Πριν κοπάσουν οι πανηγυρισμοί για τη συμφωνία σε κρίσιμα κεφάλαια του νέου Συμφώνου για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, η Ευρώπη θρηνεί τη νέα Λαμπεντούζα της. Μια Λαμπεντούζα που απευχόμασταν, προειδοποιούσαμε για να αποτραπεί, αλλά τελικά συνέβη.
Μια τραγωδία που στην πραγματικότητα είναι προαναγγελθέν έγκλημα.
Μικρά άγνωστα ναυάγια γέμιζαν το Αιγαίο, άνθρωποι έσκαγαν στα βράχια των Κυθήρων, αλλά η Ε.Ε. συνέχιζε την πολιτική της παρά τις ηχηρές προειδοποιήσεις.
Συζητήσεις με ρυθμό χελώνας και με καίριες παραχωρήσεις στην Ακροδεξιά για μια ολιστική πολιτική για τη μετανάστευση και το άσυλο, αναγκαία μεν, σε λάθος κατεύθυνση δε. Ρίχνοντας όλο το βάρος ατελέσφορα στην αποτροπή, η Ε.Ε. ούτε τους διακινητές έκανε πέρα ούτε οι ζωές των ανθρώπων προστατεύτηκαν.
Το δράμα θα συνεχίζεται όσο δεν αντιμετωπίζονται τα αίτια που οδηγούν τους ανθρώπους στο επικίνδυνο ταξίδι. Νεοαποικιακές πολιτικές και απροκάλυπτες παρεμβάσεις, πολιτικές, στρατιωτικές ή οικονομικές, και στήριξη αυταρχικών, τυραννικών καθεστώτων δεν είναι φυσικά φαινόμενα, αλλά πολιτική επιλογή, και με ευθύνη ευρωπαϊκών κρατών.
Προφανώς και πρέπει να χτυπηθούν οι διακινητές. Αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται συνεργασία με τις χώρες διέλευσης και ασφαλείς και νόμιμες οδοί. Αυτές που η δεξιά προπαγάνδα επιμένει συνειδητά να συγχέει με τα δήθεν «ανοιχτά σύνορα» που υποτίθεται πως ζητά η Αριστερά.
Να το ξεκαθαρίσουμε ξανά λοιπόν. Δεν διεκδικούμε ανοιχτά σύνορα. Διεκδικούμε φυλασσόμενα και ασφαλή σύνορα, αλλά και ασφαλείς και νόμιμες οδούς διέλευσης για όσους έχουν την ανάγκη και το δικαίωμα στη διεθνή προστασία. Διεκδικούμε ασφάλεια με νομιμότητα και σεβασμό στα θεμελιώδη δικαιώματα.
Διεκδικούμε ισχυρούς μηχανισμούς επανεγκατάστασης προσφύγων από τρίτες χώρες, συμπεριλαμβανομένων αυτών από γειτονικές χώρες, όπως η Λιβύη και η Τουρκία, προς όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Με αναλογικότητα, υποχρεωτικότητα και μηχανισμό που θα επιβλέπει την εφαρμογή των συμφωνημένων.
Διεκδικούμε την εφαρμογή του πλαισίου της Ένωσης για την επανεγκατάσταση με γενναίες προσφορές «θέσεων» από όλα τα κράτη-μέλη. Μόνο έτσι θα διασφαλιστούν η ασφάλεια και τα δικαιώματα των προσφύγων και δεν θα έχουμε μόνιμο εγκλωβισμό τους στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη-μέλη πρώτης υποδοχής.
Η Ελλάδα της αλληλεγγύης έγινε σύμμαχος της μεταφασίστριας Μελόνι, που στα νερά της πνίγονται άνθρωποι. Και η Frontex, αντί να κάνει έρευνα και διάσωση, την αποστολή της δηλαδή, παριστάνει τον παρατηρητή, ενώ ακόμη προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έχει αλλάξει στη λειτουργία της για να μην επαναληφθούν τα όσα ντροπιαστικά διαβάσαμε στο διαβόητο πόρισμα της OLAF.
Η αποτυχία των πολιτικών της ευρωπαϊκής Δεξιάς, που φέρνουν μόνο θάνατο και δυστυχία, είναι μπροστά μας. Προτάσεις για λύσεις υπάρχουν. Ώρα επιτέλους η ευρωπαϊκή ηγεσία να βρει και το αναγκαίο πολιτικό θάρρος.
Ο Κώστας Αρβανίτης είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ./The Left, μέλος των Επιτροπών LIBE και EMPL του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
