Ο Θόδωρος Ρουσόπουλος είπε πρόσφατα ότι υπάρχουν στιγμές που ένας πολιτικός μπορεί να φωνάζει και να μην τον ακούει κανένας και άλλες που μπορεί να ψιθυρίζει και να τον ακούνε όλοι. Υπάρχουν όμως και άλλες στιγμές: Εκείνες που ένας πολιτικός μπορεί να μιλά και να εξοργίζονται όλοι. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αδυνατεί να καταλάβει ότι ζει το τρίτο είδος στιγμών.
Μιλά και εξοργίζει όλη την κοινωνία γιατί επιχείρησε και πάλι να διαφύγει των ευθυνών του. Ως κλασικός ευθυνόφοβος, προσπάθησε να διαμοιράσει τη δική του ευθύνη σε όλους τους άλλους: Σε προηγούμενες κυβερνήσεις, σε παλιότερες διοικήσεις, σε εργαζόμενους, στην ίδια την κοινωνία.
Ο Κ. Μητσοτάκης ακολούθησε αυτή την τακτική οδηγούμενος από τις ιδεολογικές του εμμονές, τον φόβο να απωλέσει την εξουσία και την τεράστια απόσταση που έχει από την κοινωνία. Η κυνικότητά του αποδεικνύει ότι δεν είναι σε θέση να συναισθανθεί την απώλεια των ανθρώπων και τον πόνο των οικογενειών τους. Αδυνατεί να νιώσει την κατάρρευση της ασφάλειας. Ο ίδιος θα είναι άλλωστε για πάντα προνομιούχος. Και θα κοιτά τα δυστυχήματα σαν «αναποδιές». Και σαν πεδία επικοινωνιακών χειρισμών, σαν μια διαρκή δοκιμή ποια νέα απίστευτη δικαιολογία είναι σε θέση να καταπιεί το φιλοθεάμων κοινό.
Ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του κοιτούν την Ιστορία ως μια αλληλουχία γεγονότων στην οποία θυσιάζονται κάποιοι μοιραία και φυσικά είναι πάντα οι αδύναμοι και οι ευάλωτοι. Όταν ήρθε η οικονομική κρίση, επέβαλαν θυσίες στους φτωχούς γιατί «μαζί τα φάγαμε». Τώρα που διαλύεται η ασφάλεια στις ράγες, μιλούν για θυσίες επειδή «όλοι φταίμε».
Την κατάληξη του «μαζί τα φάγαμε» τη γνωρίζουμε όλοι. Ας τη θυμηθεί και ο Μητσοτάκης κι ας αποχωρήσει οικειοθελώς προτού η οργή γίνει επιλογή.
