Το έγραψα πριν από έναν χρόνο και δεν παίρνω πίσω ούτε λέξη, επιμένοντας ότι μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια Αριστερά που συνομιλούσε με τα κινήματα. Κι όταν λέμε κινήματα, εννοούμε όλα τα κινήματα. Κινήματα που είχε βαθύ οικονομικό ή κοινωνικό αντίτιμο το να μιλάς μαζί τους. Ήταν μια Αριστερά, όμως, που δεν λογάριαζε το αντίτιμο, αφού πάνω απ’ όλα ένιωθε την υποχρέωση να αφουγκράζεται τους προβληματισμούς και τις διεκδικήσεις της νέας γενιάς για ένα μέλλον που έρχεται απειλητικό καταπάνω μας.
Ηταν μια Αριστερά που στην προμετωπίδα της, εκτός από τα κοινωνικά δικαιώματα, είχε, για παράδειγμα, το πράσινο όχι του ΠΑΣΟΚ, αλλά το πράσινο της Οικολογίας και των αγώνων για την προστασία του περιβάλλοντος. Ήταν μια Αριστερά που δεν έψαχνε ισορροπίες ανάμεσα στα λιγνιτωρυχεία, στις ανεμογεννήτριες, στα φωτοβολταϊκά στις στέγες και στις σεισμικές έρευνες για φυσικό αέριο. Ήταν η Αριστερά που δεν έψαχνε τη χρυσή τομή ανάμεσα στα δάση και στους επενδυτές και δεν ήθελε την πίτα των οικολόγων ολάκερη, και τον σκύλο των κυνηγών χορτάτο.
Αυτά τα «ναι μεν, αλλά» τής προέκυψαν μετά, όταν επέλεξε να νερώσει με μπόλικο κυβερνητικό ρεαλισμό το κόκκινο κρασί των νεανικών της χρόνων, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από τους πάλαι ποτέ συνομιλητές της σε πλατείες, πεζοδρόμια, φεστιβάλ, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Και, ακόμη χειρότερα, να χάσει την επαφή με τα νέα κινήματα που ξεφυτρώνουν δίπλα μας και ξεδιπλώνουν τη δυναμική τους σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητες τρομακτικές και φυσικά δεν περιμένει το πότε η δική μας Αριστερά θα ξαναβρεί τους δεσμούς της με μια γενιά που δεν ψήνεται με στερεότυπα, δεν τσιμπάει σε μπαγιάτικες αγκυλώσεις που μόνο κακό κάνουν και αποστάσεις δημιουργούν. Ε, αυτές τις αποστάσεις όχι μόνο δεν τις αμβλύναμε, αλλά καταφέραμε να τις κάνουμε και μεγαλύτερες.
