Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα πρώτα εκλογικά αποτελέσματα του Μαΐου έβαλαν ουσιαστικά τον θεμέλιο λίθο μιας στρατηγικής ήττας και τα αποτελέσματα του Ιουνίου επιβεβαίωσαν με τον πιο εμφατικό τρόπο το αδιέξοδο και το δίλημμα του πολιτικού υποκειμένου. Το σίγουρο είναι πως το ίδιο μεγάλο πολιτικό δίλημμα του κόμματος το έχει καθ’ ολοκληρία και όλος ο ελληνικός λαός.
Μπορεί ένα οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο να ελέγχει ξανά τη ζωή και την πορεία μας; Κοιτώντας τα εκλογικά αποτελέσματα, εύκολα και απερίσκεπτα κάποιοι θα βγάλουν το συμπέρασμα πως μπορεί! Το ίδιο εύκολα, αλλά όχι απερίσκεπτα, οφείλουμε όσοι υπηρετούμε τη διαφορετική άποψη, και δεν εννοώ μόνο τα μέλη και τα στελέχη του ΣΎΡΙΖΑ, να δουλέψουμε ξανά για την ανασύνταξη του δημοκρατικού χώρου και την αντιμετώπιση της ολοκληρωτικής επικράτησης του κοινωνικού και οικονομικού συντηρητισμού.
Αρχικά, ο χώρος δεν πρέπει να επιστρέψει στον εύκολο δρόμο της καταγγελίας και της άρνησης και να επιβεβαιώσει με όση δύναμη του έχει μείνει πως η «κυβερνώσα Αριστερά» είναι εδώ και θα παραμείνει τέτοια στα δύσκολα που της έλαχαν. Οφείλει να επικαιροποιήσει και να εμβαθύνει το κυβερνητικό του πρόγραμμα, βρίσκοντας έξυπνους και σύγχρονους τρόπους συμμετοχής και επεξεργασίας σε αυτό όλης της κοινωνίας. Για παράδειγμα, για εμάς η έννοια της «ανάπτυξης» είναι τελείως διαφορετική από αυτή της κυβερνητικής πρότασης και περιλαμβάνει αδιαίρετα και τις τρεις εκφάνσεις της πολιτικής ζωής: την οικονομική, την κοινωνική και την πολιτιστική, και όποια διαφορετική προσέγγιση δεν είναι άλλη από το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθείται.
Αναφέρω ενδεικτικά κάτι που περνά απαρατήρητο στον δημόσιο λόγο, ότι η ελληνική κοινωνία έπεσε στα βράχια της κρίσης έχοντας στην πλάτη της δέκα χρόνια οικονομικής ανάπτυξης με ρυθμούς του 3%, 4%, 5% και τον τελευταίο χρόνο μπήκαμε στα Μνημόνια με 1,7% αναπτυξιακούς ρυθμούς.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να προσπεράσουμε αβασάνιστα τη μιντιακή και οικονομική υπεροπλία του συστήματος και η μόνη απάντηση που έχουμε είναι να εκμεταλλευτούμε, οργανωμένα και έξυπνα, όλα τα όπλα που μας δίνει η σύγχρονη τεχνολογία.
Οι κοινωνικές συμμαχίες πρέπει να οικοδομηθούν από την αρχή και όχι στη βάση των κομματικών αναγκών μας, άλλα από τη ανάποδη, να μας οδηγήσουν οι ανάγκες της κοινωνίας στη διαμόρφωση πολιτικής και συμμαχιών. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να είναι συνεχής και χωρίς τέλος, γιατί χωρίς τέλος είναι και οι αλλαγές της κοινωνίας που πρέπει πάντα να ακολουθούμε.
Το τεράστιο ζήτημα είναι τι κάνουμε τώρα; Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται στην κοινωνία νικημένος και ακέφαλος, το τραγικό θα είναι να παρουσιάσει ταυτόχρονα μια εικόνα βαθιά διχασμένου και παρατημένου στη λαίλαπα των γεγονότων. Οι όποιες αλλαγές που χρειάζεται να κάνει πρέπει δυστυχώς να γίνουν χωρίς την πολυτέλεια του χρόνου· έτσι τα στελέχη πρέπει να επεξεργαστούν προτάσεις προς τα μέλη μέσα στα όρια λίγων ημερών.
Αρχικά, πιστεύω ότι είναι λαθεμένο να ψάχνουμε για νέο Τσίπρα, το καλούπι το σπάσαμε εμείς όταν τον κάναμε πρόεδρο. Ψάχνουμε όμως ένα συγκροτημένο άτομο, με αποδεδειγμένες γνώσεις και εμπειρίες, που θα έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Να μην έχει επιδείξει διχαστικές συμπεριφορές στο παρελθόν, να πιστεύει στις γενικές πολιτικές, που προανέφερα, και να έχει σθένος και προσωπικότητα.
Οποιος αναλάβει αυτό τον ρόλο είναι σίγουρο πως στην αρχή θα κάνει τραγικά λάθη. Εκεί πρέπει να φανεί η δύναμη και η επάρκεια των μελών και των στελεχών, που πρέπει να επιδείξουν δύναμη ψυχής και μυαλού να τα ξεπεράσουμε. Όποιος, τώρα, ζητά να ξεκαθαρίσουμε πρώτα το παρελθόν, δεν έχει καταλάβει τίποτα, η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει τη δική μας ανεπάρκεια.
Φυσικά και θα μιλήσουμε για τις πολιτικές που ακολουθήσαμε, αλλά όχι με εκδικητικούς όρους. Σε αυτή την ολιγόχρονη και βίαιη προσαρμογή είναι σίγουρο πως κάποιοι σύντροφοι θα αποχωρήσουν. Αυτό πρέπει να γίνει δίχως όρους αναθέματος και στιγματισμού, αλλά με διάθεση κατανόησης αυτής της απόφασης και υπόσχεσης δικής μας πως σύντομα θα είμαστε ξανά η ελπίδα μιας νέας ανάτασης της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Νίκος Ρόης είναι μέλος του Τμήματος Βιομηχανίας και Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
