Το δεδομένο είναι το εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μεταβατική φάση μετά από μια βαριά εκλογική ήττα. Αυτή η κατάσταση είναι εξ ορισμού άβολη, εσωστρεφής και με πολλά πολιτικά προβλήματα. Ωστόσο, η ζωή προχωρά και την Πέμπτη θα ξεκινήσει η τριήμερη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να παίξει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης με δυναμισμό, επάρκεια και υψηλό ηθικό, ανεξάρτητα από τα θέματα που έχει να λύσει στο εσωτερικό του. Να αποδείξει ότι μπορεί να εργαστεί συλλογικά και να κατέβει στο πολιτικό τερέν πατώντας γερά στα πόδια του. Αν ανταποκριθεί σε αυτό το καθήκον, δημιουργεί και τη βεβαιότητα ότι μπορεί να επεξεργαστεί στέρεες και ώριμες λύσεις και για τη δική του ανασυγκρότηση.
Οι εγγυήσεις για το Κράτος Δικαίου
Ενα από τα πιο κρίσιμα πράγματα που προκύπτουν στη δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη είναι ότι δεν υπάρχουν οι εγγυήσεις για το Κράτος Δικαίου. Η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και των ΜΜΕ δημιουργούν έντονη υπόνοια ότι θα επιχειρηθεί πλήρης συγκάλυψη τόσο του τεράστιου σκανδάλου των υποκλοπών όσο και της τραγωδίας στα Τέμπη, ενώ είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα υπάρξει πραγματική διερεύνηση των συνθηκών του ναυαγίου στην Πύλο. Το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης διαθέτει μια άνετη πλειοψηφία δεν συνιστά για την αντιπολίτευση λόγο παραίτησης από αυτά τα θέματα. Αντιθέτως, τώρα πρέπει να ενταθεί η προσπάθεια για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και των Αρχών. Η Ελλάδα έχει μπει στο στόχαστρο του Ευρωκοινοβουλίου, των διεθνών οργανώσεων και του διεθνούς Τύπου και για τις τρεις παραπάνω υποθέσεις, και θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να συμβιβαστεί η κοινή γνώμη με την ιδέα ότι η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι μια τελειωμένη υπόθεση για τη χώρα μας.
Η υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας
Ενα εξίσου σοβαρό ζήτημα είναι η υπεράσπιση της εργασίας. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ άσκησε πραγματικούς ελέγχους κινητοποιώντας το ΣΕΠΕ, προστάτευσε τους εργαζόμενους με μπλοκάκι και πήρε ουσιαστικά μέτρα για την κατοχύρωση των εργολαβικών. Η προηγούμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη ακύρωσε εξαρχής όποιο θετικό μέτρο είχε πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, εξουδετέρωσε πλήρως τις συλλογικές συμβάσεις και θέσπισε, μεταξύ άλλων, την απλήρωτη υπερωρία δύο ωρών την ημέρα, δηλαδή τη δεκάωρη εργασία. Σήμερα οι εικόνες από τον τουρισμό στα κοινωνικά δίκτυα αποκαλύπτουν τις συνθήκες ασυδοσίας που επικρατούν στον χώρο, την ώρα που οι έλεγχοι για την τήρηση της εργασιακής νομοθεσίας γίνονται μόνο για τα προσχήματα. Αλλά και πέραν αυτού, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και των τριετιών, δηλαδή του μόνου χειροπιαστού τρόπου να αυξηθούν οι πενιχρές αποδοχές του μέσου εργαζόμενου, πρέπει να γίνει το αίτημα που θα κινητοποιήσει τις δυνάμεις της εργασίας από όλους τους κλάδους. Αυτή η κινητοποίηση είναι μια από τις πιο βασικές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να ξεκινήσει τώρα μέσα από τη Βουλή και από την αντιπαράθεση με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Το κοινωνικό κράτος κινδυνεύει
Υπάρχει ακόμα και το τεράστιο θέμα του κοινωνικού κράτους. Ήδη από την προεκλογική περίοδο οι δεσμεύσεις Μητσοτάκη για τη στήριξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας αποδείχτηκαν ψευδείς και υποκριτικές, ενώ η υπόσχεση για ανασυγκρότηση του ΕΚΑΒ έχει εγκαταλειφθεί ήδη από την επομένη της 25ης Ιουνίου. Η κατάσταση των δημόσιων νοσοκομείων είναι άθλια και το κυβερνητικό πρόγραμμα, που περιορίζεται σε συγχωνεύσεις δομών και εκχώρηση υπηρεσιών σε ιδιώτες, μόνο επιδείνωση μπορεί να φέρει. Την ίδια στιγμή η Παιδεία παραπαίει, καθώς οι πενιχροί μισθοί των αναπληρωτών δεν εξασφαλίζουν ούτε καν την επιβίωση, ειδικά σε περιοχές όπου το κόστος κατοικίας και ζωής έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Τα προεκλογικά μισόλογα για «ελεύθερη επιλογή σχολείου», δηλαδή για εγκατάλειψη της πλειονότητας των δημόσιων σχολείων στην τύχη τους, κρύβουν ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους και απειλές. Είναι δουλειά της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αναδείξει αυτά τα προβλήματα. Να ξεσκεπάσει τις πραγματικές κυβερνητικές προθέσεις, που αποσκοπούν αποκλειστικά στην εξασφάλιση κερδών για τα ιδιωτικά συμφέροντα της Υγείας και της Παιδείας, και να αφυπνίσει την κοινωνία μπροστά στα σχέδια που απειλούν ευθέως τη συνοχή και την αξιοπρέπειά της.
Υπάρχει, λοιπόν, πολλή δουλειά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Απαιτεί συλλογική προσπάθεια, καλή οργάνωση, νεύρο, αντανακλαστικά, συναίσθηση του ρόλου που έχει κληθεί να αναλάβει. Τα μεγάλα ζητούμενα, η σύνδεση με την κοινωνία και η παραγωγή πολιτικής με σοβαρότερους και απαιτητικότερους όρους δεν είναι υπόθεση του επόμενου ή της επόμενης αρχηγού, όποτε οι διαδικασίες ολοκληρωθούν. Είναι κάτι που πρέπει να ξεκινήσει από τώρα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ περάσει πάνω από τον πήχη στη διαδικασία των προγραμματικών δηλώσεων, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το μήνυμα θα ληφθεί και θα εκτιμηθεί. Η ανασυγκρότηση δεν έχει ορίζοντα έναρξης. Πρέπει να είναι ήδη παρούσα όταν οι συνθήκες το απαιτούν.
