O υπουργός Επικρατείας Γ. Γεραπετρίτης και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Οικονόμου κατηγόρησαν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Αλ. Τσίπρα για αντιθεσμική και αντικοινοβουλευτική στάση, ακόμα και για «τραμπισμό»!
Για την κυβέρνηση είναι «τραμπισμός» όταν ζητάς εκλογές. Είναι «τραμπισμός» και είσαι επικίνδυνος για τη Δημοκρατία όταν δεν ανέχεσαι μια κοινοβουλευτική διαδικασία στην οποία κυβερνητικά στελέχη και πρωτοκλασάτοι υπουργοί τελούν αποδεδειγμένα υπό καθεστώς εκβιασμού. Προφανώς, για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, κανονικότητα στο δημοκρατικό πολίτευμα είναι όταν ο πρωθυπουργός παρακολουθεί τους υπουργούς του, τη στρατιωτική ηγεσία, τον αρχηγό του τρίτου κοινοβουλευτικά κόμματος, τη μισή Ελλάδα!
Με τη σειρά τους, τα ρυπαρά δίκτυα της ενημέρωσης σπεύδουν να χαρακτηρίσουν κίνδυνο για τη Δημοκρατία την πρόθεση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να μεταφέρει «την πρόταση μομφής από τη Βουλή στον λαό», γιατί επαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ «στις πλατείες των αγανακτισμένων» της περιόδου 2012-2014.
Εδώ ένα δίκιο το έχουν, γιατί στην ουσία αυτό τρέμουν. Να αναλάβει την υπεράσπιση της Δημοκρατίας ο λαός, οδηγώντας με πολιτικούς και κινηματικούς όρους στην ανατροπή της χειρότερης κυβέρνησης που γνώρισε η χώρα από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Τι επιδιώκουν με τη λασπολογία, τη διαστρέβλωση και τον «τραμπισμό»;
Να ξεχάσουμε την αθλιότητα του 2019, όταν η Νέα Δημοκρατία και ο Κ. Μητσοτάκης κατηγορούσαν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι «αντάλλαξε τη Μακεδονία με τις συντάξεις» ή όταν ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και σημερινός πρωθυπουργός υποστήριζε, επίσης το 2019 και παραμονές των βουλευτικών εκλογών, πως είναι «θεσμικό δικαίωμα να απέχει η Νέα Δημοκρατία από τη Βουλή» για να μην συμμετάσχει στην κοινοβουλευτική διαδικασία για τους ποινικούς κώδικες.
Να συνεχιστεί η εξαπάτηση της κοινωνίας, των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των αγροτών, των καλλιτεχνών, κάθε κοινωνικής ομάδας που βιώνει τον αυταρχισμό, τον εμπαιγμό και τον προεκλογικό κυνισμό της κυβέρνησης.
Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις την απόπειρα εξαγοράς της ψήφου εκατοντάδων χιλιάδων συνταξιούχων όταν τους μοιράζουν «αποζημιώσεις» 100 ευρώ τον μήνα από τα χρήματα που τους χρωστάνε για τις συντάξεις που δεν τους καταβάλλουν εδώ και τέσσερα χρόνια;
Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις το πρωθυπουργικό θεσμικό τερατούργημα που υποβαθμίζει τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών, οδηγώντας στη φτωχοποίηση τους εργαζόμενους καλλιτέχνες, καθώς τους εξαιρεί από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας;
