Η απάντηση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου για τις κριτικές στη Δικαιοσύνη, σε ό,τι αφορά τη διαχείριση των παράνομων παρακολουθήσεων από την ΕΥΠ, θύμισε σκοτεινές εποχές. Χαρακτήρισε τον νόμο περί ελευθερίας του Τύπου αναποτελεσματικό (!) και δεν δίστασε να απειλήσει όσους θεωρεί ενοχλητικούς με «εκτεταμένους φορολογικούς ελέγχους που θα αποκαλύψουν πολλά και ενδιαφέροντα...».
Πώς ο ανώτατος εισαγγελέας της χώρας, εκτός του αντικειμένου του, γνωρίζει φορολογικά στοιχεία και μυστικά, καθώς αυτά επικαλείται απειλητικά; Ο νόμος περί Τύπου φταίει που η εισαγγελέας στην ΕΥΠ Βασιλική Βλάχου υπέγραφε ό,τι της έδιναν για τις παρακολουθήσεις υπουργών και στρατηγών, επικαλούμενη εθνικούς λόγους; Ο νόμος περί Τύπου ευθύνεται που από τον Αύγουστο που αποκαλύφθηκε αυτό το τρομακτικό σκάνδαλο οι εισαγγελικές Αρχές βραδυπορούν;
Από ποιο νόμο έβγαλε το συμπέρασμα ο Ι. Ντογιάκος ότι για την έρευνα της ΑΔΑΕ στην Cosmote για τις υποκλοπές των συνομιλιών του ευρωβουλευτή Γ. Κύρτσου και του δημοσιογράφου Τ. Τέλλογλου από την ΕΥΠ «η επικρατέστερη εκδοχή είναι πως αυτή δεν είναι νόμιμη»; Ποια τέλος πάντων «νόμιμα» εργαλεία υπάρχουν για να δράσουν οι εισαγγελικές Αρχές ώστε να σπάσουν την «ομερτά» που επιβάλλει η κυβέρνηση;
«Ο εισαγγελέας δεν επιτρέπεται να έχει νομική γνώμη, δεν μπορεί να παρεμβαίνει σε ελεγκτική διαδικασία άλλης Αρχής, γιατί η παρέμβασή του παράγει αποτελέσματα. Η ΑΔΑΕ έκανε αυτό που θα έπρεπε να κάνει από την πρώτη μέρα η Βουλή και από τη δεύτερη μέρα οι εισαγγελικές Αρχές» επισήμανε στον ρ/σ 105,5 Στο Κόκκινο ο επίκουρος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Ακρίτας Καϊδατζής.
Γιατί η ελληνική Δικαιοσύνη, την οποία υπερασπίζεται ο Ι. Ντογιάκος, δεν κατάφερε απολύτως τίποτα (!) για το μεγάλο διεθνές σκάνδαλο της Novartis, που εξελίχθηκε κυρίως στο ελληνικό υπουργείο Υγείας και πολύτιμα στοιχεία των αμερικανικών Αρχών χαρακτηρίστηκαν αδιευκρίνιστα και άλλα έμειναν αμετάφραστα;
Αφήστε το, κύριε Ντογιάκο. Στα 200 χρόνια από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους όλοι κι όλοι τρεις δικαστές θεωρούνται υποδείγματα θάρρους και ανεξαρτησίας: ο Τερτσέτης, ο Πολυζωίδης και ο Σαρτζετάκης. Γι’ αυτό και η ελληνική κοινή γνώμη ζήλεψε τους Βέλγους εισαγγελείς.
