Χθες ήταν μεγαλειώδης η μέρα. Σε όλη τη χώρα οι δρόμοι ξεχείλισαν. Κυρίως από νέο κόσμο. Πολύ, όμορφο, ζωντανό, νέο κόσμο.
Οταν εξεγείρονται οι νέοι, οι δυνάστες τους έχουν πια καταδικαστεί. Σε όλη τη χώρα, όλη η χώρα χθες φώναζε ρυθμικά «Μητσοτάκη κάθαρμα». Συνέχισε επάξια την παράδοση που άφησε πίσω ο πατέρας του, ο πρώτος δέκτης του ιστορικού αυτού συνθήματος: 1965-2023.
Είναι πολύ δύσκολο να δώσεις λόγια και σχήμα σε μια ανακούφιση, μια ευτυχία που είναι ακόμη νωπή, τόσο νωπή! Σαν να βγήκαμε από τον γύψο μετά από τέσσερα χρόνια, δύσκολα, ανελέητα.
Τέσσερα χρόνια που υπογράφτηκαν με πολύ, πολύ αίμα. Ακόμη και στον επιθανάτιο ρόγχο τους.
Ξεχειλίσαμε ζωή κι εμείς μαζί με τους δρόμους. Τίποτε δεν ήταν σημαντικότερο από την άσφαλτο τη χθεσινή ημέρα: απεργία και γυναικείες διεκδικήσεις μαζί. Μαζί!
Αν το σκεφτούμε, βλέπετε τελικά πώς κυλάει το αίμα; Το χέρι που μισεί τις γυναίκες και τις αφήνει απροστάτευτες, που δεν αναγνωρίζει τη γυναικοκτονία ως έγκλημα, το ίδιο χέρι κατέστρεψε τα νοσοκομεία, το ίδιο χέρι παράτησε στη μοίρα τους τα τρένα.
Το ίδιο χέρι μάς κλείνει το στόμα επί τέσσερα χρόνια. Μα όχι πια. Όλη η οργή, η συσσωρευμένη απόγνωση τώρα ξέσπασαν.
Ξέσπασαν και μεγάλωσαν κι άλλο, έπειτα άλλο λίγο ακόμα, πιο πολύ και θα συνεχιστεί. Το μοναδικό σίγουρο, θα συνεχιστεί.
«Ρουφιάνοι, δεν ξοφλήσαμε» λέει το τραγούδι. Να είμαστε σίγουροι ότι χθες αυτή η κυβέρνηση ηττήθηκε ουσιαστικά. Μένει μόνο η τελική υπογραφή της καταδίκης.
