Είναι, μάλλον, ανάγκη βαθιά, σχεδόν ορμέμφυτη, να αλλάζει ο χρόνος και να ενθουσιαζόμαστε. Ξέρετε, λες και έπαψε ο κόσμος να είναι τόσο αδίστακτος, η ζωή τόσο δύσκολη, η κυβέρνηση τόσο απαίσια.
Φτου, φτου, μακριά μας, μόλις άλλαξε ο χρόνος!
Αλλάζει, σου λέει, η χρονιά και νιώθουμε πως έρχεται η μεγαλύτερη αλλαγή της ζωής μας. Καλά κάνουμε. Έτσι κρατιόμαστε οι άνθρωποι μέσα στον ζόφο, χέρι με χέρι, ελπίδα με ελπίδα και λίγο με τον ρομαντισμό.
Βέβαια, το 2023 έχει κλειδωμένες ημερομηνίες αλλαγών: έχει εκλογές! Και βουλευτικές, και αυτοδιοικητικές. Κι έτσι όπως πήζει η απόγνωση όλο και πιο πολύ, καιρό τώρα, χρόνια στην πραγματικότητα, εγώ αναρωτιέμαι μέρα με τη μέρα μήπως και είμαστε σαν τα ηφαίστεια ως κοινωνία. Που μαζεύουμε, μαζεύουμε υπομονή και οργή μέχρι να σκάσουμε πια και να καταπιούμε την Πομπηία.
«Και ποιος σου είπε ότι θα κερδίσουμε;». Οι 7 στους 10 ταξιτζήδες και καμία δημοσκόπηση, που σημαίνει ότι οι καιροί των βεβαιοτήτων δεν είναι καθόλου επί του παρόντος κλίματος. Αλλά, κι από την άλλη, τόση σήψη, θλίψη, απόγνωση, να μην φτάνουν τα χρήματα για φαγητό, να μην βρίσκεις φάρμακα, στέγη, δουλειά πού θα οδηγήσει;
Θέλουμε εκλογές σταθερά από το 2020. Τώρα είναι αναπόφευκτες. Θα πρέπει να αλλάξει το σύνταγμα για να μην γίνουν εκλογές. Θα ήταν πραγματικά εξοργιστικό αν δεν ήταν τρομερά αστείο το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, λίγο πριν από την εκπνοή του χρόνου, έσπευσε να πει ότι, ναι, αυτή εδώ η κυβέρνηση μπορεί και να είναι η καλύτερη της Μεταπολίτευσης!
Μα μιλάτε σοβαρά, πρωθυπουργέ της χώρας; Αλλού ζείτε εσείς; Γελάσαμε πολύ με εκείνη τη δήλωση, μόνο που πια έχουμε το γέλιο του Τζόκερ, γελάμε από νεύρα κι από φόβο. Αυτό από μόνο του, μαζί με την τρομακτική φτώχεια, είναι ένας καλός λόγος για να φοβούνται εκείνοι.
Κι έπειτα, είμαστε κι εμείς. Εμείς ο ΣΥΡΙΖΑ κι εμείς η κοινωνία παρέα, εμείς η Αριστερά, εμείς οι εργαζόμενοι, εμείς. Εμείς, η κοινωνία. Αυτή είναι η διαφορά μας, εμείς είμαστε (με την) κοινωνία, εμείς ανήκουμε στην κοινωνική πλειοψηφία, εμείς καταλαβαίνουμε το σκοτάδι που έχει πέσει στα κεφάλια μας. Και δεν το πανηγυρίζουμε. Το μισούμε.
Αλλά, σε κάθε περίπτωση, ο χρόνος άλλαξε, είναι έτος εκλογών, σημαντικών εκλογών, εκ των σημαντικότερων στη Μεταπολίτευση. Όσο την έχουμε πια κι αυτή και τις εκλογές της. Τέλος πάντων όμως. Όταν αλλάζουν οι χρονιές, είστε όλες, όλοι πιο αισιόδοξοι. Κι έφυγε όχι χρονιά, αυτό που έφυγε ήταν κουρνιαχτός! Να ευχηθούμε να επαναληφθεί ακόμη δύο φορές τέτοια αισιοδοξία φέτος.
