Αν μη τι άλλο η Αριστερά είναι μαθημένη σε ήττες. Μην γελιόμαστε μεταξύ μας. Καλομάθαμε από το 2012 και μετά. Και κάπως σαν να αφήσαμε πίσω τη συλλογική μας μνήμη. Τι έλεγε αυτή; Τρέχεις, κοπιάζεις, προσπαθείς, τα δίνεις όλα και στο τέλος χάνεις. «Από ήττα σε ήττα, μέχρι την τελική νίκη» λέγαμε. Ε, λοιπόν, το 2015 η νίκη δεν ήταν τελική. Αποδείχθηκε χθες.
Αλλά και η χθεσινή ήττα δεν πρέπει να είναι η «τελική ήττα». Πρέπει να είναι η «τελευταία ήττα». Η ζωή συνεχίζεται και πρέπει σε αυτό που έρχεται να επικρατήσει πρώτα η αξιοπρέπεια. Και στη συνέχεια η δυναμική, η ορμή, όλα αυτά που χαρακτηρίζουν την Αριστερά από την αρχή της ύπαρξής της. Μην ξεχνιόμαστε. Έχουμε και άλλες εκλογές. Κατανοώ, δεν είναι εύκολο να μαζέψεις τα κομμάτια σου μετά από αυτή τη μέρα. Να κάνεις τον απολογισμό σου και να προχωρήσεις. Αλλά πρέπει να γίνει. Μην ξεχνάμε τους ανθρώπους που μπήκαν σε αυτή τη μάχη, που σε στήριξαν, που ξύπνησαν χθες και πήγαν και ψήφισαν. Που έκαναν χιλιόμετρα για να απαλλαγεί η χώρα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Που ακούμπησαν τα όνειρά τους στην ελπίδα για μία καλύτερη μέρα. Το γεγονός ότι δεν αποδείχθηκαν όλα αυτά αρκετά δεν σημαίνει ότι δεν έχουν αξία αυτά που έκαναν. Δεν σημαίνει ότι η ιστορία τελείωσε χθες. Όπως δεν τελείωσε στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
«Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς» λέει το κλισέ, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να βρω κάτι πιο ταιριαστό για την κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ το οφείλει στην κληρονομιά που έχει, στην ιστορία του ίδιου και των μελών του, σε όλα αυτά που εκπροσωπεί.
Υ.Γ.: Την επόμενη μέρα πρέπει να μιλήσουμε πολύ σοβαρά για το δωμάτιο που δεν διαβάσαμε ποτέ. Και αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γενικά του πολιτικού συστήματος και του σιναφιού μας.
