Ενας βασικός όρος που θέτει ο Νίκος Ανδρουλάκης στο ενδεχόμενο να συμμετάσχει σε συγκυβέρνηση το κόμμα του είναι, πέρα από την προγραμματική συμφωνία, το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Αυτό συμπυκνώνεται στη θέση «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας».
Διατυπώνοντας αυτή την προϋπόθεση -και δηλώνοντας ότι θα επιμείνει-, γνωρίζει εξαρχής ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να το αποδεχθεί το πρώτο κόμμα. Στη Χ. Τρικούπη εκτιμούν ότι πρώτο κόμμα θα είναι η Ν.Δ. Συνεπώς, με αυτόν τον όρο μοιάζει να ναρκοθετεί εκ των προτέρων το πεδίο για μια συνεργασία με τη Ν.Δ., παρόλο που η επίσημη γραμμή δεν την αποκλείει. Αν για το πρώτο σκέλος του «ούτε-ούτε» ο Ν. Ανδρουλάκης διαθέτει το στιβαρό επιχείρημα ότι το θύμα δεν μπορεί να συνεργαστεί με τον θύτη, με το οποίο θα μπορέσει να εξηγήσει πειστικά στους ψηφοφόρους την απόρριψη συνεργασίας με τον Κ. Μητσοτάκη και να αφοπλίσει αντίθετες εισηγήσεις εντός κόμματος, το δεύτερο σκέλος είναι πολύ πιο πολύπλοκο για το ΠΑΣΟΚ.
Οι προσωπικές συγκρούσεις με τους αρχηγούς των δύο πρώτων κομμάτων συμβάλλουν αναπόφευκτα στην εδραίωση και στη «νομιμοποίηση» της απόρριψης των δύο προσώπων στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, ώστε ο Ν. Ανδρουλάκης να κινηθεί με μεγαλύτερη άνεση στις πιεστικές συζητήσεις που θα ακολουθήσουν μετά το βράδυ της 21ης Μαΐου. Παράλληλα, αυτή η τακτική, που εντάσσεται στη στρατηγική του διμέτωπου και των ίσων αποστάσεων, αποσκοπεί να μπει «σφήνα» το ΠΑΣΟΚ στην κεντρική σύγκρουση ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. και να κυνηγήσει τον διττό -αλλά αντικρουόμενο- στόχο της διείσδυσης σε συντηρητικό και προοδευτικό κοινό.
Στο πρώτο σκέλος του «ούτε-ούτε» ο Ν. Ανδρουλάκης λόγω των αντικειμενικών πολιτικών εξελίξεων μπόρεσε να έχει ως «παρτενέρ» μιας προσωπικής αντιπαράθεσης τον Κ. Μητσοτάκη. Αυτό, άλλωστε, ήταν και στρατηγική επιδίωξη του πρωθυπουργού για να εκβιάσει το ΠΑΣΟΚ με πολλαπλές κάλπες και να «δικαιολογήσει» το κόστος που θα έχει για τη χώρα το αλαζονικό κυνήγι της αυτοδυναμίας μέσα από πολλαπλές κάλπες. Έπειτα από πολλά στάδια που μεσολάβησαν από το ξέσπασμα του σκανδάλου των υποκλοπών έως σήμερα, η σύγκρουσή του με τον Κ. Μητσοτάκη έχει εμπεδωθεί πλέον στο κεντρικό προεκλογικό πολιτικό πεδίο ως δεδομένο που μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά το μετεκλογικό τοπίο, όπου θα διερευνηθεί η δυνατότητα συγκρότησης κυβέρνησης από την πρώτη Κυριακή. Αυτό επιβεβαιώθηκε από την οργισμένη αντίδραση του Μ. Μαξίμου στις δηλώσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ότι δεν πρόκειται να τον αποδεχθεί για πρωθυπουργό.
