Αμα είσαι κολλημένος με την πολιτική, ακόμα χειρότερα με την Αριστερά, οι εκλογές ορίζουν τους σταθμούς της μνήμης. Με το ξεχωριστό τους άρωμα η καθεμία, τη βραδινή αδημονία για τα αποτελέσματα, την αγωνία αν θα μπει ο Συν στη Βουλή ή όχι, αν θα πιάσει το 3% ή θα πλησιάσει το 4%, αν ο Σημίτης «θα μας πάρει κόσμο», αν οι καπεταναίοι της Αντίστασης που βρέθηκαν στο στρατόπεδο του Ανδρέα θα μας κάνουν ζημιά. Για να ακολουθεί πάντα, χρόνια και χρόνια, το μονότονο τροπάριο της άτονης Δευτέρας: Διατηρήσαμε τον βασικό όγκο των δυνάμεών μας, έχουμε και 7-8 βουλευτές, ο αγώνας συνεχίζεται…
Και συνεχιζόταν… Κι αν σου έλεγε κανείς ότι η Αριστερά θα κερδίσει κάποια μέρα την πλειοψηφία και δεν θα κατεβούν τα τανκ, δεν θα γίνει ένα ωραίο πραξικόπημα, και θα κυβερνούσε για σχεδόν πέντε χρόνια, θα τον κοίταζες περίεργα. Κάτι αλήθεια συμβαίνει μ’ αυτόν. Αν σου έλεγε μάλιστα ότι με 32% θα ψαχνόμαστε για τις αιτίες της ήττας, θα τον έπαιρνες για… Τέλος πάντων. Ήττα με τον 1 στους 3 να ψηφίζει Τσίπρα; Πήγαινε, παιδάκι μου… Στο απλησίαστο 17% έφτασε κάποτε το ταβάνι των στόχων του ΚΚΕ, για να αποσπάσει τελικά την ευτυχία του 11%. Στα όρια του θριάμβου.
Κι όμως, έγινε κι αυτό. Η Ιστορία άλλοτε σαρκάζει επιθυμίες και ευχές κι άλλοτε αποφασίζει να φανεί καλή. Εξού και έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας. Με κάποιες αρρυθμίες είν’ η αλήθεια, καθώς απότομα μεγάλωσε, απότομα τον πλημμύρισαν οι ορμόνες, απροσδόκητα κατατάχθηκε στη χορεία των κομμάτων εξουσίας. Εκεί που οι διαστάσεις μεγαλώνουν μαζί με τους πειρασμούς. Και εγκυμονεί ο κίνδυνος να μπερδεύει κανείς το μέγεθός του με τη σκιά του. Και δεν λείπουν οι παγίδες, που βαφτίζονται προσωπικές απόψεις. Αλλά και πολλαπλασιάζονται οι δυνατότητες κάτι καλό να κάνεις για το κοινό καλό.
Και να που σήμερα διεκδικεί η Αριστερά και πάλι την κυβέρνηση. Δεν θα αγωνιούμε το βράδυ αν θα μπούμε στη Βουλή, αλλά αν θα υπάρξει η πρώτη ευκαιρία να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το δικό του πρόγραμμα. Μια Αριστερά που κάνει ό,τι μπορεί, αντί για μια Δεξιά που κάνει ό,τι θέλει. Χωρίς καταναγκασμούς και αξιολογήσεις των επικυρίαρχων. Και δονείται το πλήθος «Να τος, να τος, ο πρωθυπουργός». Και το πιστεύουμε. Όμορφη θα είναι τελικά αυτή η Κυριακή. Θα πάρουν τη θέση τους στην άκρη της εξέδρας οι προσκεκλημένοι μας. Ενός λεπτού σιγή, διαδρομές στο κρύο των ετών, μαλλιά σγουρά, μαλλιά κοράκου χρώμα, επέσατε θύματα αδέλφια εσείς. Η Αριστερά των γενεών επιμένει…
