Η ευρεία ήττα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στις πρόσφατες εκλογές προκάλεσε σοκ τόσο στο ίδιο το κόμμα όσο και στους προοδευτικούς πολίτες. Το χαμηλό ποσοστό σε σχέση με το 2019 αλλά και η ενίσχυση της Ν.Δ. έδειξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν έπεισε πολλούς και πολλές ότι αποτελεί ικανή λύση διακυβέρνησης. Αν μάλιστα αναλογιστούμε τα πεπραγμένα και τις επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη την περασμένη τετραετία, τότε το εκλογικό αποτέλεσμα γίνεται ακόμα πιο οδυνηρό.
Ενα τέτοιο απογοητευτικό αποτέλεσμα υπό αυτές τις κοινωνικές συνθήκες έχει σίγουρα πολλές αιτίες. Ωστόσο, το μεγάλο χρονικό διάστημα από τις προηγούμενες εκλογές αλλά και η ένταση των προβλημάτων που προκάλεσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αφήνουν περιθώριο να αναζητήσουμε τις αιτίες τις ήττας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. μόνο στο εξωτερικό περιβάλλον. Με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατόν για ένα τόσο απογοητευτικό ποσοστό να ευθύνονται μόνο οι άλλοι - το καθεστώς Μητσοτάκη, τα άλλα κόμματα, τα ΜΜΕ. Σε τελική ανάλυση, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. γνωρίζει ότι κινείται σε εχθρικό πεδίο ήδη από το 2012.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επί τέσσερα χρόνια εφάρμοσε ένα σχέδιο άγριας μεταφοράς πλούτου σε λίγα ισχυρά συμφέροντα, άλλοτε υπό άκρα μυστικότητα κι άλλοτε με το περίβλημα των «μεταρρυθμίσεων». Παράλληλα, προκειμένου να μετριάσει τις κοινωνικές αντιδράσεις, μοίρασε αφενός πόρους μόνο σε πολιτικά κοινά που επιθυμούσε και αφετέρου επέβαλε επικοινωνιακή σιωπή προσεταιριζόμενος τη μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ. Παρουσιάστηκε λοιπόν ως απολύτως συνεπής στο δόγμα πολιτικής του, αυτό της «ατομικής ευθύνης» και του ατομισμού, και έχτισε επιμελώς το προφίλ τού αξιόπιστου πολιτικού που δεν ορρωδεί προ ουδενός.
Στην αντίπερα όχθη, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., με δεδομένο το εχθρικό επικοινωνιακό τοπίο, μετέφερε την προεκλογική συζήτηση στο πεδίο των (τελικά αδύνατων) συνεργασιών, δίνοντας λαβή για αέναη σεναριολογία, σε βάρος της προβολής του προγράμματός του. Και τελικά καλλιεργήθηκε στους πολίτες η εντύπωση πως η απλή αναλογική είναι εμπόδιο διακυβέρνησης της χώρας. Ακολούθησαν ουκ ολίγες δηλώσεις υποψηφίων του που θόλωναν το στίγμα του κόμματος, έδειχναν «κόμμα Βαβέλ» ή κινούνταν ενάντια στις προγραμματικές θέσεις του κόμματός τους, ενώ η επικοινωνιακή του καμπάνια στερούνταν ενός ενιαίου πολιτικού αφηγήματος. Εν ολίγοις, μπροστά σε μια κοινωνία που είναι έτοιμη να αναθέσει την άσκηση πολιτικής σε όποιον έχει σαφές σχέδιο, οι επιλογές και οι αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. αδυνάτιζαν την αξιοπιστία του.
Η μάχη της αξιοπιστίας χάθηκε και το αποτέλεσμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. να εισπράξει ένα σοκ.
Από δω και πέρα, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. οφείλει να δείξει ότι κατάλαβε γιατί ήρθε η σοκαριστική ήττα. Να αποδείξει ότι, ιδιαίτερα τώρα, ακούει τους πολίτες και διορθώνει -γιατί όχι με ομοίως σοκαριστικές επιλογές- την πορεία του. Ότι δεν ταλαιπωρείται από την αλαζονεία των προσώπων ή τον ερασιτεχνισμό των πειραμάτων. Ότι είναι η σταθερή δύναμη που αταλάντευτα και με αξιοπιστία θα υπερασπιστεί τα δικαιώματα των υποτελών. Ότι συνιστά ουσιαστικά το μοναδικό πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο που θα σταθεί φραγμός στον Μητσοτάκη. Ότι είναι η παράταξη που έχει τη δυνατότητα και το πρόγραμμα να κυβερνήσει.