Τώρα η επιμονή που επέδειξε το ΠΑΣΟΚ στο να επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ με τη βαριά -αλλά αστήριχτη όποτε προκλήθηκε να αποκαλύψει την πηγή που μετ’ επιτάσεως δηλώνει ότι γνωρίζει- κατηγορία για διαρροή του ονόματος της καταγγέλλουσας στην υπόθεση Γεωργούλη και η κατηγορία της ταύτισης με το σκεπτικό του δείχνουν μια επιλογή της Χ. Τρικούπη να ανοίξει μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα. Ο Ν. Ανδρουλάκης επιχειρεί διακαώς να τραβήξει και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ σε προσωπική αντιπαράθεση, κάτι που δεν έχει επιτύχει όλο αυτό το διάστημα, παρότι αξιοποίησε κάθε αφορμή για να ανοίξει συγκρούσεις μαζί του. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας έχουν εξαρχής ξεκαθαρίσει ότι το μέτωπο είναι μόνο εναντίον της Ν.Δ. και της πολιτικής της.
Αμηχανία για τη συνάντηση Τσίπρα-Σολτς
Στη Χ. Τρικούπη κινούνται προς την απλή αναλογική με γνώμονα την προοπτική πρωτιάς της Ν.Δ., ενώ επιμένουν ότι σε περίπτωση δεύτερων εκλογών το ΠΑΣΟΚ δεν θα συμμαχήσει με όποιον έφερε την ευθύνη της επαναληπτικής κάλπης. Ο Ν. Ανδρουλάκης έχει δηλώσει ότι χωρίς ισχυρό διψήφιο θα μείνει στην αντιπολίτευση. Το τελευταίο «γκάλοπ των γκάλοπ» που παρουσίασε η ΕΡΤ έδειξε ότι το ΠΑΣΟΚ από το 14% τον Φεβρουάριο του ’22 βρίσκεται τώρα στο 9,5%.
Η περίπτωση πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ θα δυσκολέψει αντικειμενικά τη Χ. Τρικούπη. Στο επιχείρημα του Αλ. Τσίπρα ότι η αποτύπωση των συσχετισμών το βράδυ των εκλογών μπορεί να αναγκάσει εκ των πραγμάτων το ΠΑΣΟΚ να αντιμετωπίσει διαφορετικά τα πράγματα, η Χ. Τρικούπη επιμένει ότι δεν θα αλλάξει τον όρο που θέτει για το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Είναι ενδεικτική η δήλωση του Ο. Κωνσταντινόπουλου πως «ο κ. Τσίπρας πρέπει να καταλάβει ότι αν θέλει να φύγει η κυβέρνηση της Ν.Δ., ο ίδιος δεν μπορεί να είναι υποψήφιος πρωθυπουργός. Ας κάνει τις επιλογές του». Ωστόσο, είναι ευνόητο ότι στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ εκλεγεί πρώτο κόμμα θα είναι εξαιρετικά δύσκολο ο Ν. Ανδρουλάκης να αιτιολογήσει πειστικά προς τον προοδευτικό κόσμο γιατί -εφόσον προκύπτει αριθμητικά- δεν θα συμπράξει για σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης απέναντι στο ρίσκο παλινόρθωσης μιας κυβέρνησης Μητσοτάκη σε δεύτερες εκλογές. Το άλλο ρίσκο αφορά τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ σε περίπτωση δεύτερων εκλογών και μάλιστα εάν έχει προηγηθεί μια τέτοια άρνησή του.
Υπό τα παραπάνω δεδομένα, η συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με τον Γερμανό καγκελάριο Όλαφ Σολτς και το μήνυμά τους για την ανάγκη συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων σε κάθε χώρα είναι λογικό να προκάλεσε αμηχανία στη Χ. Τρικούπη. Όχι γιατί το SPD μπορεί να πιέσει το ΠΑΣΟΚ τι να πράξει μετεκλογικά, αλλά διότι το μήνυμα αυτής της συνάντησης ήταν πολιτικά αυτονόητο.
