοήτευσαν τότε και ποια δεν γοήτευσαν σήμερα; Τότε το μείζον επίδικο ήταν η μνημονιακή μέγγενη και οι συνεπαγόμενες πολιτικές λιτότητας οι οποίες είχαν αναδειχθεί ως το politically correct της εποχής. Ένα τόσο οικουμενικής εμβέλειας ζήτημα, το οποίο ανέδειξε ο Αλέξης Τσίπρας σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, ήταν φυσιολογικό να φέρει κοντά πολλούς διαφορετικά σκεπτόμενους ανήσυχους δημοκράτες πολίτες. Πόσο μάλλον όταν από ηγέτης του μικρού σε εκλογική δύναμη Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων, της Οικολογίας και του Φεμινισμού είχε επικεντρωθεί σε στοχευμένη θεματικά αντιπολίτευση με την ηθική στήριξη μορφών, όπως ήταν ο αείμνηστος Μανώλης Γλέζος. Τα παλαιά κόμματα είχαν πια δοκιμαστεί, και μόνα και μαζί σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ - Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο ήταν το new kid on the block, το άφθαρτο υλικό το οποίο «ξεβόλευε» την Ε.Ε. που είχε εθιστεί στην υπακοή της Ελλάδας. Ο δε Αλέξης από ταξικός ηγέτης είχε πλέον αναδειχθεί σε εθνικό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε απότομα, δεν πρόλαβε όμως να σφυρηλατήσει τη γείωσή του με την κοινωνία. Ως κυβερνητική και ιδεολογικά ηγεμονική πλέον δύναμη στον προοδευτικό χώρο και έχοντας εν τω μεταξύ προσθέσει το «Π.Σ.» στο ακρωνύμιό του εκλήθη υπό τας περιστάσεις να διαχειριστεί τα «λείψανα» των μνημονιακών πολιτικών. Εν προκειμένω, την αναδόμηση του εθνικού εκπαιδευτικού συστήματος και του ΕΣΥ, τη δημοσιονομική πολιτική που θα επέτρεπε τη διαμόρφωση των αναγκαίων πλεονασμάτων, την αναδόμηση των θεσμών θωράκισης των δικαιωμάτων της εργασίας. Δεν τα λες και λίγα…
Παράλληλα, το κινηματικό σκέλος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν παντού. Για τους πρόσφυγες, για τα δικαιώματα της γυναίκας, για τις πάσης φύσεως διαφορετικότητες. Μόνο που οι εκλογές κερδίζονται στα ζητήματα καθημερινότητας, όχι στις «μεγάλες» -πλην δίκαιες- επιδιώξεις. Ο δικαιωματισμός, δυστυχώς, δεν ιεραρχείται από την κοινωνία ως ζήτημα καθημερινότητας. Η ανεργία, η ανέχεια, ο πόθος για τη λύτρωση από αυτά διαμορφώνουν έναν νου μοιραία (αυτο)συντηρητικό. Πού μυαλό για πρόσφυγες, ΛΟΑΤ, κακοποιημένες γυναίκες όταν «κακοποιημένη» είναι η κοινωνική πλειονότητα…
Ο λαός μας είναι βαθύτατα πολιτικοποιημένος, ούτε μισαλλόδοξος ούτε αφιλόξενος είναι, ούτε το νέο και διαφορετικό φοβείται. Ο λαός μας την τελευταία πεντηκονταετία διήνυσε μεγάλες ιστορικές αποστάσεις. Έχει, όμως, τη συνέμφυτη ανθρώπινη ανάγκη του κινήτρου για να κινητοποιηθεί προς μια κατεύθυνση νέας ατραπού ανθρωπιάς και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Σατιρικά και οριακώς δηκτικά προσωνύμια του τύπου «νοικοκυραίος», «κυρ Παντελής», «μεσαιοταξίτης» σίγουρα δεν δίνουν κίνητρο. Ακριβώς με αυτόν τον κόσμο ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. έχει ανάγκη να καλλιεργήσει μια σχέση δημιουργικής αλληλεπίδρασης με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον της ευημερίας.
Ένας λαός ο οποίος κατήργησε τη βασιλεία, όταν άλλες δέκα χώρες του ΕΟΧ τη διατηρούν, ένας λαός ο οποίος διατηρεί το ΕΣΥ όταν ακόμα και σκανδιναβικές χώρες το έχουν είτε ιδιωτικοποιήσει είτε καταργήσει, ένας λαός ο οποίος, ενώ απαξιώνεται από ηγεμονίες-γεωπολιτικούς επιβουλείς, παρ’ όλα αυτά δεν υιοθετεί ο ίδιος απαξιωτική συμπεριφορά προς τον επιβουλέα του είναι λαός με μεγάλο αξιακό μέγεθος!
Σαφές μήνυμα δημόσιας πολιτικής
Ανεξαρτήτως, λοιπόν, της εκβάσεως των εκλογών για την ανάδειξη προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., ο νέος ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. που θα προκύψει από τη συλλογική διεργασία θα έχει την ιερά υποχρέωση να διατυπώνει σαφές μήνυμα δημόσιας πολιτικής στο πλαίσιο του πολιτικού πολιτισμού της Αριστεράς, της οικολογίας, του διεθνισμού και της ειρήνης, των συλλογικών δικαιωμάτων και της δίκαιης αναδιανεμητικής δημοσιονομικής πολιτικής.
Οσο για το ανοιχτό προς τη διεύρυνση κόμμα, αυτό δεν θα επιτευχθεί με μετεγγραφές από «συγγενείς» και μη χώρους που τάχα μου «φέρνουν κόσμο», διότι απεδείχθη περίτρανα ότι δεν φέρνουν. Η διεύρυνση πρέπει να γίνει προς την κοινωνική βάση. Νέο οίκημα με παλαιά υλικά δεν νοείται.
Ο κόσμος είναι δυνατόν να κερδηθεί εκ νέου. Με ιδεολογική σαφήνεια, όχι με πολιτικό λόγο «ακορντεόν».
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ως σημερινή ηγεμονική δύναμη έχει ως αποστολή του το να πάει τον λαό ακόμα πιο μπροστά. Η βιασύνη μας να αλλάξουμε την κοινωνία μάς απομάκρυνε από αυτή.
Ναι, υπάρχει ελπίς και δεν θα πεθάνει ποτέ!
Ο Δημήτρης Π. Κυριακαράκος είναι δικηγόρος, κάτοχος ΜΕΔ «Ευρωπαϊκού Δικαίου και Πολιτικής» Παντείου Πανεπιστημίου
